Perfect life, nobody's wife//Harry Styles fanfic⇨completed✔

Chapter 10

☆Jill POV☆

"We hebben de uitslag van de test van vorige week." Ik ga rechtop zitten. "Ehm oké." "Het is een stuk verbeterd en je mag nu in een rolstoel af en toe onder begeleiding naar buiten." Het eerste wat ik doe is Harry aanvallen die naast me zit. Ik huil en houd hem zo stevig vast dat ik even bang ben dat ik hem dood knuffel.

"Oh eindelijk frisse lucht na meer dan een week." "Waar gaan we heen?" "Ik wil Charlie knuffelen. Heel graag." "Dan gaan we naar Claire." Harry rolt mijn rolstoel vooruit. Het liefst zou ik zelf een paar stappen lopen, maar dat mag natuurlijk weer niet. En Harry gaat me ook niet een paar stappen helpen, want hij is daar veel te beschermend voor. Onwijs lief natuurlijk. Maar, nu even niet zo leuk. Ook al is het voor mijn eigen gezondheid. Whatever.

Als Claire de deur open doet, valt ze me aan in m'n rolstoel. Het voelt heel erg fijn om haar gewoon weer een normale knuffel te geven. Ook Charlie komt op me afgerend en springt boven op me. Als ik zie dat Charlie helemaal nat word, merk ik pas dat ik aan het huilen ben. Want, ja, dat is nog zo'n beetje het enige wat ik doe sinds vorige week.

Als we weggaan geef ik Charlie en Claire nog een dikke knuffel. "Ik kom nog wel langs." "Is goed." Harry rijdt me weer vooruit en we lopen en rijden, ja ik weet niet hoe ik dat moet zeggen, langs een park en als ik iets zie, knipper ik nog een paar keer met mijn ogen, omdat ik niet helemaal kan geloven wat ik zie. Harry stopt m'n rolstoel en kijk al net zo verward. "Zijn dat nou-" begint hij. "Evi en Nathan." maak ik zijn zin af. "Hoe de?" "Ik heb geen idee. Kan je alsjeblieft doorrijden. Ik hoef hun niet langer zoenend te zien. Ben klaar met hun allebij." "Nee." Harry rijdt me verder naar het park totdat we voor Evi's neus staan. Ja, we staan achter Nathan, dus voor Evi's neus. "Heeeeeey Jill!" Ze wilt me een knuffel geven, maar ik duw haar weg. "Jij snapt het echt niet hè?" "Wat niet?" "Eerst verdwijnen en niks van je laten horen en nu net doen alsof je nooit weg bent geweest. Dag Evi. En trouwens sinds wanneer mag jij hem?" "Ik heb een naam hoor. En ik sta ernaast." "Nou als je niet wilt dat ik zo over je praat, moet je misschien even daar gaan staan, sta je er ook gelijk niet meer naast als je begrijpt wat ik bedoel." "Heel grappig ben je." "Zo was het ook niet bedoelt en als je nou eens je mond zou houden, zou mijn leven stukken beter zijn." "Waarom zit je in een rolstoel?" vraagt Evi ineens. "Omdat ze niet goed is en ze erachter zijn gekomen dat ze gehandicapt is." Dat had hij vooral niet moeten zeggen. Voor ik het weet verkoopt Harry hem een keiharde knal op zijn neus waardoor Nathan op de grond valt en Harry hem nog een paar keer kan schoppen. Als hij klaar is, komt hij weer naar me toegelopen. "Kom we gaan weer." Hij werpt een moordelijke blik naar Evi en duwt me dan vooruit.

"Die Nathan is echt niet goed daarboven." "Rustig Harry, het is Nathan maar. Ik heb wel is pijnlijkere dimgen uit zijn mond horen komen." "Wat de hel moet die Evi met hèm, als ze weet hoe slecht hij is." "Niks. Er zit iets anders achter. En ik heb geen idee wat." Harry stopt mijn rolstoel. "Kan je dat nog één keer zeggen?" "Je hoorde me wel." "Dus jij denkt dat ze dit doet om een andere reden?" "Ja, misschien wil ze wel wraak op hem. Ze stond ook nogal glimlachend toe te kijken toen je hem sloeg en schopte."

☆Harry POV☆

Ik heb het idee dat Jill iets voor me achterhoud. Ze weet iets wat ze me niet wil vertellen. Maar ik ga er nu niet vragen. Ik denk niet dat het daar de goede tijd voor is. "Ik ben moe. Zullen we terug gaan?" "Natuurlijk gaan we dat." We lopen rustig terug naar het ziekenhuis, als we een Starbucks zien. "Wacht! Starbucksdate? Pleaseeee, Hazza. Dat is al te lang geleden." "Jill, een week. Er zijn mensen die maar een paar keer per jaar naar Starbucks gaan." "Ja, maar ik normaal bijna elke dag, dus dit is lang. Kunnen we alsjeblieft gaan?" "Oké, oké."

"Ik wil lopen Hazza." "No way jilletje." "Please, ondersteun me dan." "Nee, vraag maar aan de zusters als we in het ziekenhuis zijn. "Waarom dan? Ik wil dat jij me helpt." "Maar ik ga je niet helpen en ik laat me niet omkopen." "Ohnee?" "Nee." "Wat nou als ik mijn shirt uittrek." Ik begin te lachen. "Wil ik over nadenken. Maar niet nu. En zeker niet hier." "Ik hou van je." Jill hangt met haar hoofd naar achter en wacht nu op een zoen. Ik lach me dood van binnen. "Hallo? Krijg ik nog een kusje of hoe zit het?" "Maar wat nou als ik zeg dat ik niet van jou hou?" "Als ik had kunnen lopen, had je op de grond gelegen nu, Hazza. Ik zou maar uitkijken." "Wow, ik word bang van je rustig nou maar weer hè? Zo praat je niet tegen mij." "Jammer voor jou, doe het toch." Ik zie die gemene grijns op Jill's gezicht. Die grijns waar ik me heel vaak kwaad om maak, als ze me voor de gek houdt. Maar nu ben ik blij dat ik die grijns eindelijk weer zie.

"Ik ga naar huis." "Nee. Dat ga je niet." "Ja. Dat ga ik wel." "Wacht. Bedoel je met 'naar huis' ons huis of het huis van je ouders?" "Nou, waarom ben je zo slim." "Veel plezier. En oh, doe ze de groeten van me." Ik geef Jill een zoen. "Zal ik doen, ga slapen mormel." "Ja dag hè monster." Heel zachtjes lach ik om haar. Dat kind is knettergek en daarom hou ik zoveel van haar.

"Is het de bedoeling dat we langskomen? Ik bedoel we hebben haar nog nooit echt gezien." Mijn moeder weet duidelijk niet wat ze moet doen. "Ja. Want ik weet zeker dat ze dat erg leuk zou vinden." "Hoe gaat het met haar?" "Iets beter, maar nog steeds niet helemaal top." "Oh. Ik zie dat je het er moeilijk mee hebt." "Ja, dat klopt. Ik heb al een week niet normaal meer kunnen slapen en de eerste paar dagen was ik vooral bang dat ze niet meer beter zou worden." "Oh, maar dat wordt ze wel. Dat weet ik zeker." "Ik hoop het ook." Ik voel hoe de tranen alweer in mijn ogen prikken. Als ik bij Jill ben, laat ik het vooral niet merken als ik moet huilen. Zij heeft al genoeg verdriet.

Als ik weer terug in het ziekenhuis kom, haal ik nog twee koffie en ga met de lift naar boven. Ik hoop dat Jill een beetje geslapen heeft, want ze was echt heel erg moe. Als ik haar kamer binnenstap, zie ik haar heel hard huilen. Verschrikt zet ik de koffie neer en loop naar haar toe. "Wat is er?" Ze kijkt me aan met betraande ogen. "Mijn moeder..." Meer hoeft ze niet te zeggen.

A/N

Ik denk dat dit boekding bijna klaar is, want ik weet steeds niet zoveel meer om te schrijven en heb het idee dat het een beetje langdradig word. Maar zeker nog wel 2 hoofdstukken denk ik. Trouwens, ik heb een geweldig account op insta en twitter met 20 hele lieve andere mensen en ik zou het heel leuk vinden als je dat zou volgen; op insta en twitter: @1dsquadx byee loveyou all xx