Best Friends||✔

Chapter Forty-Three

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
It is the privilege of friendship to talk nonsense, and to have her nonsense respected.

Charles Lamb
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

MADDIE

"Baket parang mukhang nawalan ka ng twenty thousand dahil sa mukha mo ngayon?"-pangangasar na tanong ni Chelsea. " Ay oo nga pala, nawalan ka nga talaga."-pagpatuloy niya saka tinawanan ako.

Sinamaan ko siya ng tingin. "Talaga Chels? Talaga?"-kung ganito lang din pala umarte ang isang matalik na kaibigan for three years, pwes hindi ko na siya kailangan thank you very much. I mean, I'm already frustrated enough with what the hell was going on in my life and frankly, she's hardly helping.

Kakatanggap ko lang ng text kay Pit, na nagtatanong kung pwede ba kameng lumabas ulit. Obvious naman na ang sagot ko dahil sa date namin noong nakaraang byernes. Ayoko nang maulit 'yong mga nangyari at naintindihan naman niya kaya next time nalang daw ulit. Sino ba naman kasi ang matinong kadate ang naliligo sa isang Italian spaghetti at bumabasag ng plato na nagkakahalaga ng twenty thousand?

Ako. Ako. Ako! Yey!

Arg! Naiinis na talaga ako sa buhay ko.

Groaning and feeling bad at my grief, I watch as Chelsea sat beside me. "So, let's see. This Friday, you're going with your dream date."

Napanganga ako. "Huwag mong tawaging ganiyan! Hindi kita pinapayagan! You make it sound like it was from a fourteen year old adolescent's mind."

Napatawa siya. "Eh ano naman ang sa tingin mo ang itatawag ko dun? You've been dreaming about Jace, since like, forever."

Napatahimik lang ako, dahil..well, totoo naman yun.

"Anyways, back to the topic."

I looked at her, not even bothering to hide my scowl. This was ruining my mood. Seriously.

"Do you have something good to wear on your date?"

Napataas ang kilay ko sa tanong niya. "Um, Chels. Do I look someone who doesn't?"

Napasingkit siya ng mata, ininspekyon ako mula ulo hanggang paa, at napatango. "Sobra."

Hinampas ko siya ng mahina sa braso. "Dinididicate mo ba ang buhay mo para gawing mesirable ang buhay ko?"

"Sa totoo lang?"-sabe niya at ngumiti. "Oo."

I groaned. Lumayo siya sakin nung sinubokan kong hampasin siya. Sino ang may pakealam kung ipapadala ako sa guidance dahil dito? Dapat pa nga siyang ipakulong dahil inaapi niya ang best friend niya.

"The point is."-sabe niya. "Kailangan mong maging maganda at presentable sa date niyong dalawa. After all, it was your first date with him and all."

Napagdesisyonan kong huwag pansinin ang sinabe niya kaya naisipan kong sabehing, "Wow. Ano ang ginamit mo sa buhok mo? Ang ganda sobrang shiny, hindi ko magawang umiwas ng tingin."

Napangiti siya at hinimas ang kaniyang buhok, may kunting pula ang umakyat sa kaniyang pisngi. Muntik pa akong mapalibot ng mata, but I kept on the 'geuine' look of appraisal and amazement on my face, bago niya mahalatang sinusubokan kong bagohin ang topic sa medyo turturous na topic.

"Really?"-she asked, patting her hair with more confidence and even some slight humility.

" Yeah. Absolutely!"-I almost sounded so enthusiastic. "What did you do with it?"