The Girl on Gray | Soshiki Series 1

Chapter 4

MARGARITA'S POV

"Damn life!" I said softly as I held my hair vigorously.

Una, nalaman kong nagsisisi si Dad na maging anak ako. Ikalawa, nalaman kong gold-diggers ang mga 'kaibigan' ko. Pangatlo, nandito ako sa San Lorenzo Hospital dahil nag-aagaw buhay ang Mommy ko.

Imagine, all of those happened in the span of a month. Maybe this is my sh-tty karma for people I dumped and hurted.

All I need is a freaking answer. Why is this happening and what's the reason behind all of this.

Pumasok na ako sa kuwarto na kinaroroonan ni Mommy at umupo sa tabi ng hospital bed.

Cold and isolated. That words best describes the atmosphere.

I glanced at Mom. Mom's skin is pale. Sobrang iba ang itsura ni Mommy habang nakahiga rito sa hospital bed. Ang masigla niyang balat ay napalitan ng maputla at ang labi niya ay tuyong-tuyo.

"Mommy..." panimula ko.

"A-anak, s-sorry kung h-hindi ko s-sinabi s-sayo. M-may sakit ako." she coughed and cleared her throat.

"Severe P-pneumonia. M-matagal na i-ito. H-hindi a-ako n-nagpagamot d-dahil k-kasabay ng p-agkadiagnose k-ko na may Pneumonia, n-nakita ko n-na m-may i-iba ang Daddy mo A-atsaka, m-matanda n-na rin a-ang M-mommy. Hindi n-na niya k-kayanin pang m-mabuhay. K-kumalat na i-ito sa b-baga ko."

Dad. Isa na naman sa mga rason. Why make us f-cking suffer?! Kasalanan na naman niya.

Naiiyak na akong sobra dahil sa sinasabi ni Mommy. "Mommy, bakit? b-bakit hindi ka nagpagamot?! B-bakit hindi mo sinabi s-sakin?!"

Ngumiti lang ang Mommy looking like she knew what my head is thinking, "D-dahil pagod na rin ako"

Napakiyom nalang ako ng kamao. Slowly, Mommy's breathes became shorter and shorter. May kinuha siya sa bag at binigay sa akin ang isang papel.

"T-tawagan mo i-iyan kapag w-wala na a-ako. P-pinabilin ko na ikaw sa k-kaniya. H-huwag ka m-mag-alala... M-mabuti siyang tao. Mahal kita, Margarita"

I knelt beside her. "Mommy... Please huwag mo ako iwan"

"Don't worry honey... You'll be f-fine. I love y-you"

After saying those words, Mommy closed her eyes.

"NURSE! NURSE! YUNG MOMMY KO! EMERGENCY!!!" I screamed outside while searching for any nurse around.

Magulo ang buong insidente dahil kasabay ng pagkalagot ng hininga ni Mommy ay maraming mga malalaking opisyales ang nabaril sa isang ambush.

After a few minutes, saka lamang napansin si Mommy.

I clenched my fists until it became sore as I saw how they did not even tried to save Mom.

"Patawad po, pero hindi na kinaya ng pasyente" that are the only words that came out of the doctor's mouth when he went out.

I know na that's a lie. A lie to cover what mistake this facility made.

Kaunti nalang mababaliw na ako dito. Just a little more suffering and I'll go nuts. Everything felt cold and silent.

Just like any other person, I bowed my hed to my knees and cried.

"Mommy's gone... I don't have a will to live now" I sat on the bench outside Mom's room and waited until the doctors cleared the room.

All I wish now is a medicine to endure this pain. Please give it to me now because I don't even know if I can survive this.

The doctors went out the room. Tiningnan niya ulit ang kaniyang ina na nakahiga na sa hospital bed at malamig.

"Mommy... mahal na mahal kita. M-mahal na m-mahal kita" her voice cracks as she said those words.

"Mommy... Bakit naman ganito ang pag-iwan mo sa'kin? Sino na ang magsusuway sa'kin kapag nakipagflirt ako sa mga boys sa school?" Mahina akong tumawa.

"Mommy naman... tumayo ka na diyan. Joke lang to diba? diba?! Kasi naman Mommy e. Kailangan pa kita. Tinakwil na nga ako ni Daddy, tinraydor pa ako ng mga friends ko. Pati ba naman ikaw? Ano ba ang ginawa ko Mommy?" Patuloy na bumubuhos ang luha.

"Mamimiss kita mommy, yung luto mo... Yung yakap mo... yung halik mo sa pisngi. Lahat yun mamimiss ko" I wiped the tears na nababasa na ang katawan ng Mommy niya.

"Ay sorry Mommy nawet ka tuloy" she managed to joke around

Then silence covered us again.

"Mommy... Last request pwede? Pahug naman. Yung matagal. Yun kasi talaga ang mamimiss ko sa lahat"

At yinakap ko ng sobrang tagal si Mommy. Even though medyo mabaho na siya. Balewala ang amoy at lamig ng katawan ng kaniyang Mommy na sumakabilang buhay na.

After thirty minutes of sitting beside her Mommy's cold body, I decided to freshen up.

While goiing to the restroom, I heard voices.

"Alam mo yung babae na may Severe Pnuemonia? Namatay na" sabi nung isang nurse.

"Matagal na yung last na punta niya rito. Tumanggi magpaconfine kaya ayan lumala. Sigurado naman na mamatay na yan"

How dare them to talk rumors about my Mom! Wala na ba silang hiya na nagawa nilang pagtsismisan si Mommy. She was gone na nga e. Hindi pa sila nakuntento?

I don't have the strength to argue so I ram as fast as I can to the restroom. I washed my face, trying to clear my eyes.

My eyes can't stop the tears. I tried it pero mahirap. Then, I remembered the paper that Mommy gave.

Kahit nanginginig pa ang kaniyang mga kamay ay naidial niya ang mga numero.

"H-hello?" Humihikbing bigkas ni Margarita.

"Margarita"  tawag sa kaniya ng isang napakapamilyar na boses. Boses na pagmamay-ari ni

Charles