Achieving my Dream

Alteration

Kasalukuyan akong naka-upo sa couch habang na-nonood ng Tv no'ng may News na bina-balita.

Hindi ko alam kung anong dapat maging reaction ko at kung ano 'yong sunod gagawin ko dahil sa nalaman kong balita.

Nanginginig na tumayo ako at nag-madaling pumunta sa k'warto ni Mommy at nag-mamadaling kumatok.

"Mommy! mommy!" Natataranta at kinakabahan na sabi ko

"Yes, what happened?" Tanong n'ya na hindi malaman kung ano 'yong nangyayari sa 'kin.

"Mommy, may epidemya na kumakalat ngayon." Na-tatarantang sabi ko at tumakbo pa pasok sa k'warto ko para i-empake 'yong mga gamit ko.

"Ano bang nangyayari sa 'yo?" Na-tatarantang tanong na rin n'ya at sumunod sa ginagawa ko.

"Mommy, makinig ka sa 'kin, Kailangan na nating umalis sa lugar na 'to dahil mabilis kumalat 'yong virus." Paliwanag ko at bumalik sa pag-eempake ng gamit.

"Saan naman tayo pupunta kung aalis tayo dito?" Naguguluhang tanong n'ya

"Hindi ko po alam pero kailangan na natin lumikas bago pa tayo mahawaan." Sagot ko

Nag-kasundo kami ni mommy na aayusin 'yong mga gamit namin. Matapos no'n ay bumaba na kami at napag-desisyonan na namin na umalis.

"Dito nalang muna tayo mag-stay at bumili tayo ng kakailanganin natin" Suggest ni Mommy

Hindi naman gano'ng karami 'yong pera namin at hindi naman kami gano'n kayaman para isalba 'yong buhay namin. Yes, may pera kami pero hindi sapat 'yon. I have own money but afraid to die no one but only me-- Stella Paraiso

Hindi ko alam kung anong mangyayari sa 'min pero natatakot at kinakabahan ako. Alam kong darating din 'yong araw na mamamatay ako pero hindi pa ako handa at takot akong mamatay.

May mga taong kuma-katok sa bahay para mang-hingi ng tuloy lalo na 'yong mga pulubi dahil wala na eaw silang ma-hingian ng tulong pero ni-isa sa kanila ay hindi namin tinukungan dahil kung kailangan nila ng pagkain at ng protection ay mas kailangan naman namin 'yon.

Sa panahon ngayon mas kailangan nating unahin 'yong sarili natin to save our lives. All of us has a fear to face the pandemic that happened in our universe.

Kasalukuyan akong naka-silip sa labas ng window namin dahil para tignan kung pa'no biglang na-wala 'yong saya at ingay sa paligi. Lahat ng tao ay takot lumabas. Lahat ay takot harapin kung ano man ang problema ng bawat bansa at isa na kami doon.

"Ate, pahingi pong pagkain." Napa-balik ako sa ulirat no'ng makita ko 'yong bata na naka-silip sa bintana at naka-tingin sa 'kin. Halata sa itsura n'ya na palaboy s'ya dahil sa dumi ng suot n'ya at gano'n na rin 'yong batang buhat n'ya na sa tingin ko ay wala pang isang taong gulang.

"Kadiri ka naman. Ang baho mo, umalis ka nga dito. Wala ka namang makukuha dito." Mataray na sabi ko dahil alam kong sa panahon ngayon ay mas kailangan ng mga tao na mag-stock ng mga pagkain.

Na-balitaan namin na gano'n pala ka-bilis kumalat at maka-hawa 'yong sakit at gano'n karami na rin 'yong nama-matay.

Ilang araw kaming naka-tago sa bahay at hindi lumalabas dahil sa takot na baka pati kami ay mahawaan at ma-matay. Labag man sa loob namin ni mommy na lumabas, ay ginawa na namin dahil kailangan namin mag-stock ng maka-kain.

We went to the supermarket to buy our needs. Dahil sa sobrang takot at alam namin na walang ka-siguraduhan kung kailan matatapos 'yong epedimya na ito o kung matatapos pa nga ba. Tatlong cart na malalaki 'yong kinuha namin para lagyan ng mga bibilhin namin. Yes, panic buying dahil takot kami na ma-unusan at ma-matay ng maaga. No one can save our life only ourselves.