Faith's Story

Hoofdstuk 7

Ik kijk naar de stapel kleding. Er is zoveel keus. Ik kan voor een Onverschrokkenheid's look gaan, maar ook voor een hippie look als een echt Vriendschapslid. Ik haal er een jurk uit, hij is licht bruin. Ook vis ik er een rood T-shirt uit met een gele broek. Aan de kleuren moet ik nog steeds wennen, zo fel en kleurrijk. Maar ik besluit toch maar voor jurk te gaan, al is het een andere style dan in mijn oude factie. Ik had nooit gedacht dat ik ook een jurk zou gaan dragen. In Onverschrokkenheid is dat raar. "Té meisjesachtig." Het is immers niet echt een ideale outfit voor een baan als bewaker of soldaat!

'Wauw Faith, je ziet er... anders uit.' Meadow loopt een rondje om me heen wanneer ik mijn jurk aan heb gedaan. 'Bedankt.' Ze grinnikt. 'Je ziet er nu schattig uit.' Ik walg van dat woord "schattig". Ik wil niet "schattig" genoemd worden, kleine meisjes noem je "schattig". Meadow houdt op met grinniken. 'Sorry, ik kon eigenlijk wel weten dat je niet "schattig" wilt worden genoemd, je bent diep van binnen toch nog altijd Onverschrokken.' Ik weet dat dat zo is. Misschien zeg ik dan wel dat ik er niet thuis pas, maar dat wil niet zeggen dat ik het niet ben. Ik ben er geboren, dus.

'Kom je bij mij liggen, er is nog een bed vrij naast mijn bed.' Ze wijst naar een aantal bedden die naar elkaar toe geschoven zijn. Zij is de enige die ik tot nu toe ken, ik kan het aanbod niet weigeren. 'Ja, is goed.' Ik plof neer op het bed. Het ligt beter dan in Onverschrokkenheid. Het bed heeft een dik matras, hij ligt lekker zacht, en wanneer je erop gaat liggen zakt hij door. Ook het kussen en de deken is zacht, en dik. Ik zal het niet snel koud krijgen en heerlijk slapen.

'Hé! Meadow heb je het gehoord! ze houden een feestmaal voor ons, hoe cool is dat!' Een meisje met bruin haar en het zit in een schoudervlecht, komt onze kant op lopen. 'Nee! niet waar! dat meen je niet!' Het meisje kijkt naar mij. 'Hallo! ik ben Hope! en jij?' Ze lijkt me aardig. 'Faith.' Ze gaat naast Meadow zitten. 'Laat mij raden, jij komt uit Onverschrokkenheid?' 'Ja, hoe weet je dat?' Ze glimlacht. 'ha! maar dat kun je zo zien! al alleen aan je gezicht. Oh, en je houding, je uitstraling is zelfverzekerd en moedig, je ziet het gelijk! Was het zo erg in Onverschrokkenheid? ik heb gehoord dat met de inwijding ze een angstserum krijgen om hun angsten te overwinnen. Is dat niet eng?' Ze praat té veel, maar ik stoor me er niet aan. 'nee dat niet, ik had het idee dat ik er op een één of andere manier toch niet thuishoorde.' Hope knikt. 'ah.. ik had dat ook in Eruditie! Ik hoor er op een manier wel, maar ook weer niet.' Ik herken haar opeens weer, het meisje over die vleesetende planten. 'Oh jij was dat slimme meisje van toenet!' Ik lach. 'Eh... ja zoiets.' Ze begint te blozen.

Ik loop de slaapzaal uit met Hope, we zijn onderweg naar de aula, waar Fiona een introductie gaat geven over de inwijding. 'Oh! ik ben mijn horloge vergeten in de slaapzaal, vind je het erg dat ik hem even ga halen?' Ik schud mijn hoofd. 'maar natuurlijk niet, ik hou dan alvast een plaatsje bezet.' Ze draait zich om en huppelt terug naar de slaapzaal.

Ik loop alleen verder. 'Hallo.' Ik stop en draai me om. 'Hallo.' Zegt ik terug. Een jongen komt naast me staan. Ik had hem helemaal niet zien of horen aankomen. 'Ik ben Way.' Ik weet niet of hij een aspirant is net zo als mij, omdat hij er ouder uit ziet, maar vragen staat vrij. 'ben jij ook een aspirant?' Hij geeft me een hand. 'haha, nee ik ben één van jullie begeleider voor de inwijding, ik help Fiona, die ken je wel denk ik.' Was hij een begeleider? ik dacht dat Fiona de enigste was. 'ja die ken ik.' Ik begin weer te lopen. 'Jij bent zeker Faith?' Ik kijk hem vragend aan. Hoe wist iedereen mijn naam toch, staat het misschien op mijn voorhoofd? 'ja, hoe weet je dat?' 'Tuurlijk weet ik jou naam, je bent de enige Onverschrokken hier! het komt niet vaak voor dat mensen van Onverschrokkenheid voor Vriendschap kiezen.' Dat snap ik ook, de facties zijn totaal verschillend. 'Maar het is vast moeilijk om deze stap te maken, met de verschillen van leefstijlen. Vriendschap is tegen de eigenschap "Agressie" en Onverschrokkenheid keurt agressie juist goed. Als je daar hulp mee nodig hebt, dan kun je bij mij of Fiona terecht.' Zegt Way, en schenk me een glimlach. 'ja dat klopt de facties liggen totaal anders met het doen en laten, maar ik heb niet voor niks gekozen voor Vriendschap als je snapt wat ik bedoel. Maar bedankt voor het aanbod, maar ik denk dat het niet nodig zal zijn.' Way stopt bij de deur van de aula en duwt hem voor mij open. 'Je kan altijd bij ons terecht, ik vond het leuk om je gesproken te hebben.' Hij geeft me een knipoog en loop dan de gang weer in.

Ik sta in de aula en zoek een tafeltje. Het is nogal druk in de aula, overal zijn aspiranten, maar ook gewone Vriendschapsleden. 'Hey, daar ben je eindelijk, we konden je niet vinden tussen al deze mensen, het is ook zo druk.' Meadow ploft neer op het bankje en laat haar dienblad zo hard erop klappen dat de appel er af vliegt, de aula in. We kijken hem na. 'Nou, ik zou hem pakken als je een appel wilt met veel bacteriën.' Hope giechelt. 'Iehh nee jakkie! Dat is zo goor!' Zegt Meadow en trekt een vies gezicht. 'Waarom heb je voor zo'n tafeltje gekozen helemaal in de hoek? nu kunnen we niks zien.' Ik neem een hap van mijn appel. 'Het is hier rustiger, en niet iedereen staart naar je.'

'rustiger, daar heb je gelijk in, maar minder mensen die naar jou staren? kijk dan om je heen, ik zie nog steeds mensen die naar jou kijken hoor!' Ik kijk om me heen. Een meisje met een rode sweater kijkt me aan met haar chocolade bruine ogen. Een ander meisje, ik schat haar op zeventien, draagt een taupe kleurige jurk met een rood vestje eroverheen. Ze kijkt door haar haar die over haar schouder ligt naar mij. 'Zie je wel, daar hoef je geen eens hier voor te zitten, overal word naar jou om gekeken, ik merk dat wel.' Ik heb dat altijd al gezien, mensen die té veel naar mij kijken. 'maar waarom zouden ze kijken?' dit vraag ik mij al heel lang af. Meadow schudt haar hoofd en neemt een slokje van haar waterflesje. 'ik denk omdat je hier de enige Onverschrokken ben, of omdat je er gewoon anders dan andere eruitziet, je hebt een eigen stijl.' Had ik echt bepaalde trekken waardoor andere me raar vinden? komt het omdat ik een Onverschrokken ben of omdat ik een afwijking heb? Ik krijg een brok in mijn keel wanneer ik "afwijking" zeg. Het klinkt namelijk alsof ik misvormd ben, of niet zo als een normaal persoon hoort te denken of zijn. 'Of.. omdat jij gewoon knap ben.' Hope geeft me een knipoog en ik begin te lachen. ik had dat antwoord kunnen verwachten van Hope.

Ik neem nog een hap van mijn appel en kijk dromerig naar voren. Ik ben benieuwd hoe de inwijding van Vriendschap is, hopelijk niet zo extreem als in Onverschrokkenheid, maar ik ben daar niet echt bang voor. Straks zullen we het horen, wanneer ze de introductie gaan houden.