Larry Stylinson <3

Part 23

Het spijt me heel erg voor het feit dat ik zolang geen nieuw deel heb geschreven voor het boek.
Voor het geval je niet meer weet waar het over ging (wat niet zo gek is) is hier nog een korte samenvatting);
Louis werd ontvoerd door Harry, Niall, Liam en Zayn. Daar werd Louis verliefd op Harry en bevriend met Niall. Toen Liam en Zayn een tijdje weg waren gingen Harry en Niall samen met Louis naar het park. Dat was alleen geen goed plan, want al gauw kwamen er politie wagens op hun af en hebben Louis mee genomen. Wat er met Harry en Niall is gebeurd is onduidelijk.
Vervolgens was er een tijdsprong waarin duidelijk werd gemaakt dat Louis nu een succesvolle carrière had als zanger. Collin en Jeannet begeleiden hem met al zijn shows enz. Als hij in Manchester komt herkent hij die plek en ziet het park waar hij met Harry en Niall heeft gezeten.
Die avond heeft hij een optreden waar Harry illegaal naar toe is gekomen en Louis schrikt als hij Harry ziet waardoor hij flauw valt. Harry neemt Louis mee en ziet hoe Louis ook door Eleanor bezorgd wordt opgehaald, waar uit Harry concludeert dat dat de vriendin van Louis is. Louis wordt mee gevoerd in een ambulance. En dat is waar dit deel op verder is gegaan.


Louis (POV)
Ik hoor wat vage stemmen, ze klinken bezorgd. Langzaam worden de stemmen harder en dan open ik mijn ogen. Ik hoor Eleanor mijn naam zeggen en al gauw wordt alles scherp.
Eleanor zit op mijn bed en houd mijn hand vast terwijl Collin op een stoel rechts achter haar zit. Beide kijken ze me bezorgd aan. "LOUIS, je bent wakker! Hoe voel je je? Heb je pijn?" vraagt Eleanor meteen. Ik voel me eigenlijk prima en heb geen idee wat er is gebeurd. Ik was aan het zingen en toen... vanaf dat moment weet ik het eigenlijk niet meer. "Ja, ik ben alleen een beetje moe" antwoord ik.
Ik zie hoe Collin opgelucht naar me kijkt en op zijn telefoon iemand appt. Ik lig in een witte fel belichte kamer. Ik gok in een ziekenhuis. Al gauw wordt dat bevestigd. "Louis je was aan het optreden en toen viel je flauw. Als het goed is, is er inderdaad niks aan de hand, maar voor de zekerheid hebben ze al wel wat testjes gedaan." zegt Collin. Ik zie hoe Eleanor over mijn hand wrijft. Ik snap niet waarom ze dat nou overal moet doen er zijn hier toch geen camera's. Ze laat mijn hand los als ze ziet dat ik ernaar kijk.

"Louis waar schrok je eigenlijk van?" vraagt Eleanor. "Ik weet het niet" ik vraag het me eigenlijk echt af normaal ben ik best rustig tijdens optredens. "Nou je hebt geluk gehad want gelukkig was er een jongen die je kwam helpen" zegt Collin. "Waar is die jongen nu dan?" vraag ik, want ik moet hem dan maar bedanken. "Uhm, het zag er uit alsof hij weg moest en we hebben hem laten gaan volgens mij had hij geen ticket" zegt Collin twijfelend. "oh" zeg ik teleurgesteld.
Er komt een dokter binnen met wat papieren in zijn hand. "We kunnen niks vinden waaruit blijkt dat er iets aan de hand is, waarschijnlijk was het gewoon de warmte of de spanning of een combinatie van die twee, dus nu vooral goed uit rusten en vergeet niet af en toe naar buiten te gaan. Morgen kan u gewoon weer alles doen wat u normaal ook doet". De dokter geeft de papieren aan Collin en Jeannet komt ook de kamer in. Ze verteld dat ze de auto al klaar heeft en dat we gewoon even naar het hotel gaan. Collin en Eleanor helpen me met op staan en samen lopen we naar buiten.

Eenmaal in het hotel zegt Jeannet dat ik maar even in bed moet gaan liggen. "Maar ik voel me helemaal niet moe..." zeg ik snel "Louis, je weet wat de dokter zei en even uitrusten kan nooit kwaad".
Ik ga naar de slaapkamer en hoor hoe Eleanor met Collin kletst. Ik zucht en doe mijn jas uit waaronder ik nog gewoon de kleren aan heb die ik gister ook aan had. Ik doe mijn broek uit maar voel dan dat er iets in mijn broekzak zit. Ik voel met mijn hand in mijn broekzak en voel een stukje papier. Ik haal het er uit en het is een foto. Ik schrik als ik zie wat er op staat en laat het uit mijn hand vallen. Het stukje papier valt langzaam neer op het bed. Het is een foto van Harry en mij. Harry heeft me vast en ik lig in zijn armen. Ik herken de straat. Het is de straat onderweg naar het park. Deze foto heeft Niall gemaakt... Is Niall bij mij geweest of was het Harry. Ik hap naar adem en berg de foto snel op in een la tussen een stapel papieren die ik hier gister had neergelegd. Ik probeer er niet over na te denken maar toch blijft het me achtervolgen.

"Harry daar ben je." De zon schijnt fel in mijn oog. Ik sta in een weiland en in de verte zie ik Harry. Mijn voeten voelen zwaar maar de rest van mijn lichaam voelt licht en warm. De geur van vers gras stroomt door de lucht naar mijn neus. Aan de andere kant van het weiland zie ik Harry met open armen naar mij toe staan. Ik glimlach. "Louis ik mis je! Kom hier" zegt hij. Ik hoor het nog maar net want hij staat ver weg, maar gelukkig is het rustig en is er niks anders dan gras, gras en nog eens gras.
Langzaam loop ik naar hem toe. Ik spreid mijn armen alvast, al ben ik nog lang niet bij hem. Ik verlang nu al naar zijn armen die om mij heen slaan en me dat warme gevoel weer geven. Dat gevoel dat alles goed komt. Harry blijft staan terwijl ik steeds dichter bij kom "Louis kom hier" blijft hij roepen.
Hoe dichter bij ik kom hoe kouder het wordt. Ik ben nu 10 meter van hem verwijdert en nog steeds zie ik niks meer dan een schim. Het begint te waaien. Nog 20 stappen en dan ben ik er. Denk ik bij mezelf. Ik zet nog een stap dichter bij. Het wordt steeds moeilijker om een stap te zetten. Het gras trekt mijn voet steeds verder de grond in. Ik zet nog een stap. Het begint te waaien. Ik voel een koude bries die door mijn trui heen is gekomen. Ik bibber en kijk naar Harry. "Kom maar Louis je bent er bijna" zegt hij.
"Harry je moet me helpen" zeg ik hem. Waarom komt hij niet naar mij toe dan kunnen we elkaar gewoon knuffelen en dan maakt het niks meer uit wat er om ons heen gebeurd.
Ik zet nog een stap. De stem van Harry wordt steeds dieper. Hoe dicht bij ik nu ook ben, Harry is nog steeds niks anders dan een zwarte schim. De zon brand fel in mijn oog, maar toch is er een koele wind.
Ik zet nog een stap. Ik kijk op naar Harry. Zijn schim breid zich uit en vult langzaam de hele ruimte. Alles wordt zwart. Overal hoor ik zijn stem.
Ik kijk naar beneden. Niks onder mijn voeten. Ik val en val en val en val. "Sorry Louis dat ik je stoor ik doe even je raam open...".

"Huh wat" zeg ik slaperig. "Oh goedemorgen" zegt Jeannet wanneer ze ziet dat ik mijn ogen open heb. "Het spijt me dat ik zomaar binnen kom lopen, maar ik wilde je wakker maken maar je had het erg warm dus ik dacht, ik laat het even door waaien." Ik draai me om en trek de deken over mijn hoofd. Ik sluit mijn ogen weer. Het is waar wat Jeannet zei. Ik zweet, maar ik heb het niet warm. "Je mag het raam wel weer dicht doen" zegt ik slaperig. "Oh oké" Jeannet sluit het raam.

Louis ik wilde je niet wakker maken maar ik dacht dat je al wakker was en ik liep je kamer in, maar toen zag ik dat je nog sliep en wilde ik weg gaan. Alleen je had het warm dus ik zette het raam open, maar je kan wel verder slapen hoor. Weet wel dan Collin en ik zo gaan ontbijten dus als je mee wilt dan moet je je aankleden." zegt Jeannet lief.
Ze loopt mijn kamer uit en ik besluit me klaar te maken voor het ontbijt.

Even tot hier, misschien upload ik vandaag nog een deel, maar misschien ga ik ook gewoon even wat delen maken zodat ik die later kan posten.