ONSRA

•5. Bölüm

Medya: Sina
Bölüm şarkısı: Halsey- Sorry

Ellerimden düşüp paramparça olan bardağa baktım yavaşça. Ellerim titriyordu ve hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Nasıl? Nasıl hamile olurdum. Abim ne derdi? Ya babam?
Doktorun hemşireye seslendiğini duydum fakat şu an vücudumda ellerim gibi titremeye başlamıştı. Ayza, doktor bir de adını bilmediğim mavi saçlı
çocuk beni zor tutuyorlardı. Hemşire hızla odaya girdi ve iğneyi koluma batırıp sakinleştiriciyi enjekte etti. Vücudumun yavaş yavaş titremesi durdu. Ve daha sonra gözlerim karardı. Vücudumu serbest bıraktım.

******
Gözlerimi yavaşça aralarken nerede olduğumu çözmeye çalışıyordum. En son bayıldığımda hastanedeydim ve şu an evdeydim. Ne kadar zaman geçmişti.

"Ayza uyandı." tanımadığım sesle birlikte kısık bakışlarımı sesin geldiği yöne çevirdim. Ayza ve yanında mavi saçlı hastanede gördüğümü anımsadığım çocuk merakla bana bakıyorlardı. İkisinin bakışlarımdan rahatsız olduğum için yerimde rahatsızca kıpırdanıp gözlerimi kaçırdım. Üzerime eğilmiş bir şey inceliyormuş gibi gözüküyorlardı ve bu komikti fakat ben gülemeyecek kadar halsizdim.

Odamın kapısının ardından anneannemden önce sesi doldurmuştu odayı.

"Uyandı mı? Ayza?"  içer girdiğinde bana baktı ve ağlamaya başladı.

"Anneanne ağlama." konuşurken sesim çatlamıştı ve kısık çıkmıştı.

"Çok korktum kızım sana bir şey olacak diye çok korktum." kaşlarımı çattım. Beni bir yerimde bir şey var mı diye süzerken gözleri karnımda biraz daha oyalandı.

"Merak etme anneanne o iyi." dediğimde anneannem şoka girmişti ve hızla gözlerini karnımdan çekip gözlerime sabitledi. Ağlaması durmuştu ve oldukça soğuk kanlı gözüküyordu şimdi.

"Ayza, Sina siz dışarıda bekleyin biraz konuşalım Melina'yla." dediğinde Ayza bırakmak istemesede elimi bıraktı ve odadan çıkmadan son kez bana bakıp kapıyı ardından bırakarak çıktı.

"Bana niye söylemedin anneanne? Abim de biliyor mu? Babam?" babamı sorarken sesim titremişti.

"Melina baştan sona anlatacağım her şeyi güzel kızım ama sakin olmalısın tamam mı? Bebeğin için zararlı." Bebeğin kelimesini duyduğumda sinirim iyice tavan yapmıştı.

"Ne bebeğinden bahsediyorsun anneanne  ben istemiyorum onu! Aldıracağım zaten. Randevumu aldım." zorla ayağa kalkarak karşısına dikilmiş ve ona bağırmıştım. Bağırırken akan gözyaşlarımı daha yeni fark ediyordum. Anneanneme ilk defa bağırmıştım.

"Kendine gel Melina! Allahın verdiği bu cana nasıl kıymayı düşünürsün. O benek asla alınmayacak. Doğuracaksın o bebeği." dedi ve ellerini omuzlarıma koyup yatağa oturttu.

"Pars'ın evinde bayıldığın gece abin hastanede beni arayıp hamile olduğunu söyledi. Biliyorsun babanda kalp var duyarsa adam kalpten gider. Ve olay çıkar. Bu yüzden abine kimsenin haberi olmadan seni yanıma getirmesini söyledim. Bu kadar ve artık burada yaşayacaksın kızım." dedikleriyle beraber şaşkına uğramıştım. Haberim olmadan tüm yaşamım değişmişti. İlk önce evim sonra da tüm hayatım. Bu bebek karnımda oldukça da hayatım değişmeye devam edicekti.

"O doğduktan sonra ona bakamam."

"Ne demek bakamam Melina sen onun annesisin."

"Anneanne ben anneliğin a'sını dahi bilmem ne anneliğinden söz ediyorsun."

"Annen doğduğunda bende bilmezdim. Ama öğreniyorsun yavaş yavaş kızım. Hem ben varım burda yardım ederim sana."

Ellerim yavaşça karnıma gitti. 2 hafta...  Karnımı bilinçsizce okşamaya başlamıştım. Yaşlı gözlerle anneanneme baktım.