Carried By The Current ( Alcantara Series #1 )

Kabanata 4

Still shocked about what happened, lalo na't hindi ko makalimutan ang mga matang 'yon.

'No way, just damn, really no.' still convincing myself na siguro natulala lang ako sa mapang-akit at masarap pakinggang boses niya.

I shouldn't think about him, besides masyado siyang antipatiko, para paglaanan ko pa ng oras.

"Mama." bungad ko dito, nagulat ako at nangunot ang noo dahil nakangiti siya sa 'kin, anong meron at ganito ang ngiti niya sa akin.

It creeps me out lalo na't mas kinakabahan ako kapag ganito ang ngiti niya.

"Anak, huwag ka sanang magalit."

The nerve, why the heck is she calling me, "anak?". Damn, kinakabahan ako kapag ganito, maaaring good news sa kanya, pero lamang sa 'kin hindi good news at hinding hindi 'to magiging good news. Fuck!

"Nak, papakasal kita sa mayaman." marahan akong napahawak ng mahigpit sa bag ko, pakshit. Hanggang kailan ba matatapos ang paghihirap ko na 'to?

"Ma, mag-dodoctor po ako. Ma, magtatrabaho po ako." naiiyak kong saad pero ngayon ko lang napansin na nandito pala si Mayor, shit.

Bakit, nandito si Mayor? Anong ginagawa niya sa bahay namin?

"Oh, I bet you are Shaleah Izley Aragon." tumango ako at iniabot ang kamay sa kanya.

"Yes, Mayor, I am po." magalang kong saad.

"Hindi pa pala alam ng anak mo, Zenaida?" tanong nito. Pakshit, anong connection ni Mayor sa Mama ko, paano at bakit?

"I am Zenaida's college friend, lalo na't noong ganyang edad pa kami sainyo, close na close talaga kami. Nakakalungkot lang dahil maaga palang pumanaw si kumpare."

Bakit hindi 'to nakwento sa 'kin, sabagay. Expected ko naman na, masyadong masikreto ang buhay ni Mama, ni minsan nga hindi ko alam ang love story nila ni Papa.

Napakapalad lang ng mga kabataan na close sa magulang nila, na napagkwekwentuhan nila ito ng kanilang mga problema, samantalang ako sobrang laki ng gap namin ni Mama.

We're like mother in papers, para lang may entitled na mag-ina lang kaya kami magkasama.

"My son told me a lot about you." nakuha naman ni Mayor ang atensyon ko.

"Zed?" I asked, and he nodded in confirmation. Akala ko talaga ay charot charot lang na anak 'yon ng Mayor.

Still pangit at antipatiko in my eyes. Never as in never kong magiging ideal type 'yan, as in, gross.

Hindi mababago ng pera niya ang ugaling mayroon siya. Ewan ko din ba at bwisit na bwisit ako 'don, nakakairita lang talaga ang pag-uugali niya.

Is it what they called, prejudice? Hindi love at first sight, kundi hate at first sight ang naramdaman ko sa kanya.

Shit, don't tell me. Oh fuck, it only happened in stupid movies, and fairytales.

Hindi naman siguro, Shaleah. Breath in, breath out -

"You'll marry my son."

What the fuck is this. Mahirap lang kami, walang pera, walang kahit ano, basahan lang kami sa kanila, ang daming high maintenance na babae diyan, madaming mga galing sa mayayamang angkan.

"Why?" the only word came from my mouth, ah shit, bakit kasi ganito?

Mapapatanong ka talaga ng 'bakit?'

"Because I've trusted your mother the most, kaya hindi ako mag-aalalang ipagkatiwala din sa kanya ang anak ko."

No, that wasn't the answer I need. Masyadong mababaw, masyadong mababaw kung tiwala lang ang usapan, I bet hindi lang naman siya kay Mama may tiwala kaya niya 'to ginawa.

Something is up, and wrong with them. And why they can't tell me, that?

"I owe your mother, hija. Mayroon akong malaking utang na loob sa kanya, kaya kahit ito nalang ang maging kabayaran." he said, and smiled.

Ano bang tingin nila sa 'min ni Zed, pambayad? Pambayad sa mga utang na loob?

"Ma..." she glared at me, trying to stop me for more questions.

"Yun lang naman kaya ako pumunta dito, you can call me daddy from now, hija. Since malapit ka naman ng maging part ng pamilya namin." I shook in disagreement.

"Hindi ko po kayo tatawaging daddy, unang una hindi ko po kayo tatay, second hindi ko po papakasalan si Zed, and last hindi po ako ipinanganak para pambayad utang ng mga nangyari sa nakaraan."

Maging si Mama ay nabigla, this is the first time na sumagot ako ng pabalang. All my life, I was mute, laging walang desisyon at stand sa buhay.

"Shaleah, take that back." she warned, but I smiled, faced Mayor once again.

"Glad meeting you Mayor." he laughed hard, at nangunot naman ang noo ni Mama.

"Parehong pareho kayo, kaugali mo nga talaga ang anak mong 'to Zenaida." nakitawa nalang din si Mama but she kept glaring at me and throwing me, 'mag-uusap-tayo-mamaya-look.'

"Formulate your decisions, hija. Alis na ako, Zenaida, nice catch up with you, again." after that, tuluyan na ngang umalis ni Mayor.

"Putangina, ano na namang kasalanan ang ginawa mo, Shaleah?" sigaw ni Mama.

"Ma, wala po akong kasalanan, ginawa ko lang po ang tama - ." naramdaman ko ang paglapat ng kamay niya sa magkabilang mukha ko.

Go on, Ma. Hurt me, but that won't change my mind, hinding hindi ako magpapakasal para sa pera, Ma.

"Mapapakain ba tayo ng desisyon mo, ha? Palamunin ka na nga, wala ka pang silbi."

Sige lang, Ma. Sanay na po ako sa ganyan, sanay na sanay at manhid na ako, hindi na 'ko nakakaramdam ng sakit.

"Lumayas ka!" sigaw nito, alam kong dadating sa ganitong sitwasyon, pero wala ng atrasan 'to.

Nagdesisyon na 'ko, Ma, mahal ko kayo, pero kahit ngayon, hayaan niyo naman po akong piliin ang sarili ko.

Kinuha ko na ang mga bagahe ko, sinadya ko ng mag-impake dati pa, alam kong ayokong gawin 'to, ayokong malayo sa kanila, pero kahit ngayon lang, kahit ngayon lang maranasan ko namang piliin at gawin ang desisyon ko.

I don't wanna be slave, I just don't. Ayoko ng may ibang taong magdesisyon sa buhay ko, hindi naman sila ang mahihirapan kapag naikasal ako sa taong hindi ko naman kilala ng lubusan, sa taong hindi ko naman mahal.

It was me, who will suffer. It was me, kung sino ang gabi gabing malulungkot at iiyak sa desisyong alan kong pagsisisihan ko.

"Layas, huwag na huwag ka ng babalik dito!"

To be honest, hindi ko alam. Hindi ko na alam kung saan ako pupunta, hindi pa ako graduate ng college, hindi pa secure ang future ko. Wala naman dito na pwede kang mag-working student, katulong lang dahil nga probinsya 'to.

Unlike in Manila, you can work in fast food chains, kahit na hindi ka pa College graduate.

My eyes are hurt, because of tears. Healthy din naman 'to, atleast lagi akong umiiyak, lagi ring nawawala ang toxic sa pangangatawan ko.

Gusto ko nalang mawala, gusto ko nalang mamatay.

Habang malalim ang aking iniisip, white light, welcomed me. Mukhang susunduin na ata ako ni Papa, ah.

"What the fuck, magpapakamatay ka ba?" idinilat ko ang mata ko, anghel na ba 'tong nasa harap ko.

"Bawal magmura ang anghel, fallen angel ka?" I joked, he was busy scanning kung may sugat at pasa ako.

Wow, ang chill ko pa din kahit muntikan lang naman akong mabunggo at mamatay.

"Fuck, kung magpapakamatay ka huwag kang magpasagasa, tangina naman, konsensya pa kita."

"Kala ko, anghel, demonyo pala." nagulat ako dahil napalakas din pala ang boses ko.

Nakabusangot ang inosente nitong mukha, unti unti ay nakilala ko na ang may-ari ng boses.

Ah, fuck shit. Oh my heaven's above, help me, oh jusko.

"Zed..." I uttered, as the silenced embrace the moment. I was so . . . fuck up, right now.