Voor Altijd

Leslokaal

Handen dragen me ergens heen, ik heb geen idee waar naartoe, want iemand heeft een hand over mijn ogen gelegd. Ik probeer nog tegen te worstelen, maar de handen hebben me stevig vast. Bah! Het stinkt naar ongewassen hand! Dan hoor ik een luide klik en ik wordt losgelaten. "Ga zitten meisje." Hoor ik een man zeggen, ik kan hem niet zien dus ik draai me om. "Nee, niet omdraaien, zitten!" Zegt hij, maar ik heb hem al gezien. Het is de man die net tegenover de tribune aan het spreken was. Ook zie ik dat de mensen die eerst op de tribune zaten nu bijna beschermend bij de deur staan. Ik kan nergens heen, dus ik draai me weer om en ga zitten. "Goedzo! Nu, zoals ik al zei gaan wij je geen pijn doen. We moeten gewoon iets uitleggen." Hij pauzeert even. "Ik ben David van Zeeheim, maar je mag me David noemen. Ik ben Engels Professor hier op Five Union University." Mijn mond valt open. Een professor die inbreekt op zijn eigen school? "Ik kan zien dat je verbaast bent." Zegt hij droog. Ik doe mijn mond dicht en kijk hem geïrriteerd aan. De mensen bij de deur gniffelen. Hij gaat verder. "De mensen die je hier bij de deur ziet staan, zijn mijn leerlingen." Ik kijk ze aan en de meeste glimlachen naar me. Ik kijk naar mijn voeten. Dan kijk ik weer naar David. "Ze zijn alleen geen normale leerlingen, zoals jij." Ik kijk hem vragend. Hoe weet hij dat ik een leerling ben? "Je schoolpasje, het zit in je tas." Zegt hij. "Waarom hebben jullie in mijn tas gekeken?" Vraag ik op een boze toon. "We moeten toch weten wat er in zit?" Zegt een meisje bij de deur. Ik voel een boosheid opborrelen en kijk haar boos aan. "Dus eerst kidnap je een onschuldig meisje en daarna schendt je nog een keer haar privacy ook?" Zeg ik, luider dan verwacht. Iedereen kijkt me verbaasd aan. "Hoe moeten wij nou weten dat je onschuldig bent? Als ik me niet vergis ben jij ook op een zaterdag op de universiteit." Zegt David kalm. "Ik had de dagen in de war gehaald oké?" Loei ik door het lokaal. "Dat wisten wij toch niet? Jij kon net zo goed een inbreker zijn." Hij heeft een goed punt, maar ik blijf pissig. "Jullie dan? Als ik me niet vergis breken jullie hier ook in! Notabene een professor! Trouwens, ik heb nog helemaal geen pasjes gezien! Hoe weet ik nou dat jij een professor bent? Of jullie studenten?" Ratel ik. Dan loopt David naar me toe en als hij recht voor me staat grijpt hij in zijn overhemd en haalt er een pas uit. "Zie je? Geloof je me nu?" Ik kijk weer naar mijn voeten en knik. Ik moet mijn mond ook gewoon houden! "Daar leg je alleen wel meteen de vinger op zere plek. Deze mensen die je daar ziet staan." Hij pauzeert even en ik kijk weer omhoog. Hij gebaart naar de mensen bij de deur. "Zij hebben geen passen." Ik frons en kijk David weer vragend aan. "Ik geef elke zaterdag in het geheim les aan mensen die het niet kunnen betalen." Oh mijn God! Deze man is een professor en doet aan liefdadigheid? Ik heb hem zwaar onderschat! Als ik er goed over na denk is hij eigenlijk best knap! "Lisa?" Ik knipper. "Heb je gehoord wat ik zei?" Ik schud mijn hoofd. Hoe weet hij mijn naam? Die heb ik toch nooit verteld? Oh, natuurlijk, het pasje! "Hallo? Lisa gaat het wel goed?" Ik kijk naar David. Oh, alweer niet gehoord. Wat is er met me aan de hand? "Lisa? Luister dan!" Ik knipper weer. "Het is uiterst belangrijk dat je dit aan niemand verteld, zoals ik al zei, het is geheim! Heb je me verstaan?" Zegt hij, zeer duidelijk articulerend. "Eh ja, niet vertellen." Mompel ik. "Fijn! Dankje!" Dan hoor ik opeens gezoem. Het is het gezoem van een telefoon. Iedereen kijkt om zich heen. Dan vallen alle ogen op mijn tas.