Derin bir sohbete dalan Melis ve Can çiftimiz kapının çalınmasıyla kendilerine geldiler
"Ben bakarım." dedi Melis ve kapıya bakmaya gitti.
Aslında hiç böyle beklemiyodu. Zeynep biraz nazlıydı. Zeyneple Keremi el ele görünce şaşırmamıştı.
"Kimmiş hayatım?" dedi Canda kapıya doğru gelirken. Ve gözü direk Zeyneple Keremin ellerine daldı. "Kimin kardeşi bee. Başarıcağını biliyodum."
Başarmakta neydi öyle ya? Melis hemen Canı dürttü. Can da kendine geldi.
"E girin bari çifte kumrular."
Can,Kerem ve Zeynep içeri girdikten sonra Meliste kapıyı kapatıp içeri girdi ve Canın yanına geçti.
Ortamda sessizlik oluşmuştu. Sanırım herşey tamamlandıgına göre fazla söze gerek yoktu.
"Ee gençler nasıl gidiyo hayat?" dedi Kerem, Can ve Melise bakarak.
"Hıhı.. Çok iyi kardeşim.. Asıl seni sormalı?"
"Daha yeni canım bizimkisi.." diye atladı Zeynep.
Bu çekişme neydi hiçbiri anlamıyodu gerçekten. Neyseki kapının çalınmasıyla herkes düzeldi ve Zeynep açmaya gitti. Olamazdı dimi? Hayır.. Yaa.. Abisiii!!
"A.Abi.."
"Ne o cadı sevinmedinmi yoksa?" Koray Zeynebin onun kollarına atlamasını beklerken bu tepki şaşırtmıştı onu.
İçindeki korku çok farklıydı Zeynebin.
Kerem..
"Ö.özlemezmiyim.." dedi ve sımsıkı sarıldı abisine.
Korayda ona.
"Kapıdamı kalıcaz hep böyle.."
"Yo.yo. Geç.."
Koray içeri geçti ve görmek istemediği manzaralardan biri..
"Koray abi.." dedi Melis şaşkın bi şekilde.
"Aa şeyy.." dedi Kerem. Tanımıyodu sonuçta.
Zeynep Korayın arkasından Kereme hareketler yapıyodu. Ne yaptıgı hakkında Kereminde bi fikri yoktu.
"Meraba gençler." dedi Koray.
"Meraba abi.." Can!! Töbe allahım.. Abimi deniir. Tabi ya.. Ne dicektiki çocuk.
