My senior, Adam (#1)

Chapter Five

Chapter five

Ferris wheel

Katulad ng napagkasunduan ay sa harap kami ng university nagkita. It was already four in the afternoon at nandito kami ngayon sa harap ng sky ranch. Hinihintay ko siya hindi kalayuan sa entrance. He’s buying us tickets.

I blinked twice as he walks toward my direction. Mula sa grey na hoodie hanggang sa simpleng black casual shorts pababa sa kaniyang black na vans.

He’s so manly kahit pa na sen high pa lang siya, maybe because half-half siya. He seems very different in person and in instagram. Makulit siya sa social media pero sa personal ay parang ilap.

“Let’s go,” Walang emsoyon siyang tumango saka kami pinagbuksan nong guard. The guard even say ‘hi’ to me kaya naman napatigil pa ako sa gulat habang nakatingin sa kanya. Ngumiti siya ng mas lalong ikinatayo ng balahibo ko.

Nakatingin pa rin ako sa guard ng mapapitlag ako ng may humawak sa palapulsuhan ko. A sudden heat travels from my hands to my body. Adam is holding me. Napalunok ako at doon na napabaling ang aking atensyon habang hila hila niya ako.

“Saan mo gustong sumakay?” He suddenly stop kaya naman ay nabangga ng balikat ko ang sa braso niya. Tumama rin ang kamay niyang nakahawak sa aking palapulsuhan sa banda ng aking hita. Napalunok ako dahil pakiramdam ko ay namumula na ako ng sobra sobra. Why am I feeling this way?

Nag-angat ako ng tingin at halos malagutan ako ng hininga ng nakatitig na pala siya sa akin. Dali dali akong umiwas ng tingin. I feel embarrass dahil sa mga nararamdaman ko.

“Are you okay?” Kumilos siya para humarap sa akin ng kaunti pero mas itinuon ko ang sarili sa ibang bagay. Inilibot ko ang tingin sa buong paligid finding a way to escape what I’m thinking and feeling.

“Doon,” Nanginginig pa ang kamay kong itinuro ang isang rides na wala naman akong kaide-ideya kung paano ‘yon. Gusto ko lang mawala ang atensyon siya sa akin.

I couldn’t think straight and I felt my head is in cloud nine for I don’t know what reason it is. Yong presensya niya ba o ‘yong kamay niyang nakahawak sa aking palapulsuhan? I don’t know!

“Sendy,” Wala sa sarili ko siyang nilingon. Kunot ang kanyang noo at punong puno ng kuryusidad ang kanyang mga mata.

“I’m asking you. Are you okay?” Naramdaman ko ang pagpisil niya sa aking palapulsuhan kaya mas lalo akong kinabahan. Bumama ang tingin ko sa kamay namin but a few seconds ay inalis niya rin ito.

“I’m sorry,” Tiningnan ko siya muli at ang mga kamay na niya ay nasa kanyang bulsa. Palinga linga siya sa lugar kaya nagkaroon ako ng pagkakataon para matingnan siya ng maayos.

Why on earth is he so perfectly made? Ang galing naman ng mga magulang niyang tumayming kung ganon.

Tumikhim ako saka muling nilingon ang kaninang rides na itinuro ko at halos mapaatras naman ako dahil kita kong umaakyat na ito, dahan dahan hanggang sa biglang ibinagsak.

Lumapit ako sa tabi ni Adam saka lumunok. I will never ride that one.

“Do you still wanna ride that one?” Sunod sunod n ailing ko habang nanlalaki ang mga matang pinapanood ang mga taong sakay nito.

“Okay then,”

Una naming pinuntahan ay ‘yong malaking swing na kung saan magkatabi kami. Waiting for more to ride ay halos manginig naman ako dahil sa kabang nararamdaman. Huminga akong malalim saka dahan dahang ibinuga sa aking bunganga.

Wala sa sarili ko siyang nilingon pero nagulat naman ako ng makitang nakatitig siya sa akin. I could not read his face pero kita ko sa mga mata niya ang pungay nito. His eyes went down from my eyes to my nose and down to my lips. Napatikom naman ako ng wala sa oras dahilan para ibalik niya ang mga tingin sa akin.