Cassidy Hurdiss intentionally broke the heart of the one man who has always loved her. She had to set him free so he could fulfill his lifelong dream to be a successful business tycoon in New York City.
Four years later, Aaron Ceyx Monteverde come...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
I headed to the supermarket. Tinulak ko 'yong cart ko papunta sa mga bibilhin kong ingredients para makagawa ng soup. Pagkatapos, do'n naman ako tumungo sa mga snacks.
Kukuha sana ako ng cookies nang may isang cart na bumunggo sa cart ko.
"Nako, hija, sorry," said a familiar shrill voice.
Nagtaas ako ng tingin at halos maubos ang kulay sa mukha ko nang makita ko kung sino siya.
She looks stunned to see me as well. She then smiled at me when she regained her composure. "Cassidy. It's been such a long time," panimula niya.
I breathed deeply and forced a smile bago ako nagsalita. "Hello, tita."
Standing in front of me is Beth Monteverde, Aaron's mother. Sa loob ng mahabang panahon, inisip ko kung ano'ng sasabihin ko sa kanya kapag nagkita kami ulit.
I just continued staring at her. When she asked me to let go of Aaron 9 years ago, I can't help but hate her. Pero alam ko namang ginawa niya'yon kasi ina siya. At ngayong ina na rin ako, alam kong basta para sa anak mo ay gagawin mo lahat.
She cleared her throat. "How are you?"
I gave her an awkward shrug before picking up another box of cookies. "I've been doing well. Kayo po ba?" I asked politely.
She smiled sadly. "Ako, okay lang. 'Yong anak ko? Not so much."
I was so anxious to leave, ayokong balikan ang nakaraan. Feeling ko sinusumbatan niya ako.
Umiwas ako ng tingin bago huminga nang malalim. "I don't want to be rude, pero kailangan ko na pong umalis—"
"Have lunch with me, Cassidy," she said abruptly and I stopped on my tracks.
I turned towards her hastily with confusion visible on my face. Why would she want to have lunch with me? She doesn't have to feel guilty about what she did in the past. I've put it all behind me.
I was about to think of a proper response when she held my hand and gently squeezed it. " I just want to talk to you."
Napalunok ako. I know I'm gonna regret it afterwards, but heck! How can I say no to her? Bibilisan ko nalang para maaga akong makauwi para maipagluto si Drei. We paid for the things we bought and headed to a restaurant. Hinayaan kong siya na ang mag-order para .
This is making me uneasy. Sharing lunch with my ex's mom is not on my to-do list.
"Cassidy, Aaron told me about the twins. He called me yesterday night and I was so delighted. He was so delighted." Kumikislap ang mga mata niya habang sinasabi niya'yon.
"That's good, tita," maikling sagot ko.
She looked at my face as if searching for something, then all of a sudden she sighed sadly."My son is still stupidly in love with you."
"Bakit niyo po sinasabi 'to ngayon?" putol ko sa kanya. Ayoko nang marinig kung ano pa'ng gusto niyang sabihin. I don't want to hear how miserable Aaron was when I left, because to be honest, I endured a much greater pain than he did.
"I'm sorry, hija. Kung iniisip mong sinasabi ko 'to ngayon para sumbatan ka, then you're wrong. Maraming pagkakamali ang anak ko at hindi siya perpekto, pero mahal ka niya."
"Huli na po ang pagsisisi niya. I have a boyfriend. And I'm not gonna leave him just because my ex told me he wants me back. Aaron lost me a long time ago."
Malungkot akong tinitigan ng mommy niya. She reached for my hand again and pressed my palm. "Please, Cassidy. Give him a chance to prove his worth again. He loves you so much and I can see it in the way he suffered when you left."
"I'm sorry." Hindi ko siya kayang tingnan. Unti-unti kong binawi ang kamay ko sa kanya.
I heard her sigh. "Listen to your heart, hija. It knows the right path," mahina at makahulugan niyang saad.
Tumayo na ako sa upuan at humarap sa kanya. "I'm so sorry but I have to go," magalang kong sabi bago ko binitbit ang mga groceries at nagmamadaling lumabas sa lugar.
I hailed a cab. Nagpahatid ako sa bahay. Sinalubong ako ni Manang at tinulungan akong magbuhat ng mga grocery bags.
Inakyat ko si Drei at nakitang kakagising lang niya. I sat on the side of the bed and touched his face. He slowly shook his head as if even that small movement exhausted him.
Hinalikan ko siya sa noo bago ako nagpaalam na bababa para ipagluto na siya ng sopas.
Madali lang naman akong natapos. Kumuha ako ng mangkok at ipinagsandok siya nito. Inilagay ko ito sa isang tray kasama ng isang basong tubig at isang tabletang gamot.
Aakyat na sana ako para ihatid ito sa kanya nang tawagin ako ni manang.
"Anak, napapansin ko simula kahapon parang wala ka na sa sarili mo." Nag-iwas ako ng tingin. "Kilalang-kilala kita, anak, kaya hindi ka makakapagsinungaling."
Nagkamot ako ng ulo at sumilay naman ang isang ngiti sa kanyang labi.
"Sabi na nga ba si Aaron ang bumabagabag sa isip mo."
Pinili kong manahimik nalang, kinuha ko 'yong tray at umakyat ng hagdan. Nasa tuktok na ako nang magsalita ulit siya.
"Mahirap labanan ang tadhana, kaya mas mabuti pa magpaanod ka nalang."
Nagkunot-noo ako. Sasagot pa sana ako kaso narinig ko na ang pagsara ng pinto.
Napailing nalang ako bago pumasok sa kuwarto ni Drei at ilapag ang tray sa mesa. Hindi siya masyadong madaldal kasi may sakit siya. Sinubuan ko siya ng soup at pinainom ng gamot.
"Thanks, sweetheart," mahina at paos na sabi niya.
Nginitian ko siya at inalalayang sumandal sa headboard ng kama bago ko siya pinunasan ng basang bimpo. Nakapikit lang siya.
"Kinulit ka na naman ba ni Aaron na makipagbalikan?" pagkaraan ay tanong niya.
"Drei, stop," medyo iritado kong saad. Hindi ko alam kung bakit bigla akong nainis. Siguro dahil ang dami ng iniisip ng utak ko ngayon.
"Sorry," he apologized.
Bumuntonghininga ako at hinaplos ang mainit niyang pisngi. "Xander and Xiana said get well soon. Alam mo namang nalulungkot ang dalawang 'yon 'pag nagkakasakit ka."
A small smile materialized on his face. He looked at me, his glassy eyes staring into mine. "I can afford to lose everything, Cassidy. But not you and the kids."
—
Nakaupo ako sa kama at kasalukuyang nagsusuklay ng buhok. Nakatulog na si Drei kaya makakapagpahinga na ako. I was about to lie in bed when my phone rang.
Natutop ko ang bibig ko nang makita ang pamilyar na unknown number. Kabado kong tiningnan ang laman nito. Ngunit nagulat ako dahil na imbes na mensahe ang laman ay isa na naman itong voice message.
Kinakabahang pinindot ko ang play.
"Say that again."
"Say what again?"
"'Yong tinawag mo kanina."
"Sweetheart."
"God, that sounds nice."
And at the sound of his voice, my heartbeat accelerated.
