Voor Altijd

Huis

Ik kom binnen in Davids huis. Het ziet er klein uit, maar heel modern. Overal zijn wame kleuren. Ik voel me gelijk veilig. "Maar dit is jou huis toch?" Vraag ik. "Ja." Zegt hij, het lijkt alsof er teleurstelling in zijn stem zit. Ik draai me om en kijk hem niet begrijpend aan. "Waar is mijn huis dan?" Hij krijgt een moeilijke uitdrukking op zijn gezicht. "Uhm, ja." Hij is even stil."Maak je daar nu maar geen zorgen over." Hij glimlacht en mijn buik verkrampt een beetje. Wat is er toch met mij aan de hand? "Maar wanneer mag ik het weten dan?" "Ik vertel het je morgen." Zegt hij nog steeds een brede grijns op zijn gezicht. Dan loopt hij richting een brede trap die omhoog leidt. "Kom nu maar met mij mee. Ik breng je naar mijn slaapkamer. Ik slaap vanavond wel op de bank." Ik knik en loop achter hem aan naar boven.

De volgende morgen wordt ik wakker in een vreemd bed. Ik veer omhoog en kijk om me heen. Waar ben ik? Ik kijk naar beneden. Ik heb alleen een groot shirt en een onderbroek aan. Wat is hier aan de hand? 

Dan komt het me opeens allemaal te binnen. Eindelijk begrijp ik wat er gisteren gebeurd is. Ik moet mijn geheugen zijn kwijtgeraakt toen alles zwart werd. Waarom heeft David me niet gewoon naar het ziekenhuis gebracht. Een raar gevoel bekruipt me en er loopt een rilling over mijn rug. Ik klim uit het bed en loop de kamer uit. Dan kijk ik om me heen. Er is niet zoveel keus. Ik kan de deur nemen of trap af. Dus doe de deur open en loop naar het binnen, het is zijn badkamer. Ik kijk weer om me heen. Het is niet groot, maar alweer modern. Het is overal strak wit, er staat een grote badkuip met een douchekop, een toilet en een wasbak. Dat is het. Al zijn spullen zijn strak georganiseerd en alles is super schoon. Ik loop naar de wasbak en doe de koude kraan aan. Dan laat ik het water over mijn handen stromen, het voelt heerlijk op mijn droge huid. Dan hang ik mijn hoofd onder de kraan en drink met grote teugen. 

Ik zo stil als ik kan de trap af naar beneden. Alweer zijn er niet zoveel kanten waar ik op kan. Tegenover me zijn twee grote deuren, waar we waarschijnlijk vannacht naar binnen zijn gekomen. Rechts van me is zijn strakke zwarte keuken en links is de woonkamer. Er staat een grote TV aan en daar tegenover staat een grote bank. David ligt er op te slapen. Zachtjes loop ik naar hem toe. Hij heeft zijn kleren nog aan. Ik kijk rond, dan zie ik een deken over het einde van de bank hangen. Voorzichtig pak ik de deken en leg hem over David heen. Gelukkig wordt hij er niet wakker van. Dan loop ik naar de TV en zet hem uit.

Zo snel als ik kan loop ik weer naar boven, ik moet mijn spullen vinden. Ik loop weer naar de badkamer, maar daar liggen ze niet. Dan loop ik terug naar de slaapkamer en kijk in de kast tegenover zijn bed. Mijn spullen liggen nergens. Dan kijk ik nog een keer naar het bed. Ik sla mijn hand tegen mijn hoofd. Ze liggen aan het voeteneinde. Hoe stom kan je zijn? Ik ga zitten op het bed en kleedt me om. Ik kijk naar de spullen en opeens draait mijn maag zich om. Mijn moeder! Ze weet niet waar ik ben! Ik graai door mijn tas tot ik mijn telefoon vindt. Ik druk op de home knop. Geen gemiste oproepen, helemaal niets! Oh fijn! Dankje mam! Ik voel me zo ontzettend gewaardeerd! Ik ontgrendel mijn telefoon. 'Hee mam, ik was je vergeten te sms'en, maar ik ben bij Juultje. XX tot morgen.' Zo is het wel goed, haar interesseert het toch geen ene reet. Ik bezoek mijn vader later wel. Die heeft het toch ook niet door. Ik zucht en gooi mijn telefoon terug in mijn tas. 

Na een tijdje ga ik weer naar beneden. Zachtjes loop ik weer naar David, als ik een kreun hoor. Ik loop naar de bank en zie dat David wakker is. Hij ziet er nog steeds erg moe uit. Als hij mij ziet schiet hij recht overeind. "Hey!" Zegt hij opgewekt. "Hey!" Zeg ik. Ik hem aan, maar mijn maag draait zich om en ik kijk naar mijn voeten. "Ik zie dat je je al hebt aangekleed." Hij haalt zijn benen van de bank af en klopt op het lege deel van de bank. Ik loop naar de bank en plof naast hem neer. "Dus." Zeg ik twijfelend. "Dus." Zegt David grijnzend. "Ik weet weer wie ik ben, dus, ehh, dat is goed nieuws." Ik knik ongemakkelijk. "Dat komt goed uit. Ik was namelijk aardig ongerust." Zegt hij nog steeds grijnzend. "Nu heb ik wel een vraag." Zeg ik en zijn grijns trekt weg, alsof hij weet wat er gaat komen. "Waarom heb je me niet gewoon naar het ziekenhuis gebracht, David." Hij fronst. "Nou kijk, je moet het maar zo zien. Een man komt binnen met een jong meisje dat haar geheugen net op mysterieuze wijze is verloren. Hij kent haar nog maar net en ze zaten samen in de auto en er is per ongeluk iets gebeurd. Dat klinkt een beetje verdacht. Vindt je zelf ook niet?" Ik knik. Zijn punt is een beetje vaag, maar hij heeft gelijk. "Wat is er nou eigenlijk gebeurd?" Vraag ik. Hij grinnikt en zijn grijns is terug. "Het was eigenlijk een beetje dom. Ik remde te hard, jij had je gordel niet om. Nou ja, je hebt je hoofd tegen het dashboard gestoten. Dat is alles." We schieten in de lach. Dat is zo stom. "Kom, dan ga ik ontbijt voor ons maken." Zegt hij en staat op. Ik loop achter hem aan.

Hij is bezig met het bakken van eieren terwijl ik op het aanrecht zit en kleine stukjes cracker eet. Hij staat een tijdje te kloten met een van de eieren die er niet helemaal goed uitziet. Op een gegeven moment lijkt hij tevreden te zijn met de voortgang van de eieren en richt zich op mij."Je wou ons dus sponsoren." Zegt hij met een brede grijns op zijn gezicht. "Hoe dan?" Ik haal mijn schouders op. "Het is niet zo ingewikkeld toch? Ik geef jou geld en jij geeft het uit aan dingen die je nodig hebt voor het lesgeven ofzo." Hij kijkt me aan. Ik leg de cracker neer, die kan ik voorlopig toch niet meer eten. "Oké. En je wil er niets voor terug ofzo?" Ik haal mijn schouders weer op. "Nee, geld heb ik genoeg." Hij geeft me een vreemde blik. "Okéé, mijn ouders dan." Grinnik ik. Hij moet lachen. "Het komt goed." Zeg ik en we kijken elkaar recht aan. Deze keer zal ik niet wegkijken.