ASRIN// Texting

18

+90538...: Kuşlar bana biri için alışveriş yaptığını  söyledi

+90538...: Asrın

+90538...: Ne olursa olsun, senin yüzünden değil

+90538...: Bunu unutma tamam mı?

+90538...: Seni seviyorum. 

Asrın, küçük kardeşi için alışveriş yapmaya çalışmıştı. Küçük bir bebeğin neye ihtiyacı olabileceğini bilmediği için görevlinin tavsiyesi ile birkaç kıyafet almıştı. En fazla on beş dakika sürecek yolu bir saatte yürümüş, sokağın başında duruvermişti. Yürüyebilecek cesareti kendisinde bulamıyordu. 

Gece annesi aramış, her şeyi düzeltmek istediğini söylemişti. 

''Başına açtığım şeyler için özür dilerim Asrın. Arkadaşların ve ailesi için de. Biliyorum beni affetmen çok zor, affedilecek şeyler yapmadım. Yeni bir hayat kurmaya çalışıyorum. Bebeğim ve babasıyla. Sen de ol istiyorum. Kimseyi geri getiremem, hiçbir şeyi geri alamam, yaptığım şeyleri düzeltemem belki ama beni affetmeni istiyorum.Söz veriyorum bu sefer de diğerleri gibi olmayacak. Yalvarırım bağışla beni.'' 

İnanmak istemiyordu fakat o masum bebeği annesi ile yalnız bırakmak istemiyordu. Ona zarar verebilecek olması, Asrın'ı korkutuyordu. Sokağın başında öylece evini izlerken bir araç geçip tam evinin önünde durdu. Asrın, Şükran Teyze'nin bir yakınının olmadığını biliyordu. O da kimsesizdi. Merakla araçtan inen kişiyi inceledi. Kıyafetleri de tıpkı arabası gibi pahalı görünüyordu. Eve doğru birkaç adım daha attı. Bu sırada kapı tekrar açılmış, adam kucağında bir bebekle çıkarken hemen ardından da elinde kırmızı bir bavulla annesi çıkmıştı. Yüzünde kocaman bir gülümseme ile ikilinin ardından yürüyordu. Asrın kolunda hissettiği el ile gerilse de bakışlarını alamamıştı onlardan.

Annesinin söyledikleri geçti zihninden. Söz veriyorum bu sefer diğerleri gibi olmayacak demişti. Ne farkı vardı diğerlerinden şimdikinin. 

Gitme diye geçirdi kız içinden. Bu sefer de gitme. Parmakları yumruk halini alırken, çoktan tırnakları etini delmeye başlamıştı. Ağlamamak için kendini sıkarken çoktan arabalarına binmişlerdi. 

Araç, Güngören'in sokakları arasında kaybolurken, Asrın bir kez daha terk edilmenin acısına boğulmuştu. Tıpkı diğer seferlerde de olduğu gibi arkasından öylece bakakalmıştı. 

Daha kaç defa terk edilecekti? Daha ne kadar kalan olacaktı? Acısı suskunluğuna karışırken yaşlı kadın koluna girdiği kızı yürümesi için ittirdi. ''Hadi gidelim kızım.''

İlk kez terk edildiklerinde de iki küçük çocuğun yanındaydı kadın. Yıllar sonra tekrar giderken de. Tıpkı o gün olduğu gibi fiyakalı bir adamla, ardında bırakmıştı Asrın'ı.