Το Μυστικό Που Σκότωσε Έναν Έρωτα

Κεφάλαιο 2

Έτοιμη σε ένα τέταρτο. Σήμερα ήταν Σάββατο και καμία διάθεση δεν είχα να σπαταλήσω τον τόσο πολύτιμο χρόνο μου στο να ετοιμαστώ. Ήδη γ$μωσταυρίζω κάθε πρωί που πρέπει να είμαι κοκέτα στη δουλειά. Η θέση μου ως γραμματέας μεγαλογιατρού του τόπου δε μου επιτρέπει τις φόρμες που πολυαγαπώ. Αν και δεν μπορώ να πω. Ντύνομαι "φυσιολογικά" στο γραφείο καθώς το boss μου δεν είναι της επισημότητας. 
Τα αγαπημένα μου New Balance στα πόδια μου, ένα παντελόνι λίγο φαρδύ, λίγο φόρμα που λέω κι εγώ, το λεπτό φούτερ και το αμάνικο για σήμερα και φύγαμε. Άνοιξη και καφέ στο στέκι μας και δεν ήθελα τίποτα άλλο. Έριξα στην τσάντα το κινητό, τα κλειδιά και τα τσιγάρα και ήμουν έτοιμη να φύγω.
Στην πόρτα η Εύα με κοιτούσε με το γνωστό αποδοκιμαστικό βλέμμα.
"Βρε κορίτσι μου, το φορεμ-", δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρόταση και την είχα ήδη φιλήσει στο μάγουλο λέγοντας της "φεύγω μανούλα, σ' αγαπώ". 
Την άκουσα που κάτι ψέλλισε αλλά ήξερα ακριβώς τι ήταν και δεν έδωσα σημασία. 
Μπήκα στο αμάξι, έριξα λίγο άρωμα και ξεκίνησα. 

"Που 'σαι ρε μαλάκο κι έχω σκάσει να στα πω;" 
"Σήμερα καλημέρα δεν έχεις πει εν τω μεταξύ", της απαντώ μήπως και χαλαρώσει λίγο.
"Συγγνώμη μωρό μου. Καλημέρα, καλημέρα", λέει εκνευρισμένη που δε συμμερίζομαι τον πόνο της αλλά ακόμη κι εγώ δεν τον έχω μάθει και δεν είχα και το πιο εύκολο πρωινό.
"Λέγε συνάδελφε. Τι αντιμετωπίζουμε σήμερα;" της λέω. Η Βάσω εκτός από κολλητή μου από το σχολείο, είχα την τύχη να δουλεύει στην ίδια πολυκατοικία με τη δική μου, όντας κι εκείνη γραμματέας σε ιατρείο. Παιδίατρο εκείνη, παθολόγο εγώ.

"Άναψε τσιγάρο, πιες μια γουλιά καφέ, δώσε μου ένα φιλάκι και πάρε δυνάμεις", μου λέει.
Γέλασα πολύ, τη φίλησα, άναψα τσιγάρο και ήμουν έτοιμη να ακούσω.
"Χθες το βράδυ, έγινε", είπε και το χαμόγελό της κόντεψε να σκίσει τα χείλη της.
Άρχισα να σταυροκοπιέμαι, να ευχαριστώ τον Θεό που ξύπνησε επιτέλους κι έκανα πως δήθεν σκούπιζα δάκρυα από τα μάτια μου.
"Ζήτωωωωωω", φώναξα και μάλλον υπερέβαλα γιατί σα να γύρισαν δυο τρεις να μας κοιτάξουν.
Η αλήθεια είναι πως λίγο με ένοιαζε γιατί η χαρά μου δεν περιγραφόταν. 
"Ξέρνα τα όλα, με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια", είπα σα να διατάζω.
"Ντρέπομαι ρε, σκάσε", είπε και γελάσαμε συγχρόνως ενώ αγκαλιαστήκαμε.
"Όχι, κούκλα μου. Εμένα με τον Γιώργο μου είχες βγάλει την ψυχή να στα πω, σειρά σου τώρα", της είπα χωρίς να είμαι σίγουρη για το βλέμμα που είχα στην αναφορά του ονόματός του.
"Τι τον μελετάς τώρα αυτόν", είπε φανερά εκνευρισμένη.
"Σήμερα έπεσε μελέτη γι' αυτόν και στο σπίτι, βασικά, αλλά ας το ξεχάσουμε. Σήμερα είναι της μπουμπούς μου η μέρα. Λοιπόν, είμαι έτοιμη να τα ακούσω όλα", της είπα χαμογελώντας ενώ κρατούσα στην παλάμη το χέρι που μου είχε ήδη απλώσει για να με χαϊδέψει.

"Λοιπόν θα στα πω όσο πιο αναλυτικά μπορώ, σκύλα", είπε σα να ήθελε να με κατηγορήσει γι' αυτό μα ήξερα πως πέθαινε να το κάνει. Βλέπετε, φίλες 8 ολόκληρα χρόνια. Από τότε που στα 12 μας μια ηλίθια στην έκτη δημοτικού της φερόταν σαν σκουπίδι και την υπερασπίστηκα. Της έριξα στα ξανθά υπερπεριποιημένα μαλλιά της τον χυμό και πήρα την Βάσω και πήγαμε στον διευθυντή. Ακόμα θυμάμαι τις φωνές που της είχε βάλει και το κλάμα του ξανθού πλουσιόπαιδου. Κι από τότε, ούτε μια μέρα μακριά της. Μέχρι και στην απόφαση να μπούμε στο ΙΕΚ και να σπουδάσουμε αυτό που θέλαμε. Μέχρι και στη δουλειά μας. Οι πιο δικοί μου άνθρωποι ήταν η Βάσω, η μαμά μου, κι εκείνος.

Ο πιο δικός μου άνθρωπος ήταν ευτυχισμένος κι αυτό με γέμιζε μεγάλη ευτυχία. Εκείνος ήταν παρελθόν κι αυτό δε χωρούσε στο σήμερα. Αλλά τι στο καλό με είχε πιάσει πάλι; Γιατί κόμπιασα;

Χελόου μπόις εντ γκέρλς.
Ένα πρόσωπο προστέθηκε στην ιστορία μας κι είναι ο Γιώργος.
Η μαμά της συνεπώς, αναφερόταν σε εκείνον.
Για να δούμε.
Σχολιάστε μου την άποψη σας για την ιστορία μου. Το έχω ανάγκη!