ႏွလုံးသားျဖင့္ ဆုံးျဖတ္ထားေသာ

(12)

ဒီေန႔ ကုိကုိ က ေဆးေက်ာင္းမွာ ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုသြားတာမုိ႔ omma ကထမင္းလာပုိ႔ေပးမယ္ဆုိတာအားနာလုိ႔အိမ္ကထုတ္လာတဲ့ထမင္းကုိ အတန္းထဲမွာထုိင္းစားေနတုန္း

" Jongin  ကန္တင္း မသြားေတာ့ဘူးလားကြ"
"aww jinwoo ပါ့လား  အင္း ထမင္းခ်ိဳင့္ထည့္လာတာ"
"ဟုတ္လား  ဒါဆုိ လည္း စားေလ ငါေတာ့သြားစားလုိက္ဦးမယ္"
"ငါနဲ႔ စားမလား အိမ္က အမ်ားႀကီးထည့္ေပးလုိက္တာ"
"တကယ္စားလုိ႔ ရလုိ႔လား"
"ရတာေပါ့ ထုိင္ေလ အားနာစရာမလုိပါဘူးကြာ"

Jinwoo တစ္ေယာက္ jong နဲ႔အတူထုိင္ကာ အားရပါးရစားေနရင္း jongin ကုိေမာ့ၾကည့္ကာ

"အခုမွ ဘဲ အိမ္ထမင္း အိမ္ဟင္းစားရေတာ့တယ္ကြာ"
"ဟင္ ဘယ္လုိ"
" ငါ့မိဘေတြက ေဟာင္ေကာင္မွာ အလုပ္မ်ားေနတာေလ ငါကေက်ာင္းက အေဆာင္မွာေနၿပီး ၾကဳံရာစားေနတာေလ "
"ဟာ ခ်က္စားပါ့လား ကြ"
"ငါလား ေခါက္ဆြဲတစ္ခု ဘဲေကာင္းေကာင္းျပဳတ္တတ္တာ"
"ဟမ္ အဲလုိလား "
"အင္း အဲဒါေၾကာင့္ အခုအရမ္းစားေကာင္းတယ္ကြာေက်းဇူးဘဲ jongin ရာ "

jinwoo စားေနတာၾကည့္ရင္း ေနာက္ေန႔က်ရင္ေတာ့သူ႔အတြက္ပါ ထမင္းထည့္လာေပးဖုိ႔ေတြးထားလုိက္သည္။စားေသာက္ၿပီးညေနအတန္းတတ္ၾကေတာ့ jinwoo တစ္ေယာက္ ဗုိက္အင့္တယ္ဆုိၿပီး ေက်ာင္းေခါင္းမုိးထပ္မွာသြားခုိးအိပ္ေနသည္။
အတန္းၿပီးလုိ႔ အိမ္ျပန္မဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိကုိ ကလည္း အေရးေပၚခြဲစိတ္မူတစ္ခုက တာဝန္ခံေဒါက္တာမလာတာနဲ႔အျမန္သြားရေၾကာင္းစာပုိ႔ထားတာမုိ႔တစ္ေယာက္တည္းျပန္မလုိ႔လုပ္တုန္း

"jongin  မျပန္ေသးဘူးလား"
"inn ကားဂိတ္သြားမလုိ႔ အိမ္ကမအားလုိ႔ေလ"
"ေန႔လည္ကထမင္းအတြက္ေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႔ငါလုိက္ပုိ႔ေပးမယ္ေလ ရလား jongin "
"မင္း အေဆာင္ ေနာက္က်ေနမွာေပါ့"
"ငါတုိ႔က အထက္တန္းေက်ာင္းသားမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ"
"အဲလုိဆုိ လုိက္ပုိ႔ေလ"

jinwoo ကားနဲ႔ အိမ္ေရာက္လာေတာ့သူကၿခံထဲေတာင္မဝင္ဘဲျပန္မယ္လုပ္လုိ႔ အိမ္ထဲအထိေခၚလာၿပီး omma နဲ႔မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ omma နဲ႔စကားခဏေျပာၿပီးျပန္မယ္လုပ္ေပမဲ့ omma ရဲ႕ထုံးစံမေက်ာ္ႏုိင္ဘဲ ညစာအတူစားဖုိ႔ျဖစ္လာရသည္။