Το Μυστικό Που Σκότωσε Έναν Έρωτα

Κεφάλαιο 16

"Όχι, αφήστε με. Δε θέλω να πεθάνω. Σας παρακαλώ, βοήθεια. Όχι, όχι.!"
Ξύπνησα από τις φωνές του. Έβλεπε εφιάλτη. Είχε ιδρώσει. Τον χάιδευα και του μιλούσα ήρεμα ώστε να μην τον τρομάξω. Προσπαθούσα να τον ξυπνήσω, μάταια. Μετά από αρκετές προσπάθειες κατάφερε να ανοίξει τα μάτια του. Με τράβηξε κοντά του και με είχε πάρει στην αγκαλιά του.
Ε: "Ηρέμησε, μωρό μου, εγώ είμαι εδώ. Ήταν απλά ένα κακό όνειρο."
Γ: "Μη με αφήσεις, σε παρακαλώ. Μην τους αφήσεις να μου κάνουν κακό."
Μόνο αυτό μου είπε και έκλεισε ξανά τα μάτια του ενώ με έσφιγγε περισσότερο πάνω του. Ποιοι θα του κάνουν κακό; Μα τι όνειρο είχε δει;
Δεν είναι ώρα για συζήτηση και ούτε η κατάλληλη στιγμή να μου λύσει τις απορίες μου. Προσπάθησα να κοιμηθώ ξανά αλλά η αναστάτωση αυτή με είχε ξαγρυπνησει. Έκλεισα τα μάτια μου αλλά δεν κατάφερα να κοιμηθώ πολύ. Κατά διαστήματα γυρνούσα να τον κοιτάξω για να βεβαιωθώ πως είναι ήρεμος.

Όταν το ρολόι έδειξε 8, σηκώθηκα να φτιάξω πρωινό. Σήμερα θα φεύγαμε και δεν ήθελα να περάσουμε την ώρα στο κρεβάτι. Εντάξει, ήθελα, αλλά δεν το λέω και παραέξω. Βγήκα από το πάπλωμα προσεκτικά για να μην τον ξυπνήσω. Κατέβηκα τη σκάλα και πήγα στην κουζίνα. Τα ντουλάπια και το ψυγείο ήταν γεμάτα και όπως ήμουν με ένα δικό του μπλουζάκι που είχα ρίξει πάνω μου και το εσώρουχο μου μόνο, πιάνω μια ποδιά, μαζεύω ουρά και τα μαλλιά μου, και ξεκινάω. Ξεκίνησα με μερικά pancakes και δύο ομελέτες. Εστυψα λίγα πορτοκάλια για να κάνω χυμό και στο τέλος ετοίμασα και τους καφέδες μας. Κοιτάζω το τραπέζι και νιώθω περήφανη. Τώρα όμως σκέφτομαι πως πρέπει να τον ξυπνήσω για να μην κρυώσουν όσα έφτιαξα και δεν τρώγονται μετά. Βγάζω ποδιά, λύνω την αλογοουρά που είχα φτιάξει και πάω στο δωμάτιο. Κοιτάζω το κρεβάτι και είναι άδειο. Ακούω το νερό στο μπάνιο και κατεβαίνω ξανά τη σκάλα. Σκέφτηκα πως αφού ξύπνησε θα ήταν καλύτερο να τον περιμένω κάτω.
"Σου είπα να μην ανησυχείς, τα έχω όλα υπό έλεγχο. Κλείσε τώρα να μην ακούσει τίποτα, σε παρακαλώ." τον ακούω να μιλάει και σταματώ στη μέση της σκάλας. Ασυναίσθητα, την ανεβαίνω ξανά με περισσότερη προσοχή για να μην με ακούσει αλλά εκείνη την ώρα ανοίγει την πόρτα εκείνος. Το σώμα του είναι μούσκεμα και τυλίχθηκε με μια πετσέτα από τη μέση. Τον κοιτάζω από κάτω μέχρι πάνω και δεν έχω πάρει χαμπάρι πως κατευθύνεται προς εμένα.
"Καλημέρα μωρό μου" μου λέει και μου δίνει ένα πεταχτο φιλί. Τότε μόνο ξεκολλάω και του λέω καλημέρα και γω.
"Μας έφτιαξα πρωινό, γι αυτό ανέβαινα να σε ξυπνήσω" του λέω ενώ εκείνος έχει γυρίσει την πλάτη του σε μένα και ψάχνει στον σάκο του ρούχα μιας και γω φοράω τη χθεσινή του μπλούζα.
"Εγώ σκεφτόμουν να φάω εσένα" μου λέει και γύρνα με ταχύτητα να με κοιτάξει αλλά το βλέμμα μου που θυμάται τι άκουσε πιο πριν τον έκανε να ξεχάσει τη σκέψη του αυτή.
"Έχεις κάτι;" με ρωτάει ενώ ντύνεται μπροστά μου.
"Οχι. Ντύσου και έλα να φάμε", είπα με απόλυτη ψυχραιμία. Ήθελα να ξεχάσω τα χθεσινά του λόγια αλλά η συνομιλία του σήμερα με έβαλε και σε άλλες σκέψεις. Μα τι συμβαίνει; Τι έχει υπό έλεγχο; Ποιο είναι αυτό που δεν πρέπει να τον ακούσω να λέει;

Οσο κάνω αυτές τις σκέψεις, έχω καθίσει στην καρέκλα και τον περιμένω. Εμφανίζεται, όμορφος όπως ήταν, μου δίνει ένα ακόμη πιο δυνατό φιλί, με ευχαριστεί και με παινευει για όσα έφτιαξα και κάθεται να απολαύσουμε το πρωινό μας. Αφού τελειώσαμε και γω μάζεψα ότι είχα κάνει, φτιάξαμε τα πράγματα μας και αφήσαμε το σπιτάκι. Μου είπε πως θα με πήγαινε να δω ένα μέρος που σίγουρα θα λάτρευα. Πήγαμε με το αυτοκίνητο και η διαδρομή ήταν απίστευτη. Σταματήσαμε σε ένα μέρος με πολλά δέντρα και ένα μεγάλο λιβάδι. Από εκεί φαίνονται πολλά βουνά και ήταν τόσο μα τόσο όμορφα.
Κοιτούσα εκστασιασμένη, όταν τον ένιωσα πίσω μου να με αγκαλιάζει από τη μέση και να μου φιλάει τον λαιμό. Δεν έκανα καμία κίνηση πάρα μόνο έπιασα τα χέρια του.
"Υπάρχει κάτι που πρέπει να ξέρω;" τον ρώτησα και αυτό τον έκανε να με αφήσει από την αγκαλιά του. Τότε γύρισα και τον κοίταξα περιμένοντας την αντίδραση του.
"Τι είναι αυτά τώρα; Όχι, φυσικά. Αν μιλάς για τον χθεσινό εφιάλτη, ήταν απλά ένας εφιάλτης και τίποτα άλλο."
Όταν αναφέρθηκε στον εφιάλτη αλλά όχι στα λόγια του όταν ξύπνησε, κατάλαβα πως δε θυμόταν τι είχε γίνει.
"Γιώργο, μου είπες να μη σε αφήσω και να μην τους αφήσω να σου κάνουν κακό. Και σήμερα πάλι σε άκουσα όταν έκανες μπάνιο να μιλάς στο τηλέφωνο. Σε παρακαλώ, αγάπη μου, πες μου τι συμβαίνει. Είναι και αυτό που προχθές δε μιλιοσουν στο τραπέζι με τα παιδιά. Μη με κάνεις να σκέφτομαι διάφορα. Απλά πες μου την αλήθεια για όσα έχουν συμβεί. Σε παρακαλώ!"

Όσο με άκουγε να μιλάω απομακρυνοταν και μου είχε γυρίσει την πλάτη. Τη στιγμή που σταμάτησα να του απευθύνομαι, γυρίζει και με κοιτάζει. Το βλέμμα του μαρτυρούσε πως κάτι μεγάλο ήταν αυτό που μου έκρυβε αλλά δεν ήταν έτοιμος να μου το πει. Μηχανικά τον πλησίασα, τον φίλησα απαλά στα χείλη του, έβαλα μόνη μου τα χέρια του στη μέση μου, και του ψιθυρισα "εντάξει, εντάξει. Όταν νιώσεις έτοιμος. Εγώ θα 'μαι εδώ όποτε θελήσεις να μου μιλήσεις."

Τότε μόνο είδα τα μάτια του να χαμογελούν. Με έπιασε από το χέρι και μας οδήγησε στο αυτοκίνητο. Δε μιλήσαμε πολύ ούτε στην διαδρομή της επιστροφής. Μόνο πειράγματα, φιλιά και ματιές αγάπης ανταλλάξαμε.
Τον αγαπάω και θα είμαι δίπλα του σε ότι και αν  συμβεί. Τον έχασα ήδη μια φορά. Δε θα το επιτρέψω να συμβεί ξανά.