KOZADAKİ KELEBEK

☆~5~☆

Multi: Mine Akman 🖤🖤

Soru sormayı bıraktım kendime Neden, niçin, nasıl... Bilmiyorum ötesini Ansızın kaçıp gideceğim bir gün geldiğim gibi.

Bir boşluktaydı sanki ruhum.
Arafta.
Bana bu arafı yaşatansa Dağhan Özkul 'du. Konuşmalarım belki saçmaydı ona göre bilmiyorum ama o an nasıl hissettiysem öyle konuşmuştum. O ise bu süre zarfında sadece susmuştu. Hâlâ da susmaya devam ediyordu.

" Burada öylece duracakmısın ?"

Sesim bir bıçağın deriyi ikiye ayırması gibi bölmüştü birkaç dakikadır oluşan sessizliği.

"Bu kibarca defol demek mi yoksa ?"

Düşünceliydi. Belkide aklı anlattığım videodaydı. Onunda hayvanları sevdiğini biliyordum.

" Ben öyle bir şey kast etmemiştim ama sen öyle anladıysan yapabilecek olduğum bir şey yok Dağhan"

Adı o kadar güzeldi ki.
Dağhan.
Söylerken bile kalbim sıcacık oluyordu.

" Ozan iyi çocuktur "

Dudaklarından dökülen kelimeler benliğimi sarsarken yıkıcı bir öfkenin bedenimde gezinmeye başladığını hissettim.

" Sen buraya bana kuzeninin ne kadar iyi bir adam olduğunu anlatmayamı geldin ? " Durdum. Derin bir nefes aldım.
" Hemde seni sevdiğimi bildiğin halde "

Hissettiğim öfke o kadar güçlüydü ki şu an onu parçalara ayırmak istiyordum.

" Fazla gerginsin . Nedeni ne ? "

"Nedeni sensin . Şimdi lütfen terk et odamı "
Birşey demedi. Kabullenmişlikle ayağa kalktı. " O Erol denilen adama fazla güvenme . O kafe o kadarda masum bir yer değil " dedikten sonra birşey dememe müsade etmeden çıktı odamdan. Tuhaf bir adamdı.

Kafamı bezgince iki yana salladım. Bu adamı sevmek bazı anlar cidden yakıyordu canımı..

****

Mine Akman'dan:

Çocukluğu elinden alınan bir kızdım ben. Oyun oynamam gereken yerlerde evin annesi olmuş kardeşlerime bakmıştım.

Bundan hiç gücenmemiştim. Sonuçta kardeşimdi onlar ama yaptığın once emeğin boşa gitmesi bitiriyordu insanı.

Zor bir ailemiz vardı. Fakat her şeye rağmen tutunmuştuk birbirimize. Küçük bir köyde yaşıyorduk önceden . Annemiz biz küçükken ayrılmıştı aramızdan. Zor zamanlar geçirmiştik. Tek dayanağımız birbirimize duyduğumuz sevgiydi.

Sonra dayanamadık. Dilara 'nında yardımıyla ayrılmıştık o köyden.

Helin , Merve ve Dilara Bu hayatta sahip olduğum yegane varlıklardı. Aile o kadar garip bir kavramdı ki. Kanımızdan olan insanlar tarafıldan yok sayılmıştık .