Jermaine Samonte was a college student living a relatively ordinary life until he stumbled upon an extraordinary problem: an annoying ghost named Tucker. The loss of his parents in a tragic accident had already left a deep scar on his heart, but he...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Kumuha ako ng dalawang kandila at sinindihan ito. Maayos kong inilagay ang mga ito sa harap ng puntod ng aking mga magulang, katabi ang paborito nilang kulay dilaw na rosas. Hindi ko akalain na isang taon na ang lumipas mula nang iwanan nila ako, at hanggang ngayon ay sariwa pa rin sa aking isipan ang nangyari.
Isang aksidente na tuluyang bumago sa takbo ng aking buhay.
Isang taon ko rin silang hinanap, nagbabakasakaling makita ko ang paggala-gala nilang multo. Palagi kong pinupuntahan ang lugar kung saan nangyari ang aksidente at palagi ring umuuwi na dismayado.
Sabi nga ni Google, may mga dahilan kung bakit hindi ko sila makita.
Unang dahilan, baka tuluyan na silang kinuha ng liwanag.
Ikalawang dahilan, baka hindi lahat ng mga multo ay kaya kong makita.
Ikatlong dahilan, baka ayaw nilang magpakita sa akin.
Ika-apat na dahilan, wala na. Naubusan ng dahilan si Google, at may ibang listahan na ibinigay sa akin tungkol sa mga multong nakikita ko.
"Bakit hindi pa kinukuha ng liwanag ang ibang mga multo?" pagbasa ko sa kasunod na artikulo nang makauwi ako sa inuupahan kong bahay.
Kasalukuyan akong nakaupo sa hagdanan. Pinagmasdan ko ang tatlong multong nasa aking harapan pagkatapos kong patayin ang cellphone. Napansin kong wala silang ibang ginawa kundi ang titigan ako buong umaga, hanggang sa pakiramdam ko'y unti-unti na akong natutunaw.
Alam kong gwapo ako, pero marunong din akong mahiya.
Tumingala ako upang tingnan ang orasan. Nang tingnan ko ulit ang tatlong multo, laking pagtataka ko nang makita ko rin silang nakatingala sa malaking orasan. Mga dakilang chismoso—siguro namatay ang tatlong ito dahil sa pagiging chismoso.
Kung wala lang ang babaeng multo sa tinutuluyan kong silid, hindi sana ako tatambay rito kasama ang tatlo. Ayaw ko namang manuod ng pelikula kung palaging naglalakad ang isang babaeng multo sa sala. The worst part is, sa harap pa talaga ng telebisyon. Punyeta, sino ba namang hindi maiinis? At mas lalong ayaw ko ring kumain sa kusina. May isang lalaking multo roon na kay sarap ibalik sa kanyang libingan.
Sign na ba ito para humanap ako ng ibang mauupahan? Sobrang gigil na gigil na ako sa mga multo rito.
"Tara na, Jermaine." Paanyaya ni Yohan, kaibigan ko.
Sa aming dalawa, masasabi kong mas matino si Yohan kaysa sa akin. Pero mas matangkad ako sa kanya ng ilang sentimetro, at iyon lang yata ang maipagmamalaki ko. Bukod doon, magandang pagmasdan ang kanyang chinitong mga mata, at mas lalo itong gumaganda kapag ngumingiti siya, dahil nakikita mo ang kanyang gilagid. Sa aming dalawa, para na yata siyang walking gluta sa sobrang puti at kinis ng balat. Isa lang talaga ang ayaw ko sa kanya—iba ang nagagawa ng katamaran sa kanya.
Tiningnan ako ni Yohan bago tumakbo pababa ng hagdanan. Dinaanan ng loko ang tatlong multo na kasalukuyang nakangiti. May naisip na namang kalokohan ang mga chismoso kaya sobrang wagas kung ngumiti.
