Aubade • KSJ

130216 / 2.Bölüm

~~

Beni yine dinlemeye gel olur mu sevgilim?

~~

13.02.2016
Cumartesi

Bugün çok yoğundu ev biliyor musun? Uzun süre sonra ilk defa insanlarla sohbet ettim, yemek yedim. Arkadaş kavramı ne uzakmış bana da ben bilmiyormuşum. O kadar uzun süren yalnızlıktan sonra iyi geldi. Bazı şeylerin eksik kalmaması gerekiyor. Nasıl yaşamak için su içmen gerekiyorsa, senin yolunda yürüyen yoldaşlara da ihtiyacın var. Bunu bugün fark ettim. Nam Joon sayesinde bir sürü arkadaş edindim. Ji Min, Jung Kook, Ho Seok, Yoon Gi ve Tae Hyung. Hepsi birbirinden pırlanta. Tabi insanları hemen tanıyamazsın. Büyüklerim, insanları tanımak için ya onlarla seyahate çıkmalısın ya da birlikte yaşamalısın derlerdi. Fakat onlar öylesine iyi insanlar ki, şimdiden kanım ısındı. Biraz zaman sonra birbirimize tamamen alışacağımızı düşünüyorum.

Aslında uzun bir süre daha günlük yazmayı düşünmüyordum. Çok aptalca geldi yazdıktan sonra. "Sanki oraya yazınca, onunla konuşuyor gibi yapınca her şey geçecek. Hah! Ne saçma" dedim. Boş bir sayfayı doldurup rahatlamak dünyanın en saçma işi gibi geldi. Ama bak buradayım. Çünkü seni anlatabileceğim boş bir kağıttan başkası yok. Nam Joon'a ne zaman bir şey söylesem "Tedavini bırakmasaydın böyle olmazdı. Bana anlatacağına doktora anlat" diyordu. İlaç kullanıp, hayattan tamamen soyutlanmış bir sosyopat olmaktansa bu acıyla yaşarım. Sen bana güçlü olmayı öğrettin. Ben de öyle davranacağım, güçlüymüş gibi. Yenildiğim zaman tekrar kalkacağım ayağa sonra tekrar ve tekrar.

Bir şarkı üzerinde çalışmaya başladım. Sana bunu haber vermek istiyordum. Üstüne bugün de arkadaşlarımla vakit geçirince "Yazmalıyım" dedim. Sana ne hissetiğimi aktaracak günlük sayfaları dışında bir de şarkımız olsun istedim.

Şarkım senin için güzelim. Ayrıldığımızda hissettiğim duyguları anla diye. Belki ünlü olur şarkım, radyoda çalarken duyarsın sesimi de yad edersin bizi, seni ve beni. Notaların birazını yazdım. Bir aya melodisi biter sonra besteme uygun sözler yazarım. Tahmini iki üç aya bitiririm şarkımı. Açıkçası çok heyecanlıyım. Seveceğini düşünüyorum.

Eskiden benim yaptığım her şeyi çok severdin. Sesimi, komik olmayan şakalarımı, yemeklerimi ve seni sevişimi severdin. Birlikteyken dünyaya hükmedecek kadar güçlü hissederdik, ayrıyken aşkın kölesiydik. Kahverengilerin benim kahverengilerimle buluştuğunda sonsuzlukta süzülürdük sanki. Kimse bizi çıkaramazdı o süzülüşlerden. Kaybolurduk birbirimizde. Gözlerimiz sevişirken biz susardık. Her şey orada gerçekti, saftı. Bizim aşkımız dünyalara bedeldi.

Bu bedeli yalnızlıkla, sensizlikle ödüyorum şimdi. Aşkımızın günahını çekiyorum tek başıma. Acı demişken dün doktor beni aradı, ilacını almadığım ve bir daha gitmediğim doktor. Beni merak etmiş, seansa gelmemişim. Tam yüzüne kapatacaktım ki öyle saygısız biri olmadığım geldi aklıma. Geri götürdüm kulağıma ve "İlaç kullanmayı istemiyorum, kendi sorunlarımla baş edebilirim. Yine de ilginiz için sağ olun" dedim.

Doktor ilgili falan değildi. Para kazanmak istiyordu, ben de onun bankasıydım. İki laf edecek, ilaç dozunu ayarlayacak sonra da on katı para alacaktı benden. Ben yer miyim sence?

"İlacı kullanmasan bile birine anlatman gerek. Gitseydin keşke" dedi bugün Yoon Gi. Konusu geçince söylemiştim doktora gittiğimi. Garip bir şekilde onlara güvenim tamdı, yıllardır arkadaşlarımmış gibi. Cevap vermedim. Konuyu açmadılar, üstüne gitmediler. Onları uğurlarken Yoon Gi kulağıma fısıldadı. "Konuşacak arkadaş istediğinde ben hep buradayım. Beni her zaman arayabilirsin Seok Jin".

İyiyim işte gördüğün gibi. Daha doğrusu evde yalnız kaldığımdaki halim dışında iyiyim. Yalnızlık insanlara istemediği şeyler düşündürüp, istemediği şeyler yaptırabilir. Kendimi olabildiğince üzmemeye çalışıyorum.

Şimdi seni hayal edeceğim. Rüyalarımı şenlendir, özlemimi bir nebze azalt diye. İyi geceler güzelim.

.
.
.
.
.
.