salir : yoonmin

9| "Hayatla iddia."

geçiş bölümü gibi bir şeydi, o yüzden kısa oldu kusura bakmayın. bir de olaylara hemen girmem gerektiğini  düşünüyorsanız öyle düşünmeyin lütfen. bu kurgu uzun bir kurgu ve sadece yoonmin etrafında dönmüyor.. unutmayın. kafanızda parçalar oturmuşsa da eminim ki anlamadığınız noktalar da olacaktır. bana sormaktan çekinmeyin, keyifli okumalar. ♥

——

13.02.2020

Hayat konusunda çok iddialı değildim, bana ne sunuyorsa kabul ediyor, elimden aldıklarına ise sadece üzülmekle yetiniyordum. Dedim ya bir iddiam yoktu hayatla. Ama hayır, aslında yanlış söylemiştim. Hayatla iddialaşmayı kesmiştim ben.

Çünkü bütün iddialarımı kaybetmiştim. Sevgilim olan adamla yaşlanmak istemiştim, kaybetmiştim. Ailem olan arkadaşlar edinmek istemiştim, kaybetmiştim. Ailemi, kaybetmiştim.

Ve artık kaybedecek bir şeyim kalmadığında ise; hayatla iddialaşmayı kesmiştim.

Kaybetmediğim ne kalmıştı ki, kız kardeşimden başka? Hayat zaten benim gibi güçsüz birisiyle yetinmezdi. Her şeyini aldığı birisine başka ne yapabilirdi ki?

Bu küçük kızın ağzından çıkan kelimeler nefes olarak ciğerlerime dolup kirli bir duman gibi beni rahatsız etmişti. Annesi ölmüştü ve o, burada, bir stüdyonun önünde hayatta kalmaya çalışıyordu.

O da mı hayatla iddialaşıyordu? Ya da artık onun da iddialaşacak bir şeyi kalmamış mıydı?

Gözlerim yanarken boğazımda kocaman bir yumru yer edinmişti. Burnu soğuktan kızarmış çocuğun saçlarını şefkatle okşadım. "Aç mısın?"

"Değilim Jimin oppa! Teşekkür ederim," dedi Bongcha içten bir gülümsemeyle. Utandığından kızarmaya başlamıştı çoktan. "Senin aksine ben çok açım. Ama ben yalnız yemek yiyemiyorum, bana eşlik eder misin?" dedim gözlerim yaşlarla dolup taşmışken gülümseyerek. Kabul etmesini istiyordum. Bu küçük kızı soğuktan ve içinde olduğu çaresizlikten çıkarıp almak istiyordum. Bongcha başını eğip parmaklarıyla oynamaya başladı.

"Bongcha istersen sevdiğin ramenden yapabilirim sana." dedi Yoongi varlığını unuttuğum bir anda. Küçük kız Yoongi'den güç almış gibi hevesle başını salladı. Bu tavrına sevinip Yoongi'ye kocaman bir gülüş verdim. Gözleri kısılarak güldü ve kafasını kaşıdı. Her utandığında yaptığı gibi.

Yoongi Bongcha'nın çiçek sepetini alıp içeri girerken, küçük kızda onu takip etmişti. Arkalarından asla değişmeyen ve hala aynı olan stüdyoma girdim. Sanki şimdi cephede bir askerdim ve burada geçirdiğim tüm anılar mermi misali üzerime yağıyordu. Değişen bir şeyler aradım burada. O değişikliğe tutunup yeni bir hayata başladığımı hatırlatabilirdim kendime. Ama değişen bir şey yoktu işte. Her şey bıraktığım gibiydi, aynıydı ve çok fazla ben gibi hissettiriyordu.

Yoongi ve Bongcha mutfak olarak da kullandığımız dinlenme odasına doğru giderken, ben trabzanlara tutunarak üst kata çıkmaya başlamıştım. Taehyung'la birlikte duvarlara astığımız tablolar, Jungkook'un duvarlara çizdiği resimler... Ailelerimizle olan fotoğraflarımız, ve daha birçok şey. Boş duvarları sevmezdik hiçbirimiz.