Stuck with the Avengers

De ontmoeting.

Nu het moment dichterbij komt heeft mijn enthousiasme plaats gemaakt voor angst.

Wat eigenlijk niet zo heel erg gek is maar toch.

Blijkbaar merkt Peter dat ik gespannen ben, hij kijkt me aan en zegt zacht 'het komt goed'.

Dankbaar glimlach ik naar hem terwijl ik mijn hoofd commandeer te luisteren naar wat Peter heeft gezegd. Het komt goed.

Ik haal diep adem.

Het komt goed.

Het komt goed.

***

Terwijl we door de Avengers Compound lopen kijk ik rond als een kind in een snoepwinkel. Ik vind alles interessant. Peter daarin tegen loopt alsof hij er al jaren komt. Of het is omdat hij zich hier vertrouwt voelt of omdat hij mij wil laten denken dar hij zich hier vertrouwt voelt weet ik niet, maar welke van de twee het ook is, ik ben blij dat hij er is.

Ook al ken ik hem niet langer dan een paar dagen, voelt dat niet zo. We hebben in de afgelopen dagen een band opgebouwd, een begin, maar dat is iets waar ik nooit van had durven dromen.

Al deed ik dat wel natuurlijk. Welke Hollander en Spider-Man fan heeft nou nog nooit gedroomd over hoe het zou zijn om vrienden te zijn met Tom Holland / Peter Parker?!

Ik word uit mijn gedachten geschud als we aankomen bij een deur. Twee deuren om precies te zijn. Van die deuren die altijd dramatisch worden open geduwd in films. Al zagen dat deze deuren er een stuk minder dramatisch uit, was het gevoel toen Happy ze open deed niet minder dramatisch.

De deuren leidde tot een met natuurlijk licht gevulde kamer. Ik nam aan dat de kamer was bestemd voor snelle besprekingen en bezoekjes aangezien er allerlei comfortabel uitziende stoelen stonden.

En op een van die stoelen.

Tony.

Fucking.

Stark.

Wauw..

Sorry dat dit deel zo kort is maar ik heb dit om 1 uur 's nachts geschreven en ik vond het wel een goede opbouw voor het volgende deel :)