Larry Stylinson <3

Part 9

POV Louis
"Het duurt niet meer lang en je kan hier weg, je ouders houden vast genoeg van je". Op dat moment gebeurd er zoveel van binnen dat ik het niet kan omschrijven. Ik voel me boos hij weet niks hij mag niks zeggen, maar ik voel me ook verdrietig. Ik wacht tot ik weg kan, maar waarheen terug naar mijn vader die nog 10x zo erg is? Het is gek om te zeggen maar Harry komt best ver in de buurt van het beste persoon dat ik heb ontmoet.
Ik heb hem nog nooit echt liefdevol zien kijken, maar hij doet soms wel aardig. Er staan tranen in mijn ogen en ik weet niet waarom, maar ik wil dicht bij Harry zijn. Voor ik me echt besef wat ik doe leg ik mijn hoofd op zijn borstkas. Nu stromen de tranen echt over mijn wangen "ik wil niet naar huis" zeg ik heel zacht, maar volgens mij heeft hij het gehoord. Ik weet niet of het goed is, maar na een paar seconden voel ik een warme arm om me heen. Hij stelt geen vraag en houd me gewoon stevig vast, plaatst de deken weer tot aan mijn kin en gaat met zijn hand door mijn haar. Ik wordt langzaam rustig en val in slaap.

De volgende ochtend wordt ik wakker. Ik merk dat mijn hoofd nog steeds op Harry rust, hij is ook in slaap gevallen en heeft zijn arm nog steeds om mij heen geslagen. Mijn schouder doet nog wel pijn, maar ik probeer er niet aan te denken. Ik weet dat ik ook nooit van alle vragen weg kan blijven en vroeg of laat zal Harry vragen wat ik gisteravond bedoelde. Ik kijk op en Harry heeft zijn ogen open. Heel even merk ik een glimlach op zijn gezicht, maar die verdwijnt als ik hem aankijk.
Hij ademt diep in en uit. Woelt nog een keer door mijn haar en zet me dan voorzichtig op het kussen neer. Hij draait zich naar me toe en zijn hoofd ligt nog steeds op kleine afstand van de mijne.
Hij kijkt serieus en vraagt me "Wat bedoelde je gister eigenlijk". Ik wordt nerveus. Ik wist het gewoon. Ik wist dat deze vraag kwam. Ik kan het hem moeilijk uitleggen. Ik kijk weg, maar hij pakt zijn hand bij mijn kin en draait mijn hoofd weer richting hem. "Je zou hier niet moeten willen blijven". Hij moest eens weten. "En los daarvan, je moeder en vader komen je vast ophalen, vooral moeders laten hun zoon niet zomaar ergens achter."

Ik weet dat hij dit goed bedoelt, maar ik wordt er boos van. Natuurlijk zou mijn moeder me niet achterlaten, maar, maar... "DAT IS WAT LASTIG HÈ ALS JE MOEDER ER NIET MEER IS" schreeuw ik. Ik sla mijn hand voor mijn mond. Dat had ik niet moeten zeggen maar het floepte er uit voor ik er erg in had. Harry is stil en kijkt me alleen aan. "Je kan hier niet blijven" zegt hij kil en verlaat de kamer. De tranen rollen over mijn wangen. Ik heb alles verpest. Alles.

POV Harry
"DAT IS WAT LASTIG HÈ ALS JE MOEDER ER NIET MEER IS"
Ik schrik. Dat had ik niet zien aankomen. Louis slaat zijn hand voor zijn mond. Het is duidelijk te zien dat hij dit niet wilde zeggen. Dan denk ik even na. Die jongen kan nog iets van zijn leven maken, maar als hij hier blijft, bij ons is die kans al snel verlopen. Dat kan ik hem niet aandoen. Dat krijg je dus wanneer je te aardig doet tegen mensen.
"Je kan hier niet blijven" zeg ik op een zo koel mogelijke toon.

Ik loop naar beneden, nog in mijn pyjama want mijn kleren liggen tenslotte nog boven en ik ga niet daar de kamer op. Ik zie Liam zitten en hij lijkt zich weinig van gister te herinneren. Mooi zo daar ben ik nu niet aan toe.
Ik loop naar de keuken en smeer een boterham. Als ik aan Louis denk stroomt er een traan over mijn wang. Ik kijk op want Niall staat naast me. "Wat is er met jou aan de hand" vraagt hij.
"Uhm niks" ik veeg mijn tranen weg, maar Niall blijft me aanstaren. Natuurlijk gelooft hij me niet.

Hij loopt richting de deur die de keuken en de woonkamer scheid en doet hem dicht. "Harry vertel me wat er is gebeurd en nu serieus".
Ik weet niet of ik het Niall moet vertellen het was duidelijk niet Louis zijn plan om het aan mij te vertellen dus wat zou Niall moeten met die informatie. Toch kan ik dit geheim niet in mijn eentje bewaren en ik weet dat Niall de laatste is die het tegen hem zou gebruiken. "Zijn... zijn moeder is er niet". Niall kijkt geschrokken. Het is een tijdje stil waarna hij vraagt "En op wat voor manier ben je daar achter gekomen?". Hij denkt zeker dat ik dat boekje van hem heb gepakt.
"We hadden het ergens over en ik had het over zijn moeder en hij schreeuwde me soort van dat hij geen moeder had..." zeg ik hem. "Oke dus hij schreeuwde je SoOrT vAn dat hij geen moeder had?" Vraagt Niall me. "Kom op Harry vertel gewoon alles vanaf wat er gisteravond gebeurde toen je boos naar boven liep en Liam vervolgens boos weer naar beneden kwam".

Ik vertel Niall over hoe Liam Louis had geslagen met een glazen bierflesje. Hoe ik hem de kamer uit had gesleurd en Louis' wond heb verschoond en hoe we vervolgens samen een aflevering keken van mijn serie. "Hij zag er nog niet gerust uit en ik begon hem wat vragen te stellen, maar uiteraard waren dat niet de goede vragen, dus ik probeerde hem gerust te stellen door te zeggen dat hij hier vroeg of laat wel weg zou kunnen nadat zijn ouders het bedrag hadden betaald, wat ze natuurlijk graag wilden doen, maar toen..." vervolg ik mijn verhaal. "Toen wat?" vraagt Niall die ondertussen zijn Koffie opdrinkt. "Toen kreeg hij tranen in zijn ogen en legde zijn hoofd op me neer waarna hij zei... Ik wil niet naar huis. Ik heb het geaccepteerd dat hij het zei het was al laat en hij moest gewoon slapen..."
"Hij sliep met zijn hoofd rustend op jouw borst?!" vraagt Niall iets te enthousiast.
"Ja het was een slechte keuze" antwoord ik. "Waarom?" vraagt Niall. Je ziet duidelijk dat hij het niet snapt. "De volgende ochtend wilde ik dan toch weten waarom hij zei wat hij zei. Hij gaf geen antwoord dus gaf ik hem maar antwoord. Ik zei tegen hem dat hij hier niet kon blijven en dat hij hier ook gauw weg zo kunnen, want welke moeder laat tenslotte zijn kind achter bij een stelletje vreemdelingen". Niall kijkt me pijnlijk aan wetend dat Louis daar niet goed op zou reageren.
Ik vervolg mijn verhaal "Hij was boos en riep me dat dat lastig ging als je moeder er niet meer was. Meteen daarna sloeg hij zijn hand op zijn mond hij wilde dat duidelijk niet zeggen. Het laatste wat ik wil voor die jongen is dat hij hier blijft. Hij kan nog dingen maken van zijn leven weet je? dus ik zei alleen maar dat dat niet kon en liep zijn kamer uit..."
Niall kijkt me vol ongeloof aan.

"Harry de bedoeling is goed, maar is het goed als ik zo even bij Louis ga kijken?". En ook ik weet dat Niall dat goed bedoeld, maar als we allemaal zo aardig blijven doen weten we wel zeker dat hij hier wilt blijven en Louis kan nog zo veel andere kanten op gaan dan de criminele kant.
"Niall we moeten de jongen laten. Als we echt zo aardig doen wilt hij serieus blijven en dan..."
"Ik snap je punt Harry, maar we weten niet wat zijn andere optie is. Wat als hij terug moet naar huis waar beland hij dan? We weten veel te weinig over hem om goede conclusies te trekken. Jij mag ook naar hem toe, maar ik weet zeker dat hij wel wat steun kan gebruiken en of jij of ik dat nu gaat doen maakt voor mij niks uit?". Ik denk niet dat Louis zin heeft om mij onder ogen te komen en ik zeg tegen Niall dat hij mag gaan. Ik weet nog steeds niet of dit het beste plan is, maar ik laat hem gaan.

Dat was het voor dit hoofdstuk.
Is het heel gek dat ik heel blij ben dat de vorige hoofdstukken nu allemaal 1x zijn gelezen? Wss wel, maar laat mij gewoon even blij zijn haha. Hopelijk tot in het volgende hoofdstuk!