Benim Adım Yaz

Ait Olmak

Bölüme başlamadan önce söylemek istediğim bir kaç cümle var. Merak etmeyin uzun uzadıya konuşmayacağım. Bu hikayeyi yazmaya başlarken bukadar bağlanacağımı ve destek alacağımı birde bukadar yol kat edeceğimi düşünmüyordum. Ve bu yüzden ben bu bölümü tüm bu süreçte bana en çok destek veren ve her zaman yanımda olan denizs25 e ithaf etmek istiyorum.💙

Ne hissediyordum? Hayal kırıklığı? Kandırılmış? Oynanmış mı yoksa? Bu kadar katı bir insanken daha bir kaç ay önceye kadar o ses kayıt cihazı dışında kimseyle bile konuşmazken nasıl olmuştuda bi insan onu böyle hissettirebiliyordu. Ne değişmişti de insanlara bukadar çabuk inanmıştı. Artık daha iyi anlıyordu insanların neden birbirini sevdiğini... Çünkü insan birini tanıyana kadar severken tanıdıktan sonra nefret ederdi. Onu tanıdığım için pişmandım.

Soğuk hava tenimi esir alırken nereye gittiğimin bir önemi yokmuş gibi yürüdüm. Oradan uzkalaşmak yeterliydi . Onun nasıl biri olduğunu artık anlamıştım. Gereğinden fazla pislikti. Güvenilmez pisliğin teki. Bir sevgilisi varken nasıl bana öyle davranmıştı aklım almıyordu.

***
Gece eve girer girmez kendimi bıraktığım yataktan saatin sabahın onbiri olduğunu görerek doğruldum. Okula geç kalmıştım ve şu saatten sonra gitmenin bir anlamı yoktu. Beni uyandırmadığına göre annemler erkenden pastaneye gitmişti . Okula gidip o adamı görmek yerine pastaneye gidip yardım etmeye karar verdim.

Pastaneye gelince mutfak eşyalarını boşaltan arabanın yanında bekleyen Vural abinin yanına vardım

"Günaydın."

"Sana da günaydın. Okulda olman gerekmiyomuydu?"

"Uyanmadım sabah ve şimdi burdayım. En azından evde boş boş durmak yerine yardım ederim size."

"Pekâlâ durma dışarda hava soğuk geç içeriye. "

Üşüdüğümün farkına varıp hızlı adımlara içeriye attım kendimi. Kafamı kaldırmamla kasada ablamla konuşan Giray ı gördüm. Evet sabah sabah hayat bana harika şakalar yapıyodu. Bu çocuk benim sınavım falanmıydı. Tamam hiç bir şey yok gibi davran Yaz.

Ikisi de geldiğimi fark edince konuşmalarını yarıda kesip bana baktılar.

"Neden geldin okulda olman gerekmezmiydi?"

Elifin sorusuna gözlerimi devirip

"Sana da günaydın ABLACIM."

Kabanı çıkarıp yanımdaki sandalyenin üzerine koyup. Yanlarına doğru ilerledim

"Dün nie haber vermeden çıktın. Eve gelince uyumuştun birşey olmadı değil mi?"

"Sanırım çok fazla yorgundum. Uyku bastırınca eve gittim."

Ona bakmamama rağmen beni seyrettiğini hissedebiliyordum. Bu kadar yüzsüz olmak zorundamıydı. Nasıl bukadar rahat durabiliyordu karşımda. Sanki benimle oynayan o değilmiş gibi ... Nie bunu düşünüyordum ki rezil herif bunu dert edip pişman olacak biri değildi.

Çalan telefonum ile çantamı elime alıp içinde ki telefonu bulmak için savaş verdim ve sonunda galip gelip buldum. Gelen aramaya yanıt verip

"Efendim Bera?"

Bera dememle hızla gözlerini üzerime çekti. Dikkatle bakmaya başladı.

"......."

"Ahh harika olur hemen konum atıyorum."