O n e M o r e C h a n c e [ Completed ]

∆17

[ zawgyi ]

လူတစ္ေယာက္က ဘဝသက္တမ္းတစ္ေလ်ွာက္မွာဘယ္နွခါေလာက္ထိျပဳိလဲနုိင္သလဲ ။

ေရွာင္းက်န္႕တစ္ေယာက္ မနက္စာထမင္းဝုိင္းမွာ အသက္မပါသလုိထုိင္ေနခဲ့တဲ့ေန႕ေတြမ်ားဆုိ ရိေပၚ့ခမ်ာလည္းအစားတစ္လုတ္ေတာင္ျမဳိမက်နုိင္။ အေျကာင္းအရာတိတိက်က်ေမးမရပါပဲ အားယူျပဳံးျပေနတဲ့အျပဳံးေတြကုိျမင္ရတာဟာလည္း ရိေပၚ့ရင္ကုိဓါးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕တတိတိဆြဲမႊန္းေနသလုိခံစားရေစတယ္။

" ေရွာင္းက်န္႕ မနက္စာ? "

" ေကာ ဆုိင္မွာပဲစားလုိက္မယ္ေလေနာ္ "

" ေရွာင္းက်န္႕! "

" ည...ညမွေတြ႕မယ္ ရိေပၚ "

ခပ္ပါးပါးအေႏြးထည္ကုိဝတ္ရင္း အိမ္အျပင္ဘက္ခပ္သြက္သြက္ေလ်ွာက္သြားတဲ့သူရဲ႕ေက်ာျပင္ကုိျကည့္ရတာကမြန္းျကပ္လြန္းသလုိ သနားစရာလည္းေကာင္းေနျပန္တယ္။ လူေရွ႕ေရာက္တဲ့အခါ အားနာသလုိအျကည့္နဲ႕ေတာင္းပန္ပါတယ္တဖြဖြေျပာေနတာကုိလည္း ရိေပၚကတကယ္ျငီးေငြ႕လာျပီျဖစ္တယ္။ မေျပာင္းလဲပါနဲ႕ဆုိျပီး ရိေပၚ့ကုိေတာင္းဆုိခဲ့တဲ့ေရွာင္းက်န္႕ကအရင္ကေရွာင္းက်န္႕မဟုတ္ေတာ့သလုိ။

. . .

* ယူျကုံးမရတဲ့အျကည့္နဲ႕တင္းတင္းေစ့ထားတဲ့နွဳတ္ခမ္းေတြ*

* အဲ့ကေလး...အဲ့ကေလးရဲ႕အျကည့္ေတြ မားအခုထိမွတ္မိေနေသးတယ္ *

* သားအမွားမဟုတ္ဘူး ေရွာင္းက်န္႕
ဒါေပမယ့္ သားေတာင္ေမ့မရခဲ့တဲ့ကိစၥကုိ အဲ့ကေလးကေရာသတိမရေတာ့ဘူးတဲ့လား *

* အဲ့ကေလးေဘးမွာ ကုိယ့္ကုိကုိယ္အျပစ္တင္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႕ေနထုိင္သြားမယ့္သားကုိ မားမျမင္ခ်င္ဘူး *

ျပန္မေတြးေတာင္ ဦးေနွာက္ထဲထိအလုိလုိမွတ္သားမိခဲ့တဲ့ မားရဲ႕စကားလုံးေတြက ေရွာင္းက်န္႕ကုိေရွ႕တုိးမရ ေနာက္ဆုတ္ဖုိ႕မလြယ္ေတာ့တဲ့အေျခအေနကုိဖန္တီးတယ္။ ဘာလုပ္လုိ႕ဘာကုိင္ရမွန္းမသိေတာ့တဲ့လူေတြက ငုိခ်ပစ္လုိက္ဖုိ႕ကုိေတာ့တတ္နုိင္ျကတယ္ဆုိသလုိပဲ... Suntoku ဆီသြားရာလမ္းတစ္ေလ်ွာက္ရဲ႕ ပလက္ေဖာင္းတစ္ေနရာမွာ အတန္ျကာတဲ့အထိ ေရွာင္းက်န္႕ကထုိင္ငုိေနခဲ့တယ္။