Sincere Love

Capítulo Nueve

Nagtungo si Helena at ang aming magulang sa hacienda de Reyes dahil sa mga kailangang gawin sa nalalapit na kasal ng kakambal ko.

It made me feel less evil habang iniisip ko na ang isa sa kinahantungan ng aming pagpapanggap ay totoong nagkaibigan si Helena at Franco. Kung sana ay ganyan din ang nangyari sa amin ni Raphael ay magiging masaya ako. Pero paano nga naman iyon mangyayari kung ang naging turing niya sa akin dati ay nakakabatang kapatid lamang?

Bakit hanggang ngayon ay hindi ko pa rin siya matanggal sa puso ko? I tried dating someone simula nang nangyari ang lahat but I just ended up breaking our relationship again. I just keep comparing that man to Raphael. It seems that nobody can ever come close to him, even for a tiny bit.

Hindi ko na makuha na maging ang dating Jimena na papalit-palit ng boyfriend. Ang gusto ko kapag nagboyfriend akong muli ay totoong mahal ko at ganoon din siya sa akin. I don't like it to be the kind of superficial love, but I wanted it to be real.

"Mukhang malalim ata ang iniisip mo, señorita," wika ni Javier na siyang nakalapit na pala sa akin.

Nasa veranda ako ng aming mansyon at hindi ko inaasahan na pupuntahan ako rito ni Javier.

What is he doing here anyway?

Silence embraces us as I keep on looking at the beautiful scenery in front of us. I somehow loathe my life here in hacienda. Wala naman may gusto sa akin dito. Bakit kailangan ko pang ipagpilitan ang sarili ko?

Mas gusto ko sa siyudad. I feel free in there. I like all the parties and clubbing I attended before. But now, I feel that even those place isn't meant for me. I found joy but it was never genuine happiness. I found companion but they wasn't real to me. They talk behind my back amd judge me as if they know every part of my life.

It may sound absurd for me to ask for love that is solely for me. Pero...iyon talaga ang gusto ko. Gusto ko rin maramdaman kung paano mahalin, kung paano piliin. Masama ba na humiling ako ng ganoon?

"Javier," tawag ko sa kanya na hindi man lang ibinaling ang aking tingin sa kanya.

"Ano iyon, señorita?"

"Hindi ba may minamahal kang babae?" tanong ko habang nakatingin na sa kanya sa pagkakataong ito at nakita ko ang pagkabigla sa kanyang mukha.

"Sino siya? Si Charity ba?" I asked again but he only gave me laugh as a response.

Bakit ganoon ang reaksyon niya? May nakakatawa ba akong sinabi?

"Hindi si señorita Charity," sagot niya at napatango na lamang ako.

"Sabagay, matagal ko na ring hindi siya nakikita rito."

These past few days ay hindi na siya nalalagi rito hindi katulad dati na kung halos dito na siya matulog dahil araw-arawin ba naman ang pagdalaw. I never imagine that woman to be head over heels on someone.

May nangyari kaya kung bakit hindi na nalalagi rito si Charity?

"Bakit mo natanong?"

"Naisip ko lang. Kailan ko kaya mararanasan ang pag-ibig na wagas?" Ngumisi na lamang ako dahil sa sinabi.

Is this Jimena Montemayor who is speaking?

Is this even me?

"Nahihibang na ata talaga ako at naghahangad ako ng ganoong klaseng pagmamahal. No one would ever dare to love someone like me," I said as I gave him a faint smile.

"Ako."

Gulat akong napatingin sa kanya at nakita ko ang seryoso niyang mukha. Kumabog bigla nang malakas ang puso ko. Anong bang nangyayari sa akin?