Serseri Sevgilim ♡ ( DÜZENLENECEK )

2. ACI ÖLÜM

🌸Bölümler yeni düzenlenmeye başlanmıştır...

Not: Bölümü medyada ki şarkı ile okuyabilirsiniz.

🎧Bölüm Şarkısı: MIIA - Dynasty

1.Bölüm: Acı Ölüm

Nehir'in ağzından;

Karşımda ki görüntü kanımın donmasına sebep oldu. Yerde cansız bir şekilde yatan annemdi...

"Anne!"

Ettiğim feryatla birlikte hızla komşuları ittim. Onları aşıp annemin yanına çöktüm. Bu his anlatılamazdı. Rüyamda gördüğüm şey gerçek olmuştu. Genelde insanlar güzel rüya görür ve rüyalarının gerçekleşmesini isterlerdi. Ama ben bunu isteyemezdim. Rüyamda annem beni terk ediyordu. Şuan ki gerçek zaman diliminde olduğu gibi.

İçimdeki öfkeyle komşulara döndüm. Aval aval bana bakıyorlardı. "İzleyeceğinize ambulansı arasanıza!"

Benim haykırışımla kendilerine geldiler. Dilber teyze yeleğinin cebinden telefonunu çıkardı. Hızlıca tuşlara bastı.

Kulağına telefonu getirdi. "Alo. ..... Bu adrese lütfen ambulans getirir misiniz?" Biraz bekledi ve bana baktı. "Evet acil bir durum." Nefeslendi ve üzgünce bana bakıp konuşmaya devam etti. "Bir tane adam. Komşumuzu balkondan attı. Şuan durumu iyi görünmüyor. Lütfen hızlı gelin."

Dilber teyze telefonu kapatınca anneme döndüm. Elim korkarak boynuna gitti. Dokunduğumda nabzının çok yavaş attığını hissettim. Ağlayarak annemin ellerini tuttum. "Anne beni duyuyorsan ne olur dayan. Bak ambulans geliyor. Lütfen beni sensiz bırakma annem."  Annemde hafif bir kıpardanma oldu. Hızlıca gözlerine baktım.

Annem bana donuk bir şekilde bakıyordu. Onun bu haline daha çok ağladım. Zar zor çıkan sesiyle konuştu. "K-kızım. A-ağlama. Ben acı çekmiyorum." Beni ikna etmek istercesine gülümsemeye çalıştı. Onun bu halini biliyordum. Üzgün olduğunda da beni üzmemek için böyle gülümserdi.

"Tamam. Ben inanıyorum sana. Ama lütfen kendini yorma. Bak şimdi ambulans gelecek. Sen iyileşeceksin tamam mı?"

Annemin ise gözleri ağır ağır kapandı. "Anne?" Ses gelmeyince elini tuttum. "Anne. Neden gözlerini kapattın?" Annemin başı yana düşünce bağırdım. "Anne! Ne olur uyan! Bak ambulans geliyor. Yalvarırım dayan anne!"

Annem hareketsizce yatmaya devam ediyordu. Komşulara tekrar döndüm. "Bu ambulans nerede kaldı! Bir daha arayın. Annem uyanacak."

Komşulardan Sami amca üzgünce bana baktı. "Kızım. Annen öldü... Ambulans gelse de dayanamaz. Harap etme kendini."

Bu adam neler diyordu böyle! Manyak mıydı? Bunca zamandır ona karşı saygımı bozmadım. Ama burada annem bu durumdayken. Nasıl böyle rahat konuşabiliyordu?

"Sami amca. Bak bugüne kadar sana, saygıda bir kusur etmedim. Ben sana amca diyorum. Olmayan babamın yarısısın diyorum. Sen bana annen öldü diyorsun!"

"Ama öldü kızım. 5. kattan düşen bir kadının yaşamasını mı bekliyorsun? Bu aptallıktır kusura bakma."

Sami amca böyle konuşunca kan beynime sıçradı. Bir an boğazına yapışmak istedim. Ama şuan annem bu durumdayken, o gereksiz herifle uğraşamazdım.

Karşı komşumuz olan Ali abi, sessiz kalmadı ve Sami amcaya bakarak sinirli bir şekilde konuştu. "Ne diyorsun Sami amca? Kız ne halde görmüyor musun!"

Ali bizim karşı komşumuzun tek oğluydu. 23 yaşındaydı. Ne zaman bir haksızlık olsa sadece o sesini çıkarırdı. Diğer komşular Sami amcadan korkarlardı. Çünkü hapisten yeni çıkan oğlu vardı. O yüzden başlarına bela almak istemiyorlardı. Daha fazla onlara ilgilenmedim ve tekrar anneme döndüm.

Hâlâ hareketsizce yatıyordu. Ağlayarak tekrar soğuk ellerini tuttum. "Anne yalvarırım uyan. Ben sensiz ne yaparım?"

Ali, "Ambulans geldi! Açın yolu. Çekilin çabuk!"

Ali'nin bağırmasıyla hızla kafamı kaldırdım. Nihayet ambulans gelmişti.

***

İnsan, en çok sevdiği birini kaybederse canı yanar. Benim en sevdiğim ise annemdi. Bu hayatta, kaybetmekten en çok korktuğum kişiyi kaybetmiştim. Bu çok acı bir histi. Bu his, okulda karne aldıktan sonra başlamıştı. Ben ölene kadar da geçmeyecekti.

Annemi balkondan atan o caniyi bulduğumda, ilk yapacağım şey yüzüne tükürmek olacaktı. O caninin kim olduğunu elbette biliyordum. Merdivenlerde karşılaştığım takım elbiseli adamdı.

Pardon adam dedim. Cani olacaktı!

Boş bakışlarım önümde duran, üstünde MORG yazan kapıdaydı. Gözlerimde ki ifadeyi az çok tahmin ediyorum. Yeşil gözlerim  ağlamaktan kızarmış, gözaltlarım morarmış, hayattan umudunu kesmiş bir insanın gözleriydi.

Bana bakan insanlar gözlerimde bunu görebilirdi. Hakkımda böyle düşünebilirlerdi. Ama o insanların böyle düşünmesi, bunların doğru olduğu anlamına gelmezdi.

Benim şuan tek istediğim annemin katilini bulmaktı.