Το Μυστικό Που Σκότωσε Έναν Έρωτα

Κεφάλαιο 9

Οι μέρες κυλούσαν με εμένα άυπνη. Μάτι δεν έκλεινε με όλο αυτό που αντιμετώπιζα. Οι σκέψεις μου, λίγο ήθελαν για να με τρελάνουν τελείως. Από τη μία έλεγα πως θα προσπαθήσω να τον αποφύγω και τα παιδιά ήταν σύμμαχοι μου σε αυτό κι από την άλλη ήθελα να μάθω. Δεν ήξερα αν έπρεπε ή όχι, ούτε αν θα ωφελούσε σε κάτι αυτό αλλά σκεφτόμουν πως ίσως... 

Να κάτι τέτοια έκανα κάθε βράδυ και ξημέρωνα στο όρθιο. Σε σημείο που δέχτηκα την πρώτη επίπληξη από το αφεντικό μου. Όλα πήγαιναν λάθος εκείνες τις ημέρες αλλά εγώ δεν τολμούσα να παραδεχτώ αυτή τη μάχη που έδινα. Δε μιλούσα μήτε στη μαμά μήτε στη Βάσω. Ήλπιζα πως θα βρω μόνη μου τη λύση και ευχόμουν να γίνει σύντομα. Αλλά ξέρετε αυτό που λένε πως τα γεγονότα πολλές φορές μας προλαβαίνουν; Ε, με πρόλαβαν. 
Τετάρτη και γυρίζω από τη δουλειά. Σήμερα έπρεπε να περάσω εγώ από το σούπερ μάρκετ και για κακή μου τύχη...
"Ελένη μου, τι κάνεις; Αχ κούκλα μου, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω". Δηλαδή, σύμπαν εντάξει. Χτύπα κι άλλο, δε θα τ' αντέξω όμως. Είχα καταφέρει να τον αποφύγω πολύ καλά αυτές τις ημέρες αλλά την πιθανότητα να πέσω πάνω στην μαμά του, δεν την είχα σκεφτεί ποτέ. Φυσικά θα γύριζε κι εκείνη μαζί του. 
"Κυρία Μαίρη, τι κάνετε; Είμαι καλά. Εσείς;" είπα και ένας Θεός ξέρει πόση δύναμη έστελνα με τις προσευχές μου στο σύμπαν. Αν γινόταν να ανοίξει η γη να με καταπιεί, ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή. Τώρα που ξέρω τι συνέβαινε, τώρα μου είναι πολύ δύσκολο να την αντιμετωπίσω. Είναι μια μάνα που κόντεψε να χάσει τον γιο της και τώρα βγάζουν νόημα και η τόσο υπερπροσταυτικότητα που έβγαζε. Ξέρετε, πολλές φορές πριν βγούμε από το σπίτι με έπιανε κρυφά και μου έλεγε να προσέχουμε πολύ. Αλλά εγώ, δεν ήξερα...
"Αχ κούκλα μου, καλά καλά. Γιατί το έκανες αυτό αγάπη μου; Γιατί φέρθηκες τόσο απερίσκεπτα; Τη μαμά σου να σκέφτεσαι πάντα. Δώσε της πολλά χαιρετίσματα. Όποτε θέλεις να έρθεις να μιλήσουμε και θα σου απαντήσω σε ό,τι κι αν με ρωτήσεις. Στο χρωστάμε. Κι ο Γιώργος είναι έτοιμος. Αρκεί να το ζητήσεις", είπε, με αγκάλιασε σφιχτά και εξαφανίστηκε στην ουρά ενός ταμείου. 

Ώπα. Τι παίχτηκε τώρα; Ποια μαμά μου; Που την ξέρει τη μαμά μου; Εντάξει, για την απόπειρα μπορεί να της το είπε ο Γιώργος αλλά να δώσω χαιρετίσματα στην Εύα από που κι ως που; Ρε, τι γίνεται εδώ; Μωρέ μπας και είμαι ακόμα στους εφιάλτες μου. Κάποιος να με ξυπνήσει. Τα ψώνια μου και σπίτι γρήγορα γιατί εδώ αρχίζουν και βρωμάνε πολλά. 

Λίγα λεπτά μετά...

"Μπράβο το καλό μου το κορίτσι. Για πες, τι τραβάει η όρεξή σου σήμερα; Θα σου κάνω ό,τι ζητήσεις μιας κι έχεις ρεπό."
"Κάνε ό,τι θες, δεν έχω θέμα εγώ. Αααα, να μην ξεχάσω. Χαιρετισμούς από την κυρία Μαίρη."
Η κούπα του καφέ σε δευτερόλεπτα βρέθηκε στο πάτωμα και η Εύα άλλαξε από ροδοκόκκινη σε άσπρη. Αυτό καλό δεν το λες κι έτσι η αντίδρασή μου μόνο μια θα μπορούσε να ήταν.
"Λοιπόν, ξεκινάς να τα λες όλα από την αρχή. Και φρόντισε να μην κρατήσεις άλλο μυστικό γιατί όπως βλέπεις τίποτα δεν μένει κρυφό", της είπα με ντεσιμπέλ που δεν είχα ιδέα πως μπορούσα να φτάσω.
"Όταν έκανες την απόπειρα ο Γιώργος το έμαθε αμέσως από τον Κώστα. Εκείνος το είπε στην μαμά του. Ξέρεις πως η σχέση τους είναι όπως η δική μας", είπε και με χάιδεψε απαλά στο πόδια σαν από συμπόνια. Ο Γιώργος ήταν επίσης ορφανός από μικρός κι αυτό ήταν ένα ακόμα κομμάτι που μας έδενε. Είχε ιδιαίτερη αδυναμία στην μητέρα του και πάντα φρόντιζε να προσφέρει πρώτα σε εκείνη και μετά στον εαυτό του.
"Συνέχισε"
"Λοιπόν, όπως θα θυμάσαι εγώ από την κλινική έφευγα ελάχιστα. Μόνο όταν με πίεζε πολύ η Βάσω για να 'ρθω να κάνω ένα μπάνιο. Μια από εκείνες τις ημέρες, με το που μπήκα στο σπίτι, άκουσα να χτυπάει το τηλέφωνο. Πραγματικά σοκαρίστηκα όταν μου είπε ποια ήταν. Βλέπεις, εγώ γνώριζα την αλήθεια. Όπως σου είπαμε, ο Κώστας την ημέρα της απόπειράς σου, μου τα είπε όλα για να μπορέσουμε να ρωτήσουμε την ψυχολόγο για το πως να το χειριστούμε. Από τη μία ήθελα να της φερθώ με συμπόνια γνωρίζοντας τον Γολγοθά που περνούσε κι από την άλλη έφερνα την εικόνα σου μέσα στα αίματα στο μυαλό μου και ήθελα να την καταραστώ. Μα ξέρεις, πως δεν μπορούσα να σκεφτώ κακό για κανέναν. Ήθελε να μάθει για σένα και να μου μιλήσει σαν μάνα προς μάνα. Και ναι, υπήρξαν πολλά τηλεφωνήματα μετά από αυτό. Την πόνεσα αυτή την γυναίκα. Η επικοινωνία μας είναι ακόμα πολύ συχνή. Αλλά στο ορκίζομαι δεν ήξερα πως θα επιστρέψουν. Είχα μάθει τα νέα για την υγεία του Γιώργου αλλά δεν έγινε λόγος ποτέ για επιστροφή. Συγνώμη, αγάπη μου, που δε σου είπα τίποτα ποτέ μα ήξερα πως δε θα σου έκανε καλό."
Δεν αντέδρασα. Αντίθετα, την κατάλαβα. Είχε δίκιο. Ήταν μια μάνα που θα έχανε το παιδί της και η μάνα μου... Ήταν πολύ καλόψυχη η μάνα μου.
"Τι θα κάνεις με αυτή την υπόθεση βρε μάτια μου; Δεν κοιμάσαι τα βράδια. Δεν τρως καλά. Θα καταρρεύσεις."
"Μάνα. Στο υποσχέθηκα πως θα είμαι καλά. Μην ανησυχείς. Θα τελειώσει αυτό. Απόψε.
Την είδα να σοκάρεται στο άκουσμα του "απόψε". Αλλά είχε δίκιο. Ούτε εγώ περίμενα πως θα το πω. Πήγα στο δωμάτιο μου και την άφησα να μαγειρέψει. Και τότε.

"Έλα κουμπάρε. Τι κάνεις; Λοιπόν, χωρίς πολλά πολλά. Πες του αν μπορεί θα τον περιμένω στις 9 εκεί που τον περίμενα πάντα. Φιλάκια", είπα και έκλεισα αμέσως το τηλέφωνο. Φοβήθηκα πως θα μετάνιωνα.

Θα καταλάβει όμως που να έρθει; Σίγουρα θα καταλάβει. Ελπίζω να μην έχει ξεχάσει, βασικά. Καλά, αν δεν καταλάβει ας ζητήσει το τηλέφωνό μου να με πάρει να με ρωτήσει. Αλλά αν δεν καταλάβει σημαίνει πως...

Από: Άγνωστος αριθμός

"Θα είμαι εκεί! Έτοιμος για όλα. Ανυπομονώ."

Κατάλαβε και είναι έτοιμος. Εγώ είμαι, όμως;