Stuck with the Avengers

Het is eruit.

Na 10 minuten awkward naast elkaar te hebben gelopen kwamen we aan bij het apartementen complex van Peter.

Hij opent de deur en houd hem voor me open. 'Bedankt' zeg ik.

'Geen probleem' antwoord hij ongemakkelijk.

We lopen 2 trappen op en gaan een gang binnen. Bij de een na laatste deur van de gang stoppen we. Peter haalt zijn sleutel uit zijn zak en steek hem in het slot.

Weer opent hij de deur en houd hem voor me open. 

Zodra we binnen zijn lijkt Peter meer op zijn gemak dan voorheen.

Ik kijk om me heen en probeer te bedenken met welke film dit appartement past. Ik merk meteen dat het niet het appartement van Civil War is. Dus in deze dimensie is het jaar volgens mij iets na 2014 in "mijn" dimensie, aangezien Civil War zich afspeelde in 2014.

Peter is ondertussen naar de keuken gelopen en vraagt of ik iets wil drinken. 'Een glas water is fijn' antwoord ik. 

'Ga maar zitten hoor' zegt Peter en hij knikt met zijn hoofd richting de bank.

Ongemakkelijk ga ik zitten en wacht ik tot Peter ook komt zitten. Hij zet mijn glas water voor me op de koffietafel.

'Dus.. wat wilde je precies aan me vertellen?' vroeg Peter.

Ik nam een slok van het water. Peter kijkt me vol verwachting aan. Ik zet het glas weer neer.

'Oke, wat ik je nu ga zeggen klinkt waarschijnlijk heel fout en het zou daarom fijn zijn als je me mijn verhaal laat doen en daarna pas commentaar erop gaat geven, oke..?'

'Uhm.. tuurlijk' zegt Peter.

'Nou daar gaat ie dan..' zeg ik twijfelachtig

'Ik weet alles van jou.'

Peter proest bijna zijn drinken uit.

'Ik weet dat jij Spider-Man bent, ik weet dat je beste vriend Ned is, ik weet dat je bij je tante woont omdat jouw ouders zijn overleden in een vliegtuigramp...

Terwijl ik die woorden uitspreek zie ik de ogen van Peter veranderen. Ze keken verdrietig, maar meteen toen ik dat opmerkte slikte hij en leek hij weer oké.

'Ik weet dat je met Tony Stark naar Duitsland bent geweest om met Captain America te vechten en je daarna een iets te gezellige nacht hebt gehad.'

'Maar dat ik dat weet doet er niet toe.. maar HOE ik het weet wel..'

Peter kijkt me vragend aan.

'Ik uhm.. ben van een andere dimensie.. althans.. dat denk ik'

'Hoe kun je dat "denken"?' vraagt Peter. 'O sorry..'

'Geeft niet hoor!' zeg ik.

'Het is meer.. dat ik niet weet of dimensie het goede woord is, maar goed, voor nu is het even makkelijker'. 

'Ik kom uit een dimensie waarin dit alles' ik zwaai met mijn armen om me heen. 'Films zijn.'

'In mijn dimensie ben jij een fictief personage, begonnen als een stripfiguur en later een filmpersonage.' 

'Maar niet alleen jij, iedereen van de Avengers.. Alles van de Avengers. Allemaal bedacht en later films van gemaakt.'

Ik zucht. Het is er eindelijk uit. 

'Dus jij zegt nu net dat waar jij vandaan komt.. ík een filmpersonage ben?!'

'Ja! Dat is waarom ik je eerder Tom Holland noemde. Dat is de acteur die jou speelt... Oké dat klinkt echt vreemd.'

'Ja nogal...' zegt Peter. 'En jij hebt die films gezien..?'

'Beter gezegd.. Ik was een enorme fan van die films.'

'Dat is ook de reden dat ik zoveel van jou weet.. opnieuw... dat klinkt heel erg vreemd' ga ik verder.

'Maar dat is nog niet eens het vreemdste.'

Peter kijkt me vragen aan. 'Wat dan wel?'

Ik kijk Peter aan. 'Ik heb al dingen gezien in die films die hier nog niet eens zijn gebeurd!'

Peters mond zakt een beetje open, maar net op het moment dat hij iets wil zeggen kijkt hij op en 2 tellen later gaat de deur open. May komt binnen lopen.

'Peter?! Ik ben thuis!' May zet een tas met boodschappen op het aanrecht in de keuken en draait zich daarna om. Ze ziet Peter en mij tegenover elkaar op de bank zitten.

'Oh hoi!' zegt ze tegen mij.

'Hoi' zeg ik een beetje verlegen terug.

Peter staat op. 'Hey May! Dit is Anna.. We doen samen een natuurkunde project!' 

Ik sta op en geef May een hand. 'Nou ik ben May, ik ben de tante van Peter' zegt ze.

-'Dat wist ik al'-

'Leuk je te ontmoeten' antwoord ik haar. 'Eens gelijk!' zegt May.

'Peter, ik had gedacht vandaag pizza te halen oké?' vraagt ze aan Peter. 

Nog voordat hij antwoord kan geven vraagt ze: 'Anna, wil je ook mee eten?' 

Ik kijk Peter aan. Hij haalt zijn schouders op alsof hij wilt zeggen "kies jij maar".

'Graag!' antwoord ik. En lach naar Peter. Hij lacht terug. 

Zo hier hebben we lang op moeten wachten maar het is eruit! Dit hoofdstuk was waarschijnlijk een stukje lastiger om te lezen aangezien er heel veel in gepraat werd. Ondanks dat hoop ik dat jullie het een leuk deel vonden!