Masada oturmuş adam ise telefonunda muhtemelen biriyle yazışıyordu. Önünde duran birileri olduğun fark etti ki başını kaldırdı ve suratındaki büyük gülümseme tabii ki onun da düştü. Ayağa kalktı.
"Özge..."
"Mert..."
.
Herhalde havalimanında olduğu gibi yine 2 dakika öyle kaldık. Ben hep "Ya şu dizilerdeki bakışmaları ne uzatıyorlar, valla 5 dakika. Bakışarak para kazanıyorlar valla." Derim. Bizimki de öyle oldu işte. Para yoktu ama zaman kaybı vardı. Aslında para alsaydık iyiydi he, bugün zengin olmuştum...
.
Neyse, 2 dakika sonra biri konuşmayı akıl etti.
Mert : "O...otursanıza..."
Ben: "O...oturalım..."
Kenan & Burcu : " O...oturalım..."
Burcu: "Siz... siz tanışıyor muydunuz?"
Aslında onları etkileyen bir şey yoktu ama bu gerginlikten onlar da etkilenmişti tabii.
Mert & ben: "E... evet"
Sessizlik...
Kimse kekeleyemeden konuşamıyordu. Aslında çok komikti ama bu gerginlikte kimse gülemiyordu.
1 dakikada bir boğaz sesleri geliyor, ama kimse konuşmuyordu. Garson en sonunda bu sessizliği bozdu şükür.
"benvenuto nel nostro ristorante Cosa ti piacerebbe prendere?"
Kenan bize sormadan hemen anlamadığımız bir şeyler söyledi :
"Per prima cosa, prendiamo dell'acqua"
Garson başıyla onayladı. Yine garson:
"Compreresti qualcosa come piatto principale o come antipasto?"
Biz sadece dinliyorduk.
Herkes birbirine baktı ve "No grazie" dedi.
Mert ve burcu araya girerek aynı anda "lascia che l'acqua sia fredda" dedi. Garson onayladı ve gitti. Bu söylediklerinden bir şeyler çıkarabildim. Ne anlama geldiğini biliyorum. Soğuk gibi bir şey. Amaa, dışarısı çok soğuk ne yapacaklar ki soğukla? Ben önce ne dediklerini de anlamadığım için soğuk ne olduğunu da bilmeden bekliyordum.
Sonra asıl konuya geçiş yaptık. Artık herkes daha sakindi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yeni Bir Başlangıç
Teen FictionMerhaba, ben Defne. Daha yaşım çok büyük olmamasına rağmen büyük bir yazma tutkum var. Daha önce birkaç denemem daha olmuştu fakat onlar biraz kötü olmuş, daha çok çocuk kitabıydı. Bu kitap benim şu ana kadarki son kitabım ve yazmaya devam ediyorum...
