YALANCI//Loki x Taylor (hiddleswift)

5~Kimsesizlik ve Güç

"Taylor girebilir miyim?"

Kapının arkasında saatlerdir kilidini açmasını bekliyordum. İçerden hıçıkırık sesleri duyunca onun ağladığını anlamıştım. Bir insanın karşımda ağlamak gibi bir acizliğe düşmesi beni çok mutlu ederdi ama her zamanki gibi bu sefer de durum farklıydı. Ona üzüldüğümü ve yanında olmak istediğimi fark ettim ve bu kesinlikle iyi değildi.

"Taylor lütfen! Bir tanrıyı yalvartan ilk insansın sanırım."

Kapının kilidini açtı. Ağlamaktan masmavi gözleri kırmızıya boyanmıştı. Burnunun ucu kızarmıştı ve bu kavisli seksi suratına inanılmaz bi tatlılık katmıştı. Alt dudağı titriyordu ve tırnakları morarmıştı. Çok uzun süredir ağladığını düşündüm belki geceden beri...

"Taylor sorun ne?"

Cümlemi bitirir bitirmez bir anda bana sarıldı. Titreyen elleri ensemde birleştiğinde ürpertiğimi hissettim. Kesinlikle bu olmamalıydı, ben ürperemezdim. Sarılmasına uzunca bir süre karşılık vermeyince kendini çekti. Sadece şaşkınlığımı atmaya çalışıyordum. Ona karşılık vermediğim için kendime bi duble küfür ettim.

"Özür dilerim Loki, ben..."

"Geel burayaaa."

Bu sefer onu kendime ben çektim. Bundan aldığı güvenle daha sıkı sarıldığını fark ettim. Kokusu üzerime sinsin diye iyice kendime çektiğimde durdum. İstemsiz bir şekilde bunu yapmam iradesizliğimi gözlerimin önüne serdi. Bu kıza bu kadar fazla yakın davranmam beni iradesiz kılıyordu ama tuhaf bir şekilde bu sinirimi bozmadı.

"Taylor,sorun ne?"

"Sormasan Loki, sadece sarılsan?"

"Taylor tekrar ediyorum sorun ne?"

"Eski komşum, Bayan Rumors, babam hastaneye kaldırılmış. Üçüncü kez. Benim ilk kez haberim oluyor Loki!"

Son cümlesini söylerken sesinin acı ve kızgınlıkla çıktığını gördüm. Bedeni üzüntüden kollarımın içinde nasıl da titriyordu. Ona ne kadar sıkı sarıldığımı anlayamadım bile. O kadar sıkmış olmalıyım ki kendini gevşetmek için hafif hareket etmek zorunda kaldı.

"Onu ziyarete gitmelisin Tay."

"Benden nefret ediyor Loki!"

"Taylor şu an nefret en son düşündüğü şey bile değildir."

"Gidemem. Benden cidden nefret ediyor."

"Hangi hastaneymiş? Gidip senin için ne durumda olduğuna bakayım."

"Loki, ya son günleri ise?"

"Haklısın tek gitmemeliyim. Kendin söylüyorsun ya son günleri ise?"

"Ne yapıcam ben şimdi?"

"İnsanlar ne yapar Taylor? Çiçek al,bir saat belki de bir kazak... Hediye al."

Taylor derin bir nefesle ağlamayı kestiğinde yüzünde kalan son damlaları da sildi. Babası için bu kadar üzülmesini anlayamamıştım. Babası ondan nefret ediyordu. Suç bile işlememiş olmasına rağmen onu bu zor hayata beş parasız atmıştı. Her türlü zorluğun arkasından tek başına gelen bu kız kendini bu adam için yıpratmıştı bir de. Ne kocaman bir kalbi var diye iç geçirdim. Benim tam tersimdi. Babam yaptığım her gerçek suçta bile beni eğitmeye çalışmış benden vazgeçmemişti.  Ancak onu kaybetsem ağlamayacağıma emindim. Bir kere evlatlık olduğumu bana hissettirmiyordu. Onun yaşadıklarının yarısını yaşasam babamın kafasını vücudundan ayırırdım.

•••

Hala eski çantamda taşıdığım babamla olan tek fotoğrafımı aynaya astım. Loki beni aşağıda beklerken kendime baktım. Kızarmıştım. Muhtemelen sesim kalınlaşmış ve itici olmuştu. Beni böyle görmesini istemediğimi düşündüm bir an. Kutumdan çıkardığım pudrayı tüm yüzüme buladım. Kendimi bir pasta gibi hissetsem de daha iyi görünüyorsum. Onun yanına indiğimde küçük bir tebessümle;

"Seni makyaj yapman için mi bekledim?"

Dediğine tebessümüne karşılık veremeyecek kadar yorgun ve üzgün hissediyordum.

"Taylor, her şey iyi olacak."

"Ya onu kaybedersem?"

"Onu zaten kaybetmiştin Taylor, sen çok güçlü bir kadınsın. Her şey yine de iyi olacak."

"Hayır Loki, ona bir şey olmasını kaldıramam hayır."

Loki bana kolunu atıp hafifçe kendine çektiğinde sürdüğüm kat kat pudra bir anda bir hiç oldu. Tekrar ağlamaya ve dolayısıyla kızarmaya başlamıştım.

"Onu görmeye hazır mısın?"

"Bilmiyorum."

Kendime güvensizliğim ve yıllarca yaşadığım özlem ile ona doğru giderken, gözyaşlarımın Loki'nin göğsüne akması kendimi güvende hissetmeme sebep oluyordu. Yıllar önce tattığım kimsesizlik duygusu bir saniyeliğine de olsa yok olmuştu. Ona sarılmak büyüdüğüm evdeymişim gibi hissetmeme sebep oluyordu