Sincere Love

Capítulo Diez

Abala si Helena at ang aming magulang dahil bukas na magaganap ang pinakahihintay niya. Ako rin ang napili niyang maid of honor and I am happy dahil sa kabila ng lahat ay nagawa niya pa rin akong napatawad.

Before, I forced her to be me then I realized, ano ang pinagkaiba ko sa aking magulang? I never wanted them to control my life yet I left Helena with no choice but to pretend to be me.

Kung iba siguro ay baka kinamumuhian na ako ngayon. I am so lucky to have a sister as kind as her.

Looking at her talking happily with our mother wounded my heart. They are in the balcony habang ako nama'y nasa pasilyo, nakatanaw sa kanilang dalawa.

Bakit hindi naging ganyan sa akin dati si mamá? Ganoon niya ba ko kinasusuklaman? Ganoon ba katindi ang galit niya sa akin nang dahil sa ako ang may kasalanan nang pagkawala ng kakambal ko?

"Are you jealous on the bond created between your mother and sister?"

Napatingin ako sa aking ama na nasa katabi ko na pala pero ang kanyang mga mata ay nasa kanyang mag-ina.

"Why would I?" I asked firmly but he just shrugged his shoulders.

"Siguro ganyan din kayo kung hindi mo nagawa iyong dati."

Napangisi ako. "So you're still blaming me, huh?"

"Sino pa ba ang dapat sisihin?" tanong niya nang napatingin na rin siya sa akin.

"You're a one hell of a father, Miguel Montemayor," hindi ko makapaniwalang saad sa kanya.

"Jimena, papá," nakangiting tawag ni Helena sa amin dahilan upang mapatingin kami sa kanila.

Papá waved at them whilst I just smile at her and shook my head.

Tinalikuran ko na sila at naglakad na ako palayo.

They are a picture of a perfect family. Isa lang ata akong malaking extra sa pamilyang ito. My parents never treated me as part of this family. Kahit ng hindi pa man nangyayari ang trahedya na dahilan upang mawala si Helena sa amin ay ramdam ko na talaga na iba ang pakikitungo nila sa akin. Helena is everyone's favorite. She was always the first choice. She was always the first one to be remembered.

Sino nga ba naman ang pipili sa malditang bata na katulad ko? Lahat sila ay si Helena ang gusto dahil siya ang mabait, dahil siya ang parang anghel sa aming dalawa.

Oo. Inaamin ko. Minsan ay naiinggit ako kay Helena dahil sa atensyon na binibigay ng karamihan sa kanya, lalong-lalo na ng magulang namin but I never hate her for that. It wasn't her fault. It wasn't her fault that everyone likes her.

Sabagay, why would I expect for them to like me? I never even tried to change myself for me to fit in. Wala na rin naman akong pakealam kung ayaw nila sa akin. Wala rin akong pakealam kung anong sasabihin nila sa akin.

But... sometimes, it still hurts.

"Mukhang malungkot ka na naman, señorita."

Napatigil ako sa paglalakad at napaangat ang tingin sa lalakeng nasa harapan ko ngayon.

"Javier," I said as I forced myself to smile.

"You don't have to smile if you don't feel like it," wika niya nang seryoso kaya agad nawala ang ngiti sa aking labi.

"Akala ko sanay na ko. Hindi pa rin pala," malungkot kong wika nang hindi nakatingin sa kanya.

"Hindi naman 'yan sa sanayan o sa tagal ng panahon, Jimena," he said as I looked at him again but this time he was smiling.

Nagpatuloy na ako sa paglalakad at siya naman ay sinabayan lamang ako. Tahimik lang kaming dalawa.

I dismissed my thoughts when it just return to them as a perfect family. I don't want to think about it anymore because the truth...dapat ay wala na akong pakealam. But I guess, sarili ko lang naman ang niloloko ko ulit.