"Sen bir yüz karasısın," diyor Anne Lorraine ve devam ediyor. Dinliyor gibi yaparken duvardaki lekeleri şekillere benzetmeye çalışıyorum ama o sadece oflayıp yanımdan ayrılıyor.
Arkasından bir süre baktıktan sonra uzun koridorun sonunda Adora bana el sallıyor.
"Hey Adora."
Ona doğru hafifçe konuşuyorum ve yanına geldiğimde kızarmış yanaklarıyla gülümsüyor.
"Lonnie bugün arka bahçeden kaçacağımızı söyledi. Kuzeni arabayla şehre bırakacakmış."
Bunları neden anlattığını anlamıyorum ama sorsam bozulacağını bildiğimden sadece devam etmesi için gözlerimi kırpıyorum.
"Gelmek istemiyor musun?" Kafasını yana eğmesiyle ben de eğiyorum.
"Kyle'da gelecek mi?"
Gülüyor.
"Ondan neden bu kadar nefret ediyorsunuz anlamıyorum."
|
"Ve birkaç kitap almayı planlıyorum. Geceleri bile açık olan bir kütüphane olduğunu duydum."
Kafasını ranzanın üst katından uzattığı için kırmızı olan suratına bakıyorum. Neden bilmiyorum kendimi büyülenmiş gibi hissediyorum.
"Biraz daha öyle durursan başın ağrıyacak."
"Evet ama yüzüne bakarak konuşmayı seviyorum."
Yatağımdan kalkıyorum ve gülümsüyorum. Pantolonumu giyerken sessizce beni izliyor. Ceketimi giyerken ona bakıyorum.
"Gerçekten iki saat öncesinden hazırlanıp beklediğine inanamıyorum, hiç rahatlayamaz mısın sen?"
Ranzanın merdivenini kullanmak yerine atlıyor ve pencereyi açıyor.
İlk katta olduğumuz için kolaylıkla atlıyor ve bana sesleniyor.
"Hadi."
Ayaklarımı pencereden sarkıtıyorum ve ileride az çok belli olan duvar kenarındaki Lonnie'yi görüyorum.
Adora kollarını bana uzatıyor. Atlamakta ondan iyi olduğumu bildiği halde beni tutuyor.
Beni gülümsetiyor ve birkaç saat sonra yorgunluktan uyumak üzere olan Adora'nın yavaş cümlelerini ve omzuma yattığı için boynumu gıdıklayan saçlarının muhtemel hissini düşünüyorum.
Ayın aydınlattığı kadar çamurlardan uzak durarak Lonnie'nin yanına gidiyoruz ve Adora'nın saklayamadığı heyecanlı bakışları duvarın diğer tarafını gözlüyor.
Lonnie bana kaçamak bakışlar atarken ayakkabımın ucuyla duvarın 40 yıllık sıvasını toprakla buluşturuyorum.
Çalıları ezen tekerlek sesinden sonra duran motorun sesi geliyor ve Adora hiç beklemeden duvarın diğer tarafına atlıyor. Lonnie ve ben aynı anda çıktığımız için dirseği yanağıma çarpıyor ama sorun etmiyorum.
Arabaya yaklaştığımızda içeride birkaç kişi daha görüyorum ve nasıl sığacağımızı düşünüyorum.
Zaten soruma cevap gecikmiyor.
Adora direkt arabaya biniyor ve Lonnie ile yalnız kalıyorum.
Hangi duyguyu barındırdığını anlamadığım bir ses tonuyla "arabada senin için yer yok." diyor ve bir saniye geçirmeden arabaya biniyor.
Arabanın çalışan motorunun sesi çalılarda koşan güvenliğin sesine karışıyor.
"Kim var orada?"
Ve biri ensemden tutuyor.
🤡
yatılı eski bir okulda geçiyor sanırım bu hikaye tüm gece yazmayı planlıyorum, büyük ihtimalle konu konuyu açar 4 ile 10 arası yeni kitap yayınlarım. (evet catradora ✊🏻) ya da yayınlamam belli olmaz
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
!: bu arada shadow weaver'ı isim olarak kullanamayacağım için seslendirmeni olan kadının ismini kullanıyorum, yani lorraine dostlar.
