Stuck with the Avengers

Op school.

Ik loop mijn school binnen. Het is dezelfde school als voor ik in deze "dimensie" beland ben gekomen, maar ondanks dat voelt het anders.

De gangen zijn vol met leerlingen die bij hun kluisjes staan te kletsen of gewoon door de gangen lopen.

Tot mijn verbazing zie ik ook gewoon kinderen uit mijn eigen klas. Heel eerlijk gezegd had ik nog helmaal niet an hun gedacht.

-'Maar als hun er zijn, betekend dat ook dat Bente er gewoon is!'-

Ik loop door naar mijn kluisje, op de uitkijk voor Bente en Peter.

Eenmaal bij mijn kluisje aangekomen stop ik mijn jas erin, pleur ik er boeken in, en pak er mijn wiskunde boeken uit en stop ze in mijn rugzak.

Ik heb het eerste uur Wiskunde. Stiekem hoop ik dat is samen met Peter die les heb, want zeg nou zelf; dat zou toch echt geweldig zijn!

Op het moment dat ik mijn kluisje dicht doe voel ik een tik op mijn schouders. Ik draai me om om te kijken wie me heeft aangetikt en ik kijk vol in het gezicht van Bente.

'Hey girl!' begroet Bente me. 'Hey!' antwoord ik haar.

'Loop je even mee naar mijn kluisje? Dan kunnen we nog even lekker kletsen!'

'Tuurlijk!' zeg ik tegen haar, en ik hijs mijn tas over mijn schouder.

Terwijl we naar Bentes kluisje lopen, verteld ze enthousiast over haar weekend. Bente is een van de vrolijkste, grappigste en tegelijkertijd drukste persoon die ik ken. Niet dat ik veel mensen ken, maar zij spant echt de kroon.

Ze verteld dat ze afgelopen zaterdag een atletiek wedstrijd heeft gehad en Gabriëlla, de arrogante, maar atletische, bitch die bij haar in de klas zit, dik heeft ingemaakt.

'Het moment dat ik eerste werd en zij tweede was GOUD!' zegt Bente lachend. 'de blik op har gezicht was ge wel dig!'

We lopen de trap op richten het kluisje van Bente. Het is me nooit opgevallen dat haar kluisje op dezelfde verdieping is als die van Peter. Ik ben, of eigenlijk was, sinds de films hier niet bestaan, een enorme Marvel fan, en heb Spider-Man Homecoming een heel aantal keren gezien. Dus waarom het me nooit eerder is opgevallen snap ik niet.

In de scene dat Peter naar zijn kluisje loopt, is op de achtergrond een muur te zien, met verschillende beroemde wetenschappers. Waaronder Howard Strak.

Ik draai me om en kijk naar de muur. In de paar jaar dat ik hier op school zit hebben deze wetenschappers altijd op de muur gezeten. Behalve 1 persoon.

Howard Stark.

Het is druk in de gang maar ik ben overdonderd door mijn ontdekking.

Zonder dat ik het door had was Bente al door gelopen, en om die reden zegt ze tegen me: 'Hé Anna kom je nog?'

Mijn staar sessie met de muur word verbroken en ik draai me snel om en zet een stap naar voren.

Onoplettend.

Ik bots tegen iemand aan en er vallen een paar boeken op de grond.

Ik begin meteen de boeken op te rapen en me te verontschuldigen tegen de persoon tegen wie ik ben aangebotst.

'Ik heb het gevoel dat we dit al een keer hebben meegemaakt.'

Ik kijk op, direct in de ogen van Peter.

Hij lacht, ik lach terug. Pak zijn boeken op en geef ze aan hem.

'Uhm.. Hier heb je je boeken weer, sorry dat ik tegen je aan botste, ik had moeten uitkijken, ik wil niet dom overkomen aangezien, nou ja, ik je vorige keer ook omver had gelopen.'

'Het geeft niet, geen van ons is gewond geraakt' zegt Peter. Hij maakt aanstalten om weer weg te lopen.

-'Vraag het hem nu'-

'Uhmm.. Peter voordat je gaat..'

'ja?'

In mijn ooghoek zie ik Ned aankomen lopen.

-'Zo vet! Hij zit hier natuurlijk ook op school!'-

'Kan ik je vanmiddag na school misschien uhm.. even spreken?' zeg ik aarzelend tegen hem.

Hij kijkt me niet begrijpend aan.

Ik weet niet goed wat ik moet zeggen dus het enige wat ik doe is met mijn hand doen alsof ik een web schiet met z'n webshooters en daarna naar hem wijzen.

Peters ogen worden groot. Hij kijkt me aan. Zonder geluid te maken zegt hij; hoe?

'Dat is oprecht een heel lang verhaal wat ik je nu niet kan vertellen.'

Ned komt naar ons toe lopen en zegt mij verbaasd gedag. Ik groet terug.

'Dus..? Is dat goed?' vraag ik aan Peter

'Is wat goed?' vraagt Ned, nog voordat Peter kan antwoorden.

Ik zie dat Peter lichtelijk in paniek raakt.

'O, ik vroeg Peter of ik vanmiddag bij hem langs kon komen voor'

-'IK HEB NOG GEEN IDEE OF NED WEET DAT PETER SPIDER-MAN IS!'-

'Uhm..'

'Ons natuurkunde project!' helpt Peter me, en hij kijkt me dankbaar aan. 'Anna vroeg of ze vanmiddag langs kon komen voor ons natuurkunde project.'

'Inderdaad!' zeg ik, om het echter te laten klinken.

'Aahhh..' zei Ned.

'Zie ik je om 3 uur bij de hoofdingang?' vraagt Peter.

'Prima!' zeg ik. 'Succes bij jullie lessen'

'Bedankt, jij ook' zeggen Ned en Peter.

En we lopen alle 3 weg.

Ik kijk nog even achterom, en kan een grote glimlach niet meer van mijn gezicht krijgen.

Bente heeft al die tijd op me staan wachten bij haar kluisje.

'Wat heeft er voor gezorgd dat jij zo blij kijkt?!' vraagt ze plagerig.

'O niks joh' antwoord ik haar.

'Het is die jongen hé!' plaagt ze.

De eerste bel gaat.

Ik kijk Bente aan met een gezicht van: Nu krijg je het nooit te weten. Draai me om en loop naar mijn eerste les van de dag.

Nou hier is ie dan! Het volgende deel. Jullie ideeën zitten er nog niet in, maar dat gaat (hopelijk) niet lang meer duren! <3