Bir ağaç dalından düşen yapraklardan sonra soğuk bir don yaşasa da yeniden dallarıdan yeşerip tertemiz çiçek açmayı ve canlı yapraklarla eskisi gibi güzel görünmeyi başardı...
Bu hikâyede hayata dair öğreneceğimiz birçok tecrübe ile umuda koşan...
Bir insan dünyaya geldiği günden ölümüne kadar en güzel geçireceği mutlu günleri ailesidir. Çocukluğunda o duyguyu doyasıya yaşamadıysa dışarıdan gelebilecek kötülükler onun kalbini acıtmaz. Çünkü onun kalbi çocukluğunda param parca olmuştur. Toplaması ise büyük güçtür. Her insan çocukluğunu özlemle anarak bahsederken Ayvaz çocukluğunu hatırlamak bile istemezdi. Çünkü o babasının yaptıklarını hiç unutamıyordu. Ne yazıkki hayatta olduğu sürece yine onun zararlarından kurtulamıyordu. Çok acı, belki yabancı biri olsaydı bu kadarda canını yakmazdı. Ve yıllar sonra sevgiyi bulduğu kadından uzak kalmak zorundaydı. Onu o kadar özlemiştiki ismini andığında dudakları titrer kalbi yerinden çıkacakmış gibi olurdu. Ve geriye 2 damla göz yaşı... Yorulmuştu. Hayat çok yordu onu. Yeni bir hayata başlamak için yurt dışına bazen gitmek istesede tıpkı çocukluğunda oldugu gibi sadece kendini kandırmaktan öte olmadığının farkındaydı yapamazdı artık kaçamazdı. Çünkü mesafe hiçbir şeyi yoluna koyamazdı. Hele sevdiği kadından bu durumda asla vazgeçemezdi. Aynı sehirde oldugu için babasından koruyacağını düşünüyordu. Neyseki uzun aradan sonra beklediği o kişiden telefon geldi. Heycan kapladı her yerini sevinçten gözleri doldu. Kalbi yerinden fırlıyordu. O sesi duyabilmek için... O an bütün acılarını unuttu. Bir insan sevdiğinin sesini duyunca bu kadarmı mutlu olabilirdi. Aşkı bilmem ama Ayvaz'ın o anki duyguları, sevgisi öyle içtendi ki o ses ona herşey olan bir kadının sesiydi. Babanın veremediği sevgiyi ona hissetiren kadının sesi... Muazzam...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sevmek, Ne Uzun Kelime!
Dokunulmasa da,
Görülmese de; Kalpte yer verilir bazısına… Nedensiz! Sen… Aklım ve kalbim arasında kalan, En güzel çaresizliğimsin! Gerçi… Aklıma bile gelmiyorsun artık, O kadar kalbimdesin ki! Gözlerinin… Gözlerinin kahvesinden koy ömrüme… Kırk yılın hatırına, Sen kalayım… Sevmek… Ne uzun kelime! Şimdi açsan pencereyi de beklesen, Sen gelsen. Olmaz ya hani geliversen. Hiç bir şey sormasam, Hiç bir şey söylemesen. Sussam Sussan Sussak - Cemal Süreya
Değerli okurlarım begendiginize dair oy verip yorumlarsanız sevinirim.❤
