Carried By The Current ( Alcantara Series #1 )

Kabanata 9

I woke up with a sudden noise from Mama. Oh, shit, sumakit ang ulo ko dahil naalala ko ang nangyari kagabi.

Ako, sumandal sa braso ni Zed? What the hell, are you thinking, Shaleah?

“Ma, pano po ako nakauwi?” tanong ko sa kanya, ang bait ata ni Mama at dinalhan pa ‘ko ng mainit na sabaw.

Something is up with her again, and I don’t even know what are her plans? Kinabahan na naman ako, dahil napaka-unusual ng mga kilos niya, my mother was unpredictable, hindi mo talaga siya mababasa.

Her emotions are hidden, everything was still a puzzle piece and mystery, anong klaseng nanay ‘yon na ang anak mo’y walang ka-alam alam sa buhay mo?

“Close na pala kayo ni Zedjian?” nangunot ang noo ko. Close kami, kailan pa?

“Ha —?” I was left in puzzle out, at halos mailuwa ang kinakain ko ng makita si Zed na topless, with his messy hair and his natural red lips.

Napanganga ako at bumaba ang tingin sa abs niya, halos paypayan ang sarili dahil binilang ko ito sa aking isipin. What the shit, pitong abs din ‘yon na pwedeng ulamin.

“Okay ka na ba?” his stern and cold voice welcomed me, mas lalo akong kinabahan.

“Ay walong pandesal!” anakngtinapa, bakit ganon ang expression na sinabi ko, nakakahiya ako, shems.

“Pandesal?” he asked, at marahan kong kinagat ang aking labi.

“Ah wala, nagugutom ako, gusto ko ng walong pandesal mo . . . ah, I mean walong pandesal na bibilhin mo, sana.”

I cursed hard, buti nalang at umalis si Mama, dahil siguradong pahiya ako sa pinagsasabi at ginagawa ko. His thick eyebrows furrowed.

“Wait for me, I’ll buy those pandesal.” tumango nalang ako, para na din umalis siya sa kwarto ko, pakiramdam ko ay hindi ako nilalamig kundi naiinitan sa presensya na.

Bakit ba kasi nandito ‘yon, aba akala niya ba, okay na kami. Aba, syempre hindi niya lang akala, okay na talaga kami.

Joke lang hindi naman ako marupok ‘no, bakit pogi ba siya para patawarin ko agad? — syempre, oo naman, pogi naman talaga siya, tch.

Nang makabalik ay kumatok siya, pero pinapasok ko na din sa kwarto.

“So, bakit angel in disguise ka ngayon?” I asked, at nangunot na naman ang noo niya.

Umagang umaga ang sungit sungit ng mukha, kala mo naman ay pinaglihi sa sama ng loob, gwapo siya kapag ganito ngunit hindi naman maitatanggi na mas gwapo siya siguro kapag ngumiti at tumawa, hindi ko pa kasi nasisilayan sa kanya ‘yon.

“You are my fiancé, my priority, my responsibility and my future wife.”

Tuwing ginagamitan niya ng ‘my’ ay may kung anong kumikiliti sa sistema ko.

“Acting lang ‘to, diba?” tanong ko,  hindi ko alam kung bakit ako mismo ay nasaktan sa tanong at pagtango niya.

Parang may kung anong tumarak sa puso ko nang inamin niyang acting lang naman ‘to.

“We'll both benefit, you'll save your brother, your mother might love you as much as you like, and my father will send me abroad, at mas maiimpress siya sa 'kin.”

Sa mundong ito tama naman siya, give and take lang naman, lahat ng bagay may kapalit, kahit nga kasiyahan ay may kapalit na kalungkutan, ang laban nalang ‘don ay kung paano mo haharapin ang problema sa buhay.

“Pati ba ang pagtawag mo ng baby kagabi, scripted?” I won’t expect and assume, para hindi na ‘ko masaktan, kagaya ng nararamdaman ko lagi.

“You are still a kid, so ‘baby’, suits on you.”