အဆင္ေျပပါ့မလား ဆိုတဲ့ ထင္ေၾကးေတြနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေတြၾကားမွာ အမိေျမဟာ တစ္လ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ပိေတာက္ေတြပန္လို႔ လွပေနၿမဲ။ တြဲလက္ေတြညီခဲ့လို႔ အလႈအတန္းေတြမွာပါ တစ္ေျပးေနခဲ့တဲ့ ေ႐ႊဝါေျမဟာ မုန္တိုင္းၾကားမွာ အထိခိုက္နည္းနည္းနဲ႔ ေခါင္းေမာ့ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
"ဇီ quarantine ၁၄ ရက္ဝင္ရမယ္
အခု ေဆးသြားစစ္ေတာ့"
တစ္လဆိုတဲ့အခ်ိန္အတြင္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့အရာရာဟာ ကိုယ့္သမိုင္းမွာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မရွိႏိုင္ေတာ့ မယ့္အမွတ္တရေတြပါပဲ။ ေဆးစစ္ၿပီးျပန္လာေတာ့ ward ထဲက လူေတြရဲ႕ ၾသဘာေပး ဂုဏ္ျပဳျခင္း ကိုခံယူရတဲ့အခါမွာေတာ့ ကိုယ္တို႔အကုန္ ဝမ္းသာမ်က္ရည္ဝဲရျပန္တယ္။
"တာဝန္ေက်ခဲ့ၿပီ ငါ့တပည့္ေလးေတြ"
ပခုံးကိုကိုင္လိုက္တဲ့ ဆရာရဲ႕မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ဂုဏ္ယူေနတဲ့အၿပဳံးေတြနဲ႔ ေဝဆာလို႔။
"၁၄ရက္ကို အားရွိေအာင္နား
သက္ဆိုင္ရာေလးကိုလည္း သြားမေတြ႕ေနနဲ႔ဦးSocial Distancing ေနာ္ ေမ့ေနမယ္"
ဂ်ီတိုက္တတ္တဲ့သူ နဲ႔ လိုက္ေလ်ာတတ္တဲ့ကိုယ့္အေၾကာင္း ေနာေက်ေနတဲ့ အေစာကေတာ့ သတိေပး ရွာတယ္။ "အေစာေရ" ဆိုၿပီး ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြလွမ္းလွမ္းေထာက္လွမ္းတတ္တဲ့ သူ႔ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ စခ်င္စရာျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။
ေဆးစစ္ခ်က္အဆင္ေျပၿပီး အိပ္လိုက္စားလိုက္ လုပ္ေနတဲ့ အႏွီလူသားေလးဟာ လျပည့္ညမွာ သာတဲ့ လမင္းေလးလိုပဲ။ အလုပ္မရွိရင္မေနတတ္တဲ့ လူသားေလးဟာ ပညာရပ္နဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ အြန္လိုင္းအတန္း ေတြကို တက္ေနျပန္သတဲ့။
"ဇီ တကယ္ပဲ လာေတြ႕လို႔မရဘူးလား"
ရစ္ခ်င္လာတဲ့ ဆူပုတ္ပုတ္အသံေၾကာင့္ ဒီတေလာ အလိုလိုက္တာမ်ားသြားမွန္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပးမိ တယ္။ သူနဲ႔ကိုယ္ဟာ အေပၚထပ္ေအာက္ထပ္ ေနထိုင္ေနေပမယ့္လို႔ ကိုယ္က ေဆး႐ုံမွာအခ်ိန္ျပည့္ ရွိေနခဲ့ တဲ့သူေလ။ တစ္ခုခုဆို ကိုယ္ပဲကာကြယ္ေပးခ်င္ခဲ့တာကို သိေနတဲ့ အဆိုးေလးဟာ အလိုလိုက္မွန္းသိေတာ့ ဆိုးခ်င္ေနေတာ့တာပဲ။
