Voor Altijd

Leslokaal

Ik kijk naar David, hij knikt. Dan ren ik snel naar mijn tas. Als ik mijn telefoon vindt, zie ik dat het Perry is. Snel neem ik op. "Hallo?" "Hallo Mevrouw? Ik heb niet veel tijd om te praten, maar ik kan u niet komen ophalen op dit moment." Hè, ik wil hier weg! "Wat is er aan de hand Perry?" Vraag ik bezorgd. "Uw vader heeft een ongeluk gehad. Hij wordt met spoed naar het ziekenhuis gebracht." Ik kan me niet meer bewegen. "Mevrouw? Gaat het goed?" Vraagt Perry op een bezorgde toon. "Ja, ja. Dankje Perry. Moet ik langskomen?" "Ik heb uw moeder al geïnformeerd en zij zei dat ze graag wou dat jullie straks samen gingen." "Oh, oke. Dan doe ik dat." "Komt u wel thuis mevrouw?" "Ja, dat lukt wel." Ik hang op. "Alles oké? Vraagt David. "Ja, ja, prima." Ik ga weer op de tribune zitten en staar voor me uit. Ik heb niet de beste band met mijn vader, maar wie heeft er nou een perfecte band met zijn ouders? Dit is alleen wel iets anders. We hadden vanochtend nog ruzie. Hij was boos dat ik altijd veel te veel naar school was. Nooit eens met vrienden of familie. Ik werd boos omdat hij het gewoon niet begreep. Ik heb de deur in zijn gezicht dichtgegooid. Ik voel me zo schuldig nu! Wat als hij doodgaat? Dan heb ik nooit afscheid kunnen nemen. Ik adem diep in. Gewoon niet aan denken nu. Eerst hier weg zien te komen. Ik adem nog een paar keer diep in en probeer mijn hoofd leeg te maken. Na een tijdje sta ik op. "Ik moet hier weg." Zeg ik tegen David. "Oké, heb je een auto?" Ik schud mijn hoofd. "Als je wacht tot ik mijn college heb afgemaakt breng ik je wel naar huis." Ohja, hij was les aan het geven, door alle commotie was ik het helemaal vergeten. "Oké, graag, dankjewel." Iedereen gaat weer terug naar hun plaatsen zoals die waren voordat ik er was. Het college gaat verder.