(ဘယ်မှာလဲ)
(ဘယ်ချိန်ပြန်လာမှာလဲ)
(ဖုန်းကိုင်လေ ငါစိတ်တိုလာပြီနော်)
(စိတ်ပူနေပြီ ဘယ်ရောက်နေတာလဲ)
(တခုခုဖြစ်နေတာလား ငါလာခဲ့မယ်)
ပြန်စာမရှိတဲ့ စာတွေရော ဝင်ပါရဲ့နဲ့ မကိုင်တဲ့ ဖုန်းခေါ်ဆိုမှုတွေရောကြောင့် ခေါက်တုံ့ ခေါက်ပြန် လျှောက်နေတဲ့ ကြမ်းခင်းတောင် ကျွံသွားမလားပဲ။ နာရီလက်တံတွေ ပိုရွေ့လာလေ စိတ်တွေပိုပြီး အစိုးမရလာလေပဲ။ တခုခုများ ဖြစ်နေတာလား။ အိမ်ပြန်နောက်ကျရင် ကြားနေကျ အသံလေးဟာ နာရီလက်တံ ဆယ်ဂဏန်း ကိုရောက်တဲ့အထိ ပေါ်မလာခဲ့ဘူး။
ငါ့ရင်ဘတ်ထဲမှာ ရှိနေတာ မင်းပါ
အစွဲလမ်းကြီးခဲ့တာလည်း
မင်းလေးတစ်ယောက်သာ
"ဟယ်လို ဘယ်မှာလဲ
ဘာလို့ဖုန်းဆက်တာကို မကိုင်တာလဲ
စိတ်ပူနေမယ်ဆိုတာ မသိလို့လား"
သီးသန့်ဖုန်းသံနဲ့အတူ စိုးရိမ်စကားတွေက ခရားရေလွှတ် ထွက်လာတော့တာပဲ။
"ဇီ ဆိုတာလား အခု သူမူးနေလို့ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော်တို့ အိမ်ကိုလာပို့တဲ့လမ်းမှာပါ ဖုန်းက အရမ်းဝင်နေလို့ အရေးကြီးတဲ့ဖုန်းထင်လို့ ကိုင်လိုက်တာပါ"
"ဟုတ်ကဲ့ အိမ်အောက်မှာ စောင့်နေပါ့မယ် အခုဘယ်နားရောက်နေပြီလဲ မသိဘူးနော်"
"ကျွန်တော်တို့ ပဲခူးကလပ်ကို ကျော်လာပါပြီဗျ အရမ်းလည်း စိတ်မပူပါနဲ့ "
ထုံးစံအတိုင်း ဘော်ဒါတွေနဲ့ သွားသောက်ပြန်တဲ့ ဇိုးပေါက်စ။သွားသောက်တာကို အပြစ်မပြောပေမယ့်လို့ အိမ်ပြန်နောက်ကျတာရယ် ဖုန်းမကိုင်တာရယ်ကတော့ ဒီတစ်ယောက် အရမ်းများသွားပြီ။
"လိုက်ပို့ပေးလို့ ကျေးဇူးပါ။"
ငမူးလေးကို လက်လွှဲယူလိုက်ပြီး ကျေးဇူးတင်စကား ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောကာ မီးမှိန်နေတဲ့လှေကားဆီ ခြေလှမ်းတွင်ဖို့ အားထုတ်ရပြန်တယ်။
နဂိုကတည်းက နှစ်ယောက်လုံးကို ပြောချင်ဆိုချင်ကြတဲ့ ရပ်ကွက် ပတ်ဝန်းကျင်ကြောင့် လက်ဝဲဘက်မှာမှီတွဲလာတဲ့ လူမှန်း သူမှန်းမသိနေတဲ့ ငမူးလေးကို မျက်မှောက်ကျုံ့ပြီး ကြည့်မိတယ်။အသက်ဝဝရှုပြီး အခန်းရှိရာအထပ်ကို သတိနဲ့ အသံတိတ်နိုင်သမျှတိတ်အောင် ကြိုးစားဆွဲခေါ်ခဲ့ရသေး။
