Faith's Story

Hoofdstuk 1

Ik staar naar het broodje hamburger dat op mijn bord ligt. Hij ziet er zo lekker uit, en hij smaakt ook goed! ik wou dat ik hier kon blijven en dit voedsel altijd kon eten, maar ik ben bang dat dat niet langer meer zo is. Ik moet vanmiddag de persoonlijkheidstest doen, hierdoor kom ik erachter bij welke factie mijn gevoel ligt. En ik denk eerlijk gezegd niet dat dat bij Onverschrokkenheid ligt. Ik ben niet wreed, ik kan geen mensen vermoorden zonder er een schuldgevoel aan over te houden. Misschien ben ik wel een watje, en niet dapper, daarom hoor ik niet in Onverschrokkenheid. Ik wil niet de wrede Faith zijn die met messen gooit, en met geweren schiet, ik wil anders zijn. Stiekem zit ik toch te hopen op een andere uitkomst van de test. Maar ben ook bang, omdat ik dan mijn familie moet verlaten.

Ik doe mijn ogen dicht en maak mijn hoofd helemaal leeg. De kalmte overvalt mij, en alle gedachtes over de test vagen weg, ik hoor alleen nog de stemmen van mijn ouders op de achtergrond. Het is niet makkelijk om in Onverschrokkenheid rust te krijgen. Je bent elk moment van de dag bezig met technieken onder de knie krijgen van wapens en andere vechttechnieken. af en toe zou ik best willen weten hoe mijn ouders dit meemaken, zullen hun het heel anders zien als mij? Na mijn weten leren ze door totdat ze te oud zijn voor vechttechnieken. Ik doe langzaam mijn ogen weer open.

'Mam, mag ik vragen hoe het met de inwijding van Onverschrokkenheid zit, je weet het wat je allemaal moet doen.' Mijn moeder zet haar glas op de tafel en gaat op de stoel tegenover Lyric zitten. 'Ik kan jou niet echt veel vertellen, het was in mijn tijd anders dan nu. Maar de inwijding bestaat uit drie fases. De eerst is Fysiek, de tweede is om je angsten te overwinnen, de derde is alles wat je geleerd hebt herhalen. En dan heb je de eindtest, je laat zien wat je geleerd hebt, de leiders van Onverschrokkenheid zullen dan beslissen of je toegelaten bent of niet.' Ze stopt even en glijdt met haar ogen van Lyric naar mij. 'En de score van de eindtest zal beslissen welke baan je zal hebben.' Lyric knikt en laat zien dat ze het snapte. 'Dankjewel mam, dat wilde ik weten.'

Ik prop het laatste stukje hamburger naar binnen en neem dan een glas met frisdrank. Ik kijk naar Lyric. Ze ziet er sterk uit. Haar haar net zo blond als het mijne, alleen heeft zij het in een staart zitten. Haar ogen staan strak gericht op haar bord met eten. Ik ben niet echt nieuwsgierig naar haar keuze, welke factie zij zal kiezen, ik denk dat ik het al kan raden, Onverschrokkenheid. Zij hoort hier thuis, net zo als mijn vader. Hij is dapper, en ook heel sterk. Mijn moeder is daar integendeel maar een doodnormale vrouw, ze heeft haar haar los hangen en net zo krullerig en blond als het mijne. Ik lijk sprekend op haar, we hebben de zelfde karakter eigenschappen, we zijn allebei eerlijk, vriendelijk, slim en misschien toch een beetje dapper.

Ik was 14, en ik kan de me de kiesceremonie van mijn broer nog goed herinneren. Colt liep naar voren om zijn bloed in één van de bakken te laten druppelen. Het mes sneed zijn huid open, ik vond het raar dat je jezelf moest snijden. Hij hief zijn hand en hielt het boven de bak van Oprechtheid. Een druppel bloed kwam terecht op de glasscherven. "Oprechtheid" werd er door de zaal geroepen. De mensen van Oprechtheid begonnen te klappen, ze ontvingen hem met open armen. Ik had het kunnen weten dat hij daar voor zou gaan, Colt kon nooit zijn mond houden, hij zei alles ook al wist hij dat het niet goed was. Ik weet niet hoe zijn inwijding is gegaan, maar ik mag hopen dat alles goed is verlopen. Sinds de ontmoetingsdag die elke aspirant krijgt om zijn familie voor het laatst te zien, heb ik sindsdien niks meer van hem gehoord of gezien.

Ik sta op van de stoel en zet mijn bord op het aanrecht. Ik trek de deur van mij kamer open en plof neer op mijn bed. Hij is hard en ligt oncomfortabel, net zo als de meeste meubels hier in Onverschrokkenheid, zijn ze heel simpel en gemaakt van een paar staven ijzer. Ik duw het hoofdkussen tegen de muur voor ondersteuning van mijn nek. De persoonlijkheidstest die zal beslissen waar ik heen ga., en wie ik echt ben. Ik moet straks gaan kiezen tussen vijf facties, Oprechtheid, Zelfverloochening, Eruditie, Vriendschap of Onverschrokkenheid.

En ik heb geen één idee welke ik zou moeten kiezen, het zou makkelijker zijn als er geen facties waren, waar iedereen kon leven zoals hij wilt. Maar dat gaat toch nooit gebeuren, we blijven voor eeuwig in deze dorre stad!

Ik sta voor de spiegel en hoor dat de deur opengaat. Mijn moeder staat in de deuropening. 'Schat jij en Lyric moeten zo vertrekken.' Ze sluit de deur achter haar en komt naast mij staan. 'schat, je ziet er geweldig uit, echt waar je hoeft niet zo lang in de spiegel te staren, dan ga je jezelf lelijk vinden, en dat wil ik niet.' ze geeft me een warme glimlach. Haar trekjes uit Zelfverloochening zal ze nooit verleren. Ik zie haar naast me, en het lijkt net of ze mij is. Het is gewoon eng hoe we op elkaar lijken, ik kijk gewoon naar "mijn" oudere versie. Ik draai mij om, ik walg nu van die spiegel, en ik weet dat mam gelijk heeft. Je gaat jezelf lelijk vinden als je lang in de spiegel kijkt.

'En ben je zenuwachtig?' Ik schud mijn hoofd. 'Ik ben niet zenuwachtig, maar ik ben bang voor de uitkomst, dat ik niet hier hoor, bij jullie.' Ik zie in haar ogen tranen die zich opzwellen en eruit willen glijden, maar ze houdt ze tegen. 'Schat, wees niet bang, je zal mijn dochter blijven ook al heb je een andere uitslag, en ga je naar een andere factie. Als jij je niet goed voelt hier, dan is er misschien een andere factie waar je dat wel hebt, en wij willen daar niet voor in de weg staan. Als jij die keuze wil maken, en jij kan het aan moet je het doen. En wij redden ons wel.' We geven elkaar en knuffel en blijven lang zo staan. Ik wil hier blijven, in deze veilige greep. Bij mijn moeder. Er glijdt een traan over mijn gezicht. Ik veeg hem snel weg. 'Ik hou van jou, en jou keuze doet mij niks. Kies waar jij je het beste bij voelt.'