The One that Got Away | ✓

Chapter 10

Haniel’s POV

“ Y-yollane, hold on please.” N-no, this is not happening! My Yollane— my sweet.

“ Doc!” Kaagad nagsitakbuhan ang mga nurses sa direksiyon ko para tulungan akong buhatin si Yollane. Kaagad nilang inilagay si Yollane sa stretcher. I can feel my tears running down my face. Fuck! Don’t cry! Yollane is not dead!

Napahilamos ako, fuck I need to tell her parents! Nanginginig ang mga kamayng kinuha ko ang phone ko. But before I could dial ay may humawak na sa kamay ko.

My eyes widened. “ Yollane!” We’re still running patungong emergency room. May nakalagay na na oxygen sa kaniya pero— “ N-no, don’t tell anyone, p-please.” She mumbled, but parang bulong nalang ang narinig ko.

Before I could speak ay pinigilan na ako ng nurse “ Hanggang dito ka lang po muna sir.” Fuck! Bakit ayaw niyang ipagsabi sa iba?!

Kaagad kumulo ang dugo ko ng maalala ko yung nangyari kanina. I heard everything, I can’t believe it! I didn’t expect na ganun ang sasabihin ni kuya! Pwe—

“ Haniel! What happened?!” Bago pa siya makalapit sa akin ay kaagad ko na siyang sinalubong ng suntok.

“ Fuck you! Nang dahil sayo nasa loob ng ER si Yollane! Umalis ka dito kung di mo gustong magkaroon na naman ng pasa!”

My kuya looks so confused. “ What?! Anong ginawa ko?! I wa—"

“ Alis!” Nakita ko namang may tumatakbong guards patungo sa amin. “ Ilabas niyo tong lalaking to, nanggugulo!” Kuya was left dumbfounded. Kaagad namang hinila ng guards si kuya paalis. Habang palayo ng palayo ang bulto nila ay unti-unti naman akong nanghina. Di ko mapigilang maiyak. Maiyak dahil sa galit, at pag-alala. What happened to my Yollane?!

Yollane’s POV

I slowly opened my eyes, nasaan ako?!

Babangon na sana ako ng maramdaman kong parang na mamanhid ang buong katawan ko. May oxygen ring nakakabit sa akin. Oh no, nangyare na naman ba?! D-did I—

“ Thank God you’re awake!” Kaagad akong napalingon sa kararating laman. Kaagad akong sinalakay ng kaba, alam na ba niya?! Sinabihan niya ba ang parents ko?!

Kaagad siyang lumapit sa akin at hinawakan ang mga kamay ko. “ Yollane.” Kitang-kita sa mata niya na may gusto siyang sabihin. His eyes was full of emotions.

“ D-did you tell my M-mom and D-dad?” I can’t speak properly. He shook his head kaya naka hinga ako ng maluwag. I don’t want them to know about my situation.

“ 2 days.” Kaagad Nangunot ang noo ko. “ 2 days ka ng tulog.” Di na kagulat-gulat. I smiled bitterly at him.

“ Alam mo na?” I gave him a weak smile. But instead of answering me ay sumobsub lang siya sa gilid ng higaan ko. My best friend is crying, because of me.

“ H-hey, answer me.” I brushed his hair. I know, my best friend is so sensitive, simula bata ay napakaiyakin na niya. Kapag pinapagalitan at umiiyak ako ay sinasabayan niya rin akong umiyak. Ang rason niya? Di niya gustong maramdaman kong nag-iisa ako. Gusto niya na sa lahat ng bagay ay maramdaman kong may kakampi ako.