The way I figure it everything in this world are just temporary.
Hindi panghabangbuhay.
Magbabago rin.
I'm not smart enough to convince myself to move on and have a life.
I'm not not also brave enough to fight for what it is right.
I don't have courage, I am always weak.
Hindi ko alam kung nasan ako pupunta.
Palagi kong sinasabi na, tama ito, na nasa tamang landas ako.
Pero bakit mahirap?
Bakit hindi ako masaya?
Anong kailangan ko pang gawin para ang mga bagay-bagay?
Flight QR2362 ......
Tinawag na ang aming flight number, we are going to brussels. I am excited for this trip at alam kong ganun din si Tina, matagal na niyang gustong sabihin sa kanyang ina ang pagbubuntis niya.
I am sure that her mom will be okay with this, I know she will not be dissapointed, sapagkat isa itong biyaya. Sila nalang dalawa ni Tina ang magkasama, her dad died when Tina was 16 years old. Kaya naman naging malungkot siya, good thing Jess was there which was her boyfriend.
After 18 hours, nakarating na rin kami sa Brussels.
The day was so bright, it was like a new image for me, paglabas namin ng airport tanaw ko ang maraming taong nagyayakapan.
Miss na miss talaga nila ang isa't-isa.
"Alam ba ni Tita Cecil na pupunta tayo rito?"
"Hindi."
"Paano yan? taxi tayo?"
"Oo! mag taxi nalang tayo."
"Bakit hindi mo pinasama si Jess?"
"Ayaw niyang sumama, may trabaho siya."
"Masyadong masipag ang magiging asawa mo Tina, swerte mo."
"Ayaw niya kasing mapahiya kay mama, ayaw niyang sabihin ni mama, na mapupunta lang ako sa walang kwentang lalaki."
"Sabagay, mabait naman si Jess, magugustuhan siya ng mama mo."
It is my first time in Belgium.
Hindi ako nakakagala sa mga bansa sa Europa, masyadong malayo para sa akin, at wala akong oras para rito. Para sa akin baka masayang lang lahat ng pinaghirapan ko kung gagamitin ko lang sa pagpunta sa iba't-ibang bansa.
Nakarating kami sa tinutuluyan ni Tita cecil, it was an apartment. Malaki ito para sa isang tao lang.
I knocked the door, seconds passed nang bumukas ito.
Bumungad sa amin ang mukha ni Tita Cecil.
She was shocked seeing us.
"Tina? Dana? Anong ginagawa niyo rito?"
"Hi tita." Binati ko siya. Matagal ko rin siyang hindi nakita.
"Pasok kayo!" Ani niya.
"Ma!" Humagulhol nang iyak si Tina. Kinakabahan ako, buntis siya.
"Why are you crying darling?"
"Ma! I'm sorry!" Imbes na maawa ako, natatawa ako sa kanya, para siyang si Tony Gonzaga sa pelikulang four sisters and a wedding.
"Anong problema mo?" Tanong ni Tuta, na ngayon ay nag-alala.
"Ma! Sorry! Hindi ko sinasadya, nangyari na lang siya, sorry, hindi ko matutupad lahat ng mga pangarap mo sa akin."
