Larry Stylinson <3

Part 20

POV Louis
Het vliegtuig is geland en we staan al op de parkeerplek. Als het goed is komt een busje ons zo ophalen. We zijn nog een kwartier te vroeg dus we hadden onderweg een broodje gehaald.
Collin heeft zijn broodje alweer bijna op. "Eet niet zo snel!" zegt Jeannet tegen Collin die net zijn laatste hap naar binnen werkt. "Sorry, ik had gewoon honger" zei Collin.

Ik keek hem aan. Op eens dacht ik aan Niall. Toen we in het park zaten at hij ook zo snel zijn brood op met hetzelfde excuus. Ik schud de gedachte weg als de bus voor ons stopt. Ik stap in en Collin en Jeannet volgen me. We gaan naar de volgende afspraak. Het is niet perse een interview, maar ze hadden iets voorbereid.
Jeannet geeft de locatie door en het busje begint te rijden. Ik kijk om me heen we zijn Manchester. Ik zie niet veel van de stad, want we rijden door het industrie gebied. Erg mooi is het hier niet.
"Oh wat een leuk parkje" zegt Jeannet en ze wijst uit het raam. Door de geblindeerde ramen zie ik eerst niet wat ze bedoelt, maar dan kijk ik om. Mooi groen gras, een pad door verschillende bomen en achterin het park een bankje... HET bankje.
Mijn hart klopt in mijn keel. Ik ben... Ik ben terug?!
"Ben je terug? Terug waarnaar?" Zegt Collin. Shit ik dacht zeker hard op. "Laat maar" zeg ik snel.
Collin kijkt me raar aan. De bus stopt en we moeten uitstappen. Het parkje kan je vanaf hier nog steeds zien. Mijn hart klopt nog steeds in mijn keel en ik kijk vlug het parkje in. Ik weet niet wat ik verwacht. Dat ik Harry en Niall hier op eens zie rondlopen? Ik ben echt gek. "Louis ben je er nog" ik schud mijn hoofd weg en merk dat ik het heel warm heb. Er loopt zweet over mijn voorhoofd en ik dep het weg met mijn mouw. "Louis? Louis?" alles draait. Stemmen worden langzaam vaag. Ik heb nog nooit zo'n sterke flashback gehad. Ik hoor schoten en zie Harry staan. Dan knipper ik en is hij weer weg. Mijn zicht wordt wit en ik val.

"LOUIS, LOUIS, HOOR JE ME"
"Harry...?"
"Ik ken geen Harry, Louis ik ben Collin. Hoor je me?"
Ik open mijn ogen. Het is veel te warm. Mijn hartslag is hoog te voelen aan mijn ademhaling.
"LOUIS?" Collin lijkt in paniek en ik moet iets antwoorden.
"Ja?" antwoord ik, maar mijn stem is zwakjes. "Louis, je liet me schrikken! Ik dacht dat je... Laat maar" zegt Collin en ik zie dat Jeannet komt aanrennen. Ze praat met een man die ik herken van het busje waar we net inzaten. Als ik om me heen kijk zie ik dat ik in het busje lig op één van de zachte stoelen.
"Louis? gaat het weer?" vraagt Jeannet bezorgd. "Ja het gaat wel" antwoord ik.
"Oké mooi! Kan je staan kan je überhaupt iets?" vraagt ze. We zijn natuurlijk al te laat voor de afspraak. Je zou ook maar een keer op tijd komen. "Ja het gaat weer, echt" verzeker ik ze en Collin hijst me omhoog. Jeannet dept met een koel washandje het zweet van mijn voorhoofd en nek weg.
"Als je het kunt, dan moeten we nu wel naar de show" zegt ze terwijl ze mijn hand pakt. Ik knik en loop achter haar aan. Ik kijk niet meer om naar het park. Harry staat daar toch nooit.

Skip de show (:

"Zo dat hebben we gehad" zeg ik lachend als ik Collin naar me toe zie lopen.
"Louis er is een klein probleempje in het programma..." begint hij. Ik kijk hem vragend aan. "Uhm ik heb zeg maar... Ik heb misschien niet... Nou ja ik... ik" zegt hij terwijl hij me nerveus aan kijkt.
"Zeg het maar gewoon, wat het ook is het maakt niet uit. We zijn ook vrienden hè niet alleen maar collega's" zeg ik hem geruststellend. Hij slikt even en vervolgd dan zijn verhaal. "Heel misschien, heb ik me vergist in het programma, wat betekent dat we vanavond al de show hebben hier in Manchester" zegt hij langzaam. Ik zucht van opluchting. "Jezus man, ik dacht dat de wereld verging ofzo, zo bracht je het tenminste wel" zeg ik. "Het maakt toch niet veel uit, we zijn er nu toch al" vervolg ik. "Nee, maar ik dacht misschien zou je wel vrij willen vanavond". Collin is af en toe te bezorgd om dingen, maar dat maakt niet uit.

"LOUIS! Pak je spullen we moeten nu direct de auto in, we hebben nog veel voor te bereiden" roept Jeannet terwijl ze rennend de kleedkamer in komt. Ik doe wat ze zegt en al snel zitten we weer in het busje. "Louis wat gebeurde er eigenlijk toen je hier aan kwam. Je weet wel toen je flauw viel" zegt Collin. "Uhm ik... Nou ik kreeg het gewoon even warm, ik denk dat ik niet zo goed heb geslapen vannacht" zeg ik. Collin lijkt tevreden met het antwoord en kijkt naar buiten.
We komen aan bij een groot gebouw. We stappen uit en lopen via een kleine ingang naar binnen.
"Hallooo, jullie zijn laat" zegt Tim als we binnenkomen. Ik zie dat Collin naar beneden kijkt. Ik weet dat hij zich schuldig voelt dus ik zeg "Ja, we waren nog druk bij het vorige interview".
"Ah oké nou kom snel we moeten nog even wat kleding uit zoeken" we lopen achter hem aan. Tim is ook een vriend van me. Hij staat altijd bij me bij de optredens.
"Oké ben je op de hoogte van welke nummer we gaan doen?" zegt hij me terwijl hij me een papiertje aan geeft. Ik kijk het nog even door en knik dan.

"Louis, wil je het zwarte of het witte shirt boven de zwarte broek?" Ik kijk naar Jeannet die samen met een paar mensen van de kleding afdeling twee shirts omhoog houd. Ik wijs naar links. Het witte shirt met een zwart Adidas logo. Ik kleed me om en Jeannet komt naar me toe lopen om alles even recht te trekken. "Staat goed" ze bekijkt het nog eens goed en zegt dan "Ja dit is wel prima, loop maar door dan krijg je nog even gauw wat even Collin is daar ook al"
"Dankjewel" zeg ik en ik loop door. "Oké hier heb je je eten. TIM! Waar heb je de het bestek gelaten?" roept hij terwijl hij zijn hoofd naar achter wend. Ik zie dat Tim komt aanlopen met het bestek en geeft het me aan. Ik kijk op het bord dat Collin net in mijn handen heeft geduwd. Het is pasta. "Oke het is 5 uur, we gaan zo nog even poederen en we gaan geluidstesten doen. Ook wordt je haar nog even gedaan, maar dat doen we op het laatst zodat alles goed zit als we beginnen" zegt Tim terwijl hij al weg loopt om met andere mensen te gaan praten.

Ik eet snel mijn eten op en loop door naar een fel verlichte kamer. Er zijn een aantal mensen hier die gehaast met lijstjes rondlopen. Ik wordt gepoederd door een vrouw met lang zwart haar terwijl een man achter me een tijdsschema opnoemt. Het tijdschema is niet heel vol. Tussendoor zijn er veel opvullingsruimtes waarin de fans ook even tijd hebben om te praten.
Het zit me nog steeds dwars dat ik nu voor het eerst weer in dezelfde stad ben als waar ik ontvoerd was en ik hier nu moet gaan optreden. Al die tijd wist ik niet dat het hier was, want ze hebben me nooit hun locatie verteld en ik was zo gek het niet te vragen. Ik zou ook niet weten of ik terug zou gaan. Mijn vader liet me nergens meer naar toe gaan toen ik terug kwam, dus dat zou geen nut hebben. Ik zou Harry wel weer willen zien, maar misschien is hij wel verandert en als ik hem wil zien moet ik ook weer naar Liam en Zayn en daar heb ik nou juist zo lang over gedaan, om niet meer aan hun te denken. Op de achtergrond hoor ik hoe de boxen worden ingeschakeld.

"Kom we testen het even" zegt Collin en hij geeft me een duwtje in mijn rug richting de microfoon die op het podium staat. Ik begin met het zingen van een couplet van een van mijn liedjes. Het is eigenlijk, maar één regel. De zaal wordt gevuld met een galmend geluid. De geluidsman steekt zijn duim op wat mij aangeeft dat het goed is en ik loop naar de laatste kamer voor het optreden begint.
"Oké, we gaan je haar nog even goed doen en dan beginnen we" zegt Tim als er een vrouw naast me komt staan die de laatste plukjes goed doet en haarspray op spuit zodat mijn haar niet zomaar uit model gaat.
Op de achtergrond horen we hoe de zaal langzaam binnenstroomt. Er wordt veel gepraat en geroepen. Na een tijdje hoor ik mijn naam. Collin en Jeannet geven snel een knuffel en trek nog even aan mijn ketting die ik eigenlijk altijd om heb. Tim vond het niet goed passen bij mijn outfit, maar ik weigerde hem af te doen. Ik loop het podium op en zie een volle zaal. Door de lichten die op me schijnen kan ik niet goed het publiek in kijken, maar ik zwaai toch maar. Snel trek ik een laatste sprintje naar de microfoon en ik voel hoe de intro van het startlied wordt gespeeld.

Dat was het voor dit hoofdstuk. Volgend hoofdstuk komt er weer spanning in don't worry. Hopelijk tot dan. (: