Το Μυστικό Που Σκότωσε Έναν Έρωτα

Kεφάλαιο 15

Οι πρώτες αχτίνες του ήλιου μπήκαν στο δωμάτιο. Σιγά σιγά, έφτασαν στα μάτια μου και βοήθησαν ώστε να ξυπνήσω. Ασυναίσθητα γυρίζω και τον ψάχνω στο κρεβάτι αλλά δεν είναι εκεί. Είχα ξεχάσει πως ξημέρωνε Δευτέρα και ευτυχώς που ο ήλιος με ξύπνησε γιατί θα καθυστερούσα πολύ στη δουλειά μου. Δεν ακούω τίποτα στο σπίτι, πράγμα που σημαίνει πως η Εύα ξενοκοιμήθηκε και δυστυχώς βγαίνω αληθινή πως ο Γιώργος έφυγε. Εύχομαι να είχα ξυπνήσει μέσα στην αγκαλιά του και με ένα του φιλί να μου έλεγε "Καλημέρα μάτια μου". Σηκώνομαι κάπως απογοητευμένη από το κρεβάτι, φοράω μια ρόμπα που πάντα έχω πρόχειρη κοντά στο κρεβάτι γιατί είμαι ακόμα γυμνή και πάω προς την κουζίνα να πιω λίγο καφέ πριν ξεκινήσω να ετοιμάζομαι. Περνώντας από τον καθρέφτη τον μεγάλο που κοσμεί το σαλόνι κοιτάζω το είδωλο μου. Χαμογελάω και κλείνω στιγμιαία τα μάτια μου. Τι υπέροχα πέρασα χθες το βράδυ... Μα τι ήχος είναι αυτός που ακούστηκε μόλις. 

Ε: "Μαμά, είσαι εδώ;"
Γ: "Ξύπνησες μάτια μου; Καλημέρα."
Μένω με το στόμα ανοιχτό όταν αντικρίζω το γεμάτο τραπέζι μπροστά μου. Βάφλες, τοστ, χυμοί, καφές, αυγά και λουλούδια. Όταν το βλέμμα μου συναντά τα λουλούδια γυρίζω να τον κοιτάξω ενώ εκείνος με έχει πλησιάσει ήδη κρατώντας ένα λευκό τριαντάφυλλο στο χέρι του.
Γ: "Ελπίζω η Εύα να μη θυμώσει που μάδησα για την κόρη της τα λουλούδια της. Τι θα γίνει θα με φιλήσεις ή θα στέκεις έτσι για ώρα;"
Τον αγκαλιάζω και τον φιλώ βιαστικά στα χείλη ενώ σφίγγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του τώρα.
Ε: "Νόμιζα έφυγες."
Γ: "Χωρίς φιλί, χωρίς ένα άγγιγμα και χωρίς το βλέμμα σου να μου φωνάζει πως μ' αγαπάς, δεν πάω πουθενά."
Με οδήγησε προς το τραπέζι για να φάμε πρωινό. Με πείραξε πολλές φορές για την γύμνια κάτω από τη ρόμπα μου αλλά δεν είχαμε χρόνο για τέτοια. Κοντέψαμε να μαλώσουμε όταν είδε πως δεν ακουμπούσα και πολύ το πρωινό αλλά του έκανα τη χάρη να δοκιμάσω από τα περισσότερα. Αφού τελειώσαμε και μαζέψαμε το χάος που είχε δημιουργήσει εγώ ανέβηκα για να ετοιμαστώ. Θα με πήγαινε εκείνος στη δουλειά, είπε σήμερα και ενώ ετοιμαζόμουν ενημέρωσα τη Βάσω να μη με περιμένει. 

Αφού με αφήνει κάτω από την πολυκατοικία, πηγαίνει και κείνος να ντυθεί γιατί είχε ξεμείνει με τα χθεσινά. Η Δευτέρα αυτή, ήμουν προετοιμασμένη πως θα είναι δύσκολη. Όλη την ημέρα ήμουν αφηρημένη και σκεφτόμουν την ώρα που θα ερχόταν να με πάρει. Βρήκα την ευκαιρία ανάμεσα σε ένα κενό στα ραντεβού του γιατρού και του ζήτησα την άδεια να πεταχτώ δήθεν για μια δουλειά. Φυσικά, πήγα να βρω τη Βάσω γιατί πέθαινα να της τα πω όλα. Έδειχνε πολύ χαρούμενη με την εξέλιξη των πραγμάτων.
Β: "Τελικά, έμαθες γιατί φερόταν έτσι;"
Ε: "Σε αυτό ήλπιζα να με βοηθήσεις εσύ."
Β: "Πως;"
Ε: "Πρέπει να μάθουμε που ήταν πριν έρθουν σε μας. Κι επειδή ψυλιάζομαι πως ο Γιώργος δε θα μου πει τίποτα, θα ρωτήσεις ξεκάθαρα τον Κώστα."
Β: "Μάλλον δε με ξέρεις καθόλου. Το έκανα όλο το βράδυ. Κανονική ανάκριση πέρασε ο καημένος αλλά κουβέντα δεν έβγαλε από το στόμα του. Είχαμε δουλειά και σταμάτα να με ρωτάς έλεγε συνέχεια. Τι να σου πω, κάποια στιγμή βαρέθηκα και γω να ρωτάω."
Ε: "Μα καλά, τι το τόσο σημαντικό έγινε και δε βγάζουν λέξη;"
Β: "Φιλενάδα, δεν ξέρω. Εγώ θα αποδεχτώ αυτό που μου λέει. Και συ πρέπει να του δείξεις εμπιστοσύνη. Όπως είδες, όλα είναι μέλι γάλα. Μην το χαλάσουμε για μια βλακεία τώρα. Γιατί περί βλακείας θα πρόκειται κι απλώς δε θέλουν να το παραδεχτούν. Άντε ηρέμησε και τράβα στη δουλειά σου πριν μας πάρει κανείς χαμπάρι."
Τη χαιρέτησα και την αγκάλιασα λίγο πιο ήσυχη από πριν. Ίσως έχει δίκιο. Ίσως είναι δικές τους βλακείες που δε θέλουν να μάθουμε. Θα το ξεχάσω και θα απολαύσω απλώς την ευτυχία και τον έρωτα που νιώθω ξανά μέσα μου.