The One that Got Away | ✓

Chapter 17

Haniel’s POV

Nagising ako dahil sa tunog ng cellphone ko. Kaagad ko namang tiningnan ang oras.

Oh shit 6: 09AM na.

Bumaling ako kay Yollane na mahimbing na natutulog. She looks so peaceful, na para bang walang mabigat na karamdaman. Oh, God, bakit siya pa? Can I take her pain?

Kaagad akong nabalik sa ulirat ng tumunog ulit ang cellphone ko. A message from my kuya.

From: Kuya
Her parents are here, nasa bahay. Kaagad silang nagtungo pauwi ng sabihin ko sa kanila kahapon. Don’t you dare blame me Haniel, kailangan nilang malaman. Hintayin mo kami diyan, we’re on our way, pinapatahan lang namin si Tita.
6: 10AM

Kaagad akong napahilamos sa muka. Bumaling ulit ako kay Yollane, forgive me my love. I’m sorry.

Lumabas muna ako para kumuha ng makakain namin. Pagkatapos kong makabili ay kaagad akong bumalik sa room ni Yollane. Pagbalik ko ay mahimbing pa rin ang tulog niya. Naalala ko ang sinabi ng doctor, heart donor? Kailangan niya ng heart donor.

Hinanda ko na ang pagkaing binili ko pagkatapos ay huminga ng malalim ng ilang beses. Hoo! I need to ready myself. Possibling buong pamilya ni Yollane ay magalit sa akin. Congrats Haniel for being stupid.

But ginawa ko lang namang maglihim dahil iyon ang gusto ni Yollane. And I can’t say no to my love!

Kaagad sumikdo ang kaba sa dibdib ko ng may kumatok. Oh shit mukang sila na yun. Dali-dali akong nagtungo sa labas, at tama nga ako. It’s them, mugto ang mga mata ni tita habang seryoso naman si tito at ang kuya ni Yollane. I gulped, oh God.

Veynz tapped my shoulder. “ Is she awake?” I shook my head.

“ Wake her up, di namin gustong magulat siya kapag nakita niya sila tita which is maybe dangerous to her, tell her first, maghihintay kami rito.” He said, lumingon naman ako kina tita.

“ T-tita, s-sorry.” I whispered, binigyan niya laman ako ng tpid na ngiti.

“ I’m not angry, please tell her that we’re here.” She said at kaagad naman akong tumango. I immediately went inside.

Yollane, please forgive me.

Yollane’s POV

Kaagad akong nagising ng may maramdaman akong mahinang yumuyugyog sa akin. Holysweet, kitang may sakit yung tao eh!

Iminulat ko ang mata ko at nakita ko si Haniel na puno ng pangamba at pag-alala ang mga mata.

I smiled at him. “ Hey, good morning.” I said and yawned.

He sighed. “ Good morning din” He whispered kaya nangunot ang noo ko.

“ Are you okay?! May nangyari ba?!” I asked pero tiningnan niya lang ako.

“ I-im sorry Yollane.” Kaagad akong nilukob ng kaba.

“ P-please, don’t tell me na sinabi mo kina Mom ang sakit ko ” Kumirot ang puso ko kaya napangiwi ako.

Oh shit, tiningnan ko siya at kitang-kita ko ang pamumuo ng luha niya.