{Kapak tasarım Nimburse}
Gece İstanbul'un üzerine çöktüğünde, yollar evlerine ulaşmak isteyen son insanları da uğurlar. Ve şehir, sessizliğe gömülüp kurbanlarını bekler.
Karanlık ve uzun gecelerin kapıları açılır.
Ve katil ortaya çıkar.
Işıklar sönd...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu güzel görsel için oz_reyy ablama çok teşekkür ederim.♡
Çaresizce yerdeki birkaç cılız bitkiyi kanlı elleri ile sıkıca tutup kendini ileri çekti. Fakatkurtulamayacağını biliyormuş gibi bağırarak ağlıyordu. Gözyaşları yanaklarını ıslatarak ilerliyor ve çenesinden çamurlu toprağa damlıyordu. Bağırmasına karşın sesi neredeyse hiç duyulmuyordu. Zaten onu bu dağ başında kim bulabilirdi?
''Lütfen...kimse yok mu?''
Son gücünü de bağırarak harcarken karnındaki açık yaradan kanlar sinsice sızarak toprağa karışıyorduve o ölüme biraz daha yaklaşıyordu.
Gece bu olaya karşı ruhsuzdu. Sanki her zaman, toprağında bir ceset yatıyor, yıldızlı gökyüzü bir cinayete şahit oluyordu. Gece insanları saklıyor yardım çığlıklarını duymasınlar diye kulaklarını tıkıyordu.
''Dayanıklı çıktın...Seni fahişe!''
Arkada, arabasına yaslanmış ve önündeki yaralı bedenin ölmesini büyük bir zevk ve iştahla bekleyen kişi katilden başkası olamayacak kadar hastalıklıydı. Attığı kahkahalar ormanın sakinlerine ninni oldu, yaşayan her şey uykuya daldı ve bir cinayet işlenirken kimse şahit olamadı. Katilinkanı soğuktu, damarlarında dolaşırken soğuk her hücresine enerji veriyordu.
''Yardım et bana...''
Kurbanın sesi artık tamamen kısılmıştı ve belki de sadece birkaç nefes hakkı kalmıştı. Artık ölümün kaçınılmaz son olduğunun farkına tamamen varmıştı. Bir son neden bu kadar acımasız ve korkunçtu?
Katil ise soğukkanlı davranışlarını sürdürerek arabanın kapısını açıp koltukta duran silahı eline aldı. Soğuk metal katilin soğuk kan dolaşan ellerine geldiğinde yabancılık çekmedi. Sanki o silah o soğuk elin bir uzantısı gibi katilde hiç eğreti durmadı.''Senin kendi kendine öleceğin yok.''
Çaresiz kadın gittikçe kararan gözlerini acıyla kapatıp otlardan biraz daha yardım aldı, kısa tırnaklarının içi her saniye kararıyor, çamur beyaz tırnak diplerine sanki dahası olabilirmiş gibi biraz daha doluyordu. Kendini ileri çekmeye çalışıyordu çaresizce ama bir santim bile ileriye gitmiyordu zamanla ölüm ağırlığı çöken bedeni.
