Healed Wounds (Madrigal Series #1)

HW #16

Acceptance

With bended knees, scars, wounds and regrets, patuloy na bumubuhos ang aking mga luha sa gitna ng ulan. I cried my heart out never minding the cold rain drops kissing my body, hoping that after these endless cries, everything will go back to the way it used to.

"Aesha!"

I heared a loud voice calling me despite of the loud rain flowing on the ground. Lumingon ako at nakitang si Liana ito, kasama ang iba ko pang kaibigan.

Bumuhos muli ang mga luha ko ng makitang basang basa na din sila ng ulan habang tumatakbo palapit sa akin.

They knew that it's raining why didn't they bring an umbrella?

"You promised na babalik ka pero bakit nagpapaulan ka dito?" My cousin nagged while advancing towards me.

I smiled. My heart felt warmer.

"Nagpaulan din naman kayo ah? tsaka don't worry about me. Raindrops won't make me sick."

I uttered and tried to stand. Pagkatapos ay sinapo ko ang aking ulo dahil sa biglaan nitong pagsakit. Worry immediately became visible on my friends eyes.

"Oh my gosh! Sandali lang kukuha ako nang payong, hindi niyo man lang ako ni-remind na kailangan pala natin nang payong ngayon!" Rari hysterically said.

"Dinamay pa kami? Natural maulan ngayon kailangan talaga ng payong, nasa tamang pag-iisip ka ka pa ba Rarissime?" naiiritang saad ni Lau.

Rari frowned. "Ikaw nasa tamang pag-iisip ka rin ba? Alam mo rin namang umuulan pero hindi ka nag abalang magdala ng payong."

Here they are with their petty fight again. When will these girls grow up?

Mukhang mag aaway pa yata sila kaya agad akong pumagitna at nagsalita para matahimik na silang dalawa. Patuloy parin kasi ang pagbuhos ng ulan at wala kaming payong dito. Wala eh, baliw kaming lahat. Inaamin ko 'yon.

Pagkatapos ko silang sermonan ay tumakbo si Rari paalis. Kukuha na siguro nang payong. Nakita ko pang umirap si Lau kaya agad ko siyang sinamaan ng tingin. Kahit saan, kahit kailan palagi talaga silang nagsasalpukan.

"Si Mom—" Hindi ko na napatuloy ang sinasabi ko dahil sa sobrang sakit ng ulo ko.

Muli ko itong sinapo. Lumapit sina Cha at Liana sa akin upang alalayan ako. Kumapit silang dalawa sa braso ko at hinawakan ni Liana ang likod ko while motioning me to walk.

Bumalik na din si Rari dala ang malaking payong na sa tingin ko ay kakasya sa amin.

"Thank—" before I could utter my gratitude to them, my world suddenly stopped and turned to pitch black.

I woke up feeling warm and cozy, a familiar smell entered my nose while I was scanning the room.

Hospital. I already familiarized it's smell because I am a nurse.

Wait, Did I faint kanina? Gosh!

Bigla kong naalala si Mom. Kamusta na kaya siya. Kailangan ko siyang puntahan.

Agad akong tumayo sa Hospital bed at humakbang papunta sa pintuan, bubuksan ko na sana ito ng may nakauna sa akin. Bumungad sa akin ang mukha ng mga kaibigan ko. I looked down to their hands and noticed that they are holding a paper bag with a familiar food brand printed on it.

"Gising ka na?" Bungad ni Eru sa akin. Obviously, tatayo ba ako dito kung tulog pa ako? Unless nag si-sleep walk ako.

"Take out?" I asked after nodding at her. A familiar pasta smell entered my nose when Eru brought the paper bag near my nose. Damn! I felt hungry!