မိုးေျပးေလးရြာေနေတာ့ အိမ္ထဲဝင္ေျပးသူနဲ႔ မိုးေျပးခိုတဲ့သူနဲ႔ လမ္းက်ဥ္းေလးမွာ ပ်ားပန္း
ခတ္ေနဆဲ ။ေသာၾကာညေနေခတ္ေပၚေတးေတြဟာ အိမ္ေရ႔ွဝရံတာမွာ ထိုင္ေငးေနတဲ့ ကိုယ့္အဖို႔ေတာ့ ပ်င္းစရာအတိ။
ပန္းကန္ေတြထိခတ္သံနဲ႔အတူ လြင့္ေနတဲ့အာရံုေတြဟာ အိမ္ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္ဆီကို ေရာက္သြားျပန္တယ္။
ဘာမဆို ႀကိဳတင္ၿပီးမွ လုပ္တတ္သလို အလုပ္မရိွရင္မေနတတ္တဲ့ တစ္ၪီးတည္းေသာ အိမ္သားဟာ မနက္အတြက္ ပန္းကန္ေတြေဆးေနျပန္ၿပီ ထင္တယ္။
"အခုမွ ျပန္လာတာမလား ခဏနားၿပီးမွလုပ္ေလ"
ေျပာရင္းနဲ႔ ေနာက္ေဖးဆီကို ကိုယ္ေျခၪီးတၫ့္ရျပန္တယ္။ အၿငိမ္မေနတတ္တဲ့ သူေၾကာင့္ ကိုယ့္အာရံုေတြလည္း ထိုင္ငိုက္လို႔မျဖစ္ျပန္ဘူးမလား။
"မနက္ကို အေစာသြားရမယ္ ဆိုဒ္ထဲမွာ ၾကမ္းခင္းေလာင္းမွာ"
ေဆးၿပီးသား ပန္းကန္ေတြကို ေရစစ္ရင္းနဲ႔ လွမ္းေျပာတဲ့ သူ႔အသံလြင္လြင္ေလးကို ညေနခင္းမွာ ပထမဆံုးၾကားရလိုက္တာပဲ။
"ဇီ ငါ ဖ်ားေတာ့မလားမသိဘူး တစ္ခ်က္ေလာက္စမ္းၾကၫ့္စမ္းပါ ငါ့လက္ေတြ ေရစိုေနလို႔"
စကားသံတစ္ခ်က္နဲ႔ စိုးရိမ္စိတ္ခုန္တက္ၿပီး လုပ္ေနက်အတိုင္း ကိုယ့္လက္ေတြ နဖူးျပင္က်ယ္ေပၚမွာ ေနသားတက်။
"မဖ်ားေတာ့မဖ်ားေသးဘူး မိုးမိလာလို႔ ျဖစ္မယ္ ခဏနားၿပီး ေျခလက္ေဆးလိုက္ ေရေတာ့မခ်ိဳးနဲ႔ေတာ့"
ထမင္းစားပြဲနားက ထိုင္ခံုဆီ တြန္းဖယ္ရင္း ညစာအတြက္ ဆန္ေဆးဖို႔ ျပင္လိုက္တယ္။
ခဲထားတဲ့ ၾကက္သားကို ထုတ္ တစ္ဝက္ကိုေရေဆးၿပီး ၾကက္သြန္တစ္ျပားရိုက္ရယ္ ဂ်င္းရယ္နဲ႔ တည္ထားလိုက္တယ္။ မနက္အေစာ သြားရမယ့္သူအတြက္ ဆီပူထဲ ၾကက္သားကို ရဲေနေအာင္ေၾကာ္ၿပီး အေအးခံ ေရစစ္သြားတဲ့ ခ်ိဳင့္ထဲ ထၫ့္ထားရတယ္။ ၾကက္သားေၾကာ္ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ အႏွီလူသားက ဒီလိုမသိမ္းထားရင္ မနက္အတြက္ ဟင္းက်န္မယ္မထင္။ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ဖို႔ ဆီသတ္ေတာ့ အနားကိုေရာက္လာတဲ့ လက္ဖက္စိမ္းအနံ႔ေလးေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႔လိုက္တယ္။အလုပ္လုပ္ေနရင္း လာရႈပ္တာ မႀကိဳက္တဲ့ကိုယ့္အတြက္ သူဟာအၿမဲဆူခ်င္စရာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေလးတစ္ခု ျဖစ္ေနျပန္တယ္။
