Pagdating ko sa ospital ay tulog si Kaley. Nag uusap naman sina Zy,Tito at Tita kaya agad akong lumapit.
"Ano pong nangyari?" ang agad kong tanong.
"Sumama sya sa palengke kanina. Nang pauwi na kami ay may humablot ng wallet ko,ilalagay ko ka na kasi dapat ang sukli sa pinamili namin. Hinabol nya yung magnanakaw,sumisigaw ako na huwag na. Hinabol ko sila,naabutan ko syang hingal na hingal,nakahawak sa dibdib. Ayon,bigla na syang nawalan ng malay." ang sagot ni Tita. Napatingin ako sa walang malay na si Kaley.
"Hindi na sya makagalaw kanina ng magising sya,sobrang hina na nya talaga." dagdag ni Tito. Tumayo ito at lumapit kay Kaley kaya sumunod ako.
"Ang sabi ng duktor kailangan na nyang mamalagi dito,yan na daw ang epekto ng last stage ng leukemia nya,baka bigla din daw masabayan ng heart attack." dagdag ni Zy.
Parang pinupunit ang puso ko. Bakit ang bilis naman ata? Kanina pag uwi ay ayos pa sya ah? Sana hindi na lang nya hinabol ang magnanakaw. Sana pinabayaan na lang nya.
"Zy,Tito at Tita. Uuwi muna ako at kukuha ng damit. Dito na ako sa ospital mamamalagi. Babalik po ako agad." ang naninikip na dibdib na sabi ko.
"Krauss,anak. Maraming maraming salamat at dumating ka sa buhay ng anak namin." naiiyak na sabi ni Tita,malungkot ko syang nginitian.
"Pakatatag lang po tayong lahat para kay Kaley." ani ko. Yumuko ako at hinalikan sa noo si Kaley at tuluyan na akong umalis.
Pagdating ko sa bahay ay bumungad sa akin sina Mama at Papa na nagmimeryenda sa Lanai.
"Krauss?" pagtawag nila pero hindi ko sila pinansin. Diretso ako sa loob,pagdating sa kwarto ay kinuha ko ang backpack at inilagay dun ang mga susuotin ko ng ilang araw.
Paglabas ko ay nasa lanai pa din sila.
"Kakarating mo lang,aalis ka na agad?" sabi ni Papa. Tumigil ako sa paglalakad at humarap sa kanila.
"Kaley's in the hospital. Kailangan nandun ako. He might die any moment. Happy?" sabi ko,nagulat sila at nagkatinginan. "I have to go."
Naiinis pa ako dahil sobrang traffic,nakarating ako sa ospital ay 6PM na,dumaan din kasi ako sa bilihan ng prutas.
Pagpasok ko sa kwarto ay si Zy lang ang nagbabantay kay Kaley at nag uusap sila. Napatingin sa akin si Kaley,he smiled at me,but I cant smile.
Inilapag ko sa mesa ang mga prutas at iba ko pang pinamili,at inilagay ko naman sa sofa ang backpack ko.
"Ako na dyan,Krauss." tumayo si Zy at nagtungo sa lamesa,ako ang naupo sa naiwan nyang upuan.
"Bakit mo pa kasi hinabol? Kamusta na? Pinag alala mo ako." ani ko,hinawakan ko ang kamay nya. Sana ako na lang nasa kalagayan nya.
"Okay lang ako. Hindi na nga lang ako makagalaw,kailangan pa ng pwersa. Pero alam ko naman na darating ang araw na ito,handa na ako." aniya at ngumiti. Hindi agad ako nakapag salita,ganito sya katapang.
"Kailangan mong magpahinga. Hindi na muna tayo magsisimba." ang tanging nasabi ko na lamang. I don't know how to handle this kind of pain. Paano nyang nagagawa ang ngumiti pa at maging kalmado.
"Silly. Kahit pagpahingahin ako,painumin ng madaming gamot,wala pa din yun epekto. Ang tagal ko ng nilalabanan ng mga sakit na ito,kaya tumigil na din ako sa pagpapagamot. Inihanda ko na ang sarili ko. At saka itutuloy natin ang pagsisimba,mahalaga sa akin iyon,at alam kong ikaw din." mahaba nyang sabi.
Wala na akong masabi kaya niyakap ko na lamang sya at hinalikan sa pisngi.
"Baby. Hindi ko alam ang magiging reaksyon. Mahal na mahal kita." ang bulong ko sa kanya.
"Mahal na mahal din kita." aniya at gumanti ng yakap.
Nadinig ko ang paghikbi. Alam kong si Zy iyon.
"May nakalimutan akong bilhin sa labas." ani Zy at lumabas.
December 22,ika pitong simbang gabi,kahit tutol sina Tito at Tita ay wala silang nagawa. Nagpunta kami sa simbahan na tulak tulak ko si Kaley sa kanyang wheelchair.
"Ang mga maka minus,walang puntos sa Diyos. Ang taong panay lang ang pagsita at pagdown sa kapwa ay hindi hahayaan ng Diyos na makapuntos sa kanya." sabi ng pari sa sermon.
Tahimik lang si Kaley. Hindi ko alam kung anong iniisip nya,pero gusto kong malaman kung ano ito. I want to know everything.
"Kung may nakikita o kilala tayong tao na kulang,o yung mga may sakit,kapos sa buhay. Huwag na nating kwestyunin kung bakit ganito o ganun sila. Instead,tumulong tayo. Masarap po sa pakiramdam mga kapatid ang makatulong. Kung meron kayong kilala o kamag anak na naghirap,tulungan nyo,at ang Diyos na ang bahalang magsukli sa ginawa nyo. Kung may kilala kayong may sakit,o yung mga malapit ng mamatay,let them feel how much you love them. Iparamdam nyo sa kanila ang pagmamahal nyo,dahil kung dadating ang panahong mawala na sila,pagkasama na nila ang Diyos sa langit ay ang Diyos na ang gagawa ng paraan para mapasalamatan kayo sa inyong pagmamahal."
That very moment,kumirot na ang dibdib ko,parang may kung anong nakabara sa lalamunan ko. Hindi ko pa maisip na iiwan ako ni Kaley,na iiwan nya kami.
Pagkatapos ng ika pitong simbang gabi ay bumalik kami sa ospital. Dun kami kumain,pinasaya namin si Kaley,hanggang sa nakaramdam na sya ng antok at natulog na.
Nagpaalam ang tropa na uuwi muna at babalik na lang daw mamaya. Sina Tito at Tita naman ay hindi maiwan ang negosyo,kailangan daw nilang kumayod para kay Kaley. Sinabihan ko silang ako ang bahala sa bayarin ngunit tumanggi sila.
"Ang pagmamahal sa anak namin at pagtanggap kung ano sya ay sobra ng tulong." ang sabi pa ni Tito.
Dahil halos wala din akong tulog sa pagbabantay kagabi kay Kaley ay nakatulog ako na nakayupyop sa gilid ng hospital bed.
Bandang alas dose ay nagising ako sa mga boses. Iniangat ko ang ulo ko,nagulat ako na kausap nina Tito at Tita sina Mama'Papa.
Paano nila nalamang dito sa ospital na ito si Kaley? Anong ginagawa nila dito?
"Anong ginagawa niyo dito?" ani ko at tumayo't lumapit sa kanila.
"Son,were so sorry. Patawarin mo sana kami. Hindi na kami hahadlang sa inyo ni Kaley." ani Mama,napatingin ako kina Tito at Tita na tahimik na nakikinig.
"Nandito kayo para mag sorry? Dahil nakonsensya at naawa kayo kay Kaley?" sarkastiko kong sabi. Lumapit sina Tito at Tita sa tulog pa ding si Kaley.
"No,no. Narealized namin na mahal mo nga talaga sya. At tama ka,dapat suportahan ka namin imbis na tutulan. I know how it feels anak. Were very sorry." kita ko ang sinseridad kina Mama at Papa. Huminga ako ng malalim,biglang natunaw at naglahong parang bula ang tampo ko.
"Maraming salamat po sa pagtanggap. Kaley is a very special person. I love him with all of my heart." nakangiti kong sabi,ngunit agad din akong nalungkot. "Any minute ay pwede na syang mawala sa amin,kaya gusto kong lagi lang akong nandito."
Gabi na ng umuwi sina Mama at Papa,nagkamabutihan naman sila ng parents ni Kaley,at masaya ako dahil dun. Maging si Kaley ay napangiti ng ikwento ko iyon sa kanya.
"Gusto kitang hawakan,gusto kong haplusin ang gwapo mong mukha ngunit wala na talaga akong lakas. Hindi ko na maigalaw ang katawan ko." aniya. Pinipigilan kong umiyak,gusto kong magpakatatag para sa kanya. Gusto kong makita nya na matapang din ako tulad nya.
"Ako. Ako ang hahawak sayo at hindi kita bibitawan hangga't hindi mo sinasabing bitawan kita." nabasag na ang boses ko. Ang hirap pala talagang pigilan.
"Ika walong simba na mamaya,iisa na lang at pwede na tayong humiling." nakangiti nyang sabi at pumikit. "Parang pagod na pagod na katawan ko,matutulog muna ako."
Nang tuluyan na syang natulog ay dun ko na pinakawalan ang mga luha ko. Kailangan ko ng ihanda ang aking sarili,kailangan ko ng tanggapin na iiwan na nya kami.
"Please be strong,Krauss." ani Meiji. Nandito ang lahat dahil sabay sabay kaming pupunta sa simbahan mamaya. Tumango lang ako at tinitigan si Kaley.
December 23,ika walo naming simbang gabi. Tulad kahapon ay naka wheelchair si Kaley at ako ang nagtutulak.
Sa pinaka harapan kami pumwesto. Hindi ko naintindihan ang buong misa at ang sermon dahil si Kaley ang iniisip ko. Kung paano na ang pamilya nya pag wala sya,kung paano na ako pag wala sya. Ngayon pa lang ay kumikirot na ang dibdib ko,ngayon pa lang ay nasasaktan na ako.
Nang uwian na ay diretso ulit kami ng uwi sa ospital. Agad ng nakatulog si Kaley at pinabayaan lang namin sya. Sobrang pagod na pagod na talaga siguro siya.
"Tito,Tita. Ano pong balak nyo sa pasko? Sa birthday ni Kaley." ani Zy,lahat kami ay napatingin kina Tito at Tita.
"Maghahanda,kahit spageti at cake lang. Alam nyo naman na iyon lang ang gusto niya." sagot ni Tita. Napatingin sa akin ang tropa.
Pasko pala ang birthday ni Kaley? Kailangan ko syang bilhan ng regalo,yung dapat ay gustong gusto niya.
- THIS IS THE PRE FINALE,ANG NEXT CHAPTER AY ANG GRAND FINALE. SANA MAG COMMENT AT VOTE PARIN KAYO DITO :) Sinadya ko ito dahil sa pasko ang posting ng last chapter at para makapag isip ako ng isusulat para sa finale,at the same time ay makapag update sa ibang stories ko :)
BINABASA MO ANG
Hiling : Book II (Christmas special)- Completed!
RomansaSHORT STORY (BOYXBOY) How would you celebrate Christmas if it only means hurt,death and loneliness to you? Isa kang lalaking ngyaon lang nagmahal ng higit pa sa iyong buhay ngunit ang lahat ay magbabago sa araw ng pasko.
