Zeyneple Kerem dipdibe Parisin o muhteşem sokaklarında geziyolardır.
"Evett. Bugünki planımız ne Kerem?"
"Valla bilmiyorum güzelim.. Biraz gezelim. Sonrada içicek bişiler alıp eve gidelim."
"Hemde muhabbet etmiş oluruz.. İyi fikir."
"Tamam o zaman.."
Zeynep ve Kerem çok bilindik yerleri gezdikten sonra, bizim dilimizde tekel bayi onlarında dilinde bilmediğim yere gelirler.
"Ben kolaları falan alıyorum. Sende sevdiğin abur cuburu al." Kerem tam kola taraflarına gidiyoduki Zeynep onu durdurdu.
"Bi saniye? Kolamı içicez?"
"Evet? Beğenemedinmi?"
"Cık cık. Hatta hiç beğenmedim. Çekil bakıyım şurdan" Der ve Keremin önünden geçip içkilerin oraya gider. Keremse düşündükten sonra..
"Bi seferinden bişi olmaz sanırım."
"Aynen öylee. Doldur doldur. "
"Zeynep.. Sen delisin."
"Yenimi farkettin?"
"Yoo.."
"Hadi kasaya.."
"Pekala."
Kasaya gidip parayı verdikten sonra eve doğru yola koyulurlar.
*
Bi içkilerinden yudumayıp bi konuşuyolardı.
"Kerem.."
"Efendim.."
"Sen neden buraya geldin? Yani Parise?"
"Dediler bana kıvırcık bi belayla tanışcaksın.. Bende uçarak geldiim."
"Yaaa. Dalga geçme.. Soruma düzgün cevap ver."
"Annemle babam çok bunaltıyodu beni. Kafam esti geldim işte. Canıda aldım. Zaten onun ailesi yok."
"Üzüldüm.. Can için.. Gelmen iyi olmuş.."
"Sen neden geldin?"
"Annemle babamın vefatından sonra abim kafamı toparlamam için gönderdi. O Türkiyede ben burdayım."
"Bi abin oldugunu bilmiyodum.."
"Öğrenmiş oldun.."
